Ροή
Όσο πλησιάζει η κρίσιμη επόμενη εκλογική αναμέτρηση τόσο περισσότερο το «κέντρο» αναδεικνύεται στον μεγαλύτερο κοινό εχθρό του νέου δικομματισμού που διαμορφώθηκε στα χρόνια της κρίσης. Το συστηματικά αλληλοτροφοδοτούμενο κλίμα ακραίας πόλωσης και διχασμού δεν στοχεύει άλλωστε παρά στην εξαΰλωση και αφομοίωση του κεντρώου χώρου. Η στάση και των διεκδικητών της εξουσίας απέναντι στο κέντρο είναι απολύτως αντιφατική. Από τη μια επιδιώκουν την απαξίωσή του ως χώρο ενός απολίτικου συνοθυλεύματος με γεωγραφικά χαρακτηριστικά και από την άλλη επιδιώκουν τον προσεταιρισμό του γνωρίζοντας ότι το κέντρο θα κρίνει τελικά τον νικητή.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την ανοιχτή πλέον στήριξη και της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας έχει ρίξει το βάρος της στην λαφυραγώγηση της κεντροαριστερής ταμπέλας. Κι αυτό, τη στιγμή που συγκυβερνά σταθερά και αρμονικά με ένα ακροδεξιό κόμμα ενδυναμώνοντας μάλιστα συνεχώς τη συνεργασία του. Το πολιτικό αδιέξοδο της συγκυβέρνησης αυτής θα γίνει έντονα φανερό όταν οι αυταπατώμενοι κεντροαριστεροί που προθυμοποιούνται να αντικαταστήσουν τον Καμμένο αναγκαστούν να παραδεχτούν ότι η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι μια στρατηγική επιλογή με μόνο στόχο την παραμονή στην εξουσία και άξονα τον λαϊκισμό.
Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας από την άλλη, επιδιώκει να εξισορροπήσει μέσω της σύμπραξης με το Κέντρο τις ακραίες φωνές που παραμένουν ισχυρές στο χώρο της συντηρητικής παράταξης. Η επιτυχία της προσπάθειας αυτής συναντάει όλο και μεγαλύτερα εμπόδια εξ αιτίας της διαφαινόμενης προεκλογικής ατζέντας στην οποία τα εθνικά θέματα, το μεταναστευτικό, τα ανθρώπινα δικαιώματα κλπ θα έχουν αυξημένο ρόλο. Ο φόβος των ασφυκτικών πιέσεων για ενδεχόμενες αποσκιρτήσεις προς το δεξιό άκρο δεν μπορεί παρά να στενεύει τα περιθώρια κεντρώων ανοιγμάτων.
Το κέντρο είναι ο πολιτικός εκείνος χώρος που εκφράζει παραδοσιακά τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης, που αποτελεί την οικονομική και κοινωνική ραχοκοκαλιά της χώρας. Από τη φύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η μεσαία τάξη, που στα χρόνια της κρίσης είδε το εισόδημά της να εξανεμίζεται και την επιχειρηματική της δραστηριότητα να καταστρέφεται, δεν μπορεί παρά να διεκδικήσει τη δική της αυτόνομη παρουσία και εκπροσώπηση στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Η παρουσία αυτή θα εκφράζεται με μια πολιτική πρόταση που απαίτει ουσιαστικές θεσμικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που στηρίζουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενθαρρύνουν τις ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και δημιουργούν τις προϋποθέσεις για απασχόληση και οικονομική ανάπτυξη.
Η δημιουργία του Κινήματος Αλλαγής αυτή ακριβώς την προσδοκία - την πολιτική εκπροσώπηση του κεντρώου χώρου - ήρθε να εκπληρώσει. Την πολιτική συσπείρωση δηλαδή των σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, μεταρρυθμιστικών και πολιτικά φιλελεύθερων δυνάμεων του κέντρου στη βάση ενός προοδευτικού προγράμματος διακυβέρνησης της χώρας. Επιδιώξεις δικαίωσης προσωπικών ή κομματικών πολιτικών, συγκρούσεις για τη διεκδίκηση της ιδιοκτησίας και της καθαρότητας της «Κεντροαριστεράς» και εμμονές σε αντι-σύνδρομα, όσο κι αν είναι συναισθηματικά κατανοητά, αποπροσανατολίζουν και καθυστερούν αντικειμενικά την επίτευξη του κύριου στόχο.
Το πολιτικό κέντρο οφείλει να βάλει τη δική του προοδευτική-μεταρρυθμιστική σφραγίδα σε μια κρίσιμη στιγμή για την πορεία της χώρας. Η ισχυρή του παρουσία θα ισορροπήσει το πολιτικό σύστημα μειώνοντας το σκηνικό πόλωσης που στήνεται. Μόνη προϋπόθεση, η ηγεσία του και οι πολιτικές δυνάμεις του χώρου να συνειδητοποιήσουν την σπουδαιότητα και την δυναμική του εγχειρήματος.
