Ροή
Κανονικότητα υπάρχει μόνο στην διαχείριση του ελληνικού χρέους… Αυτή η «παραδοξολογία» προκύπτει σαν βασικό συμπέρασμα ακούγοντας την ομιλία του επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ στην Νέα Υόρκη (Capital Link) Δημήτρη Τσάκωνα.
Παραδοξολογία γιατί από την μία πλευρά αφορά στο υψηλότερο ως ποσοστό του ΑΕΠ δημόσιο χρέος στην Ευρώπη και από την άλλη το λιγότερο επικίνδυνο δημόσιο χρέος στις παρούσες συνθήκες αβεβαιότητας στις ευρωπαϊκές και τις διεθνείς χρηματαγορές.
Όπως υποστήριξε στην τοποθέτησή του ο επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ, στους παρευρισκόμενους θεσμικούς και μη επενδυτές, η στρατηγική δανεισμού του ελληνικού δημοσίου το 2022, μία χρονιά ακραίου πληθωρισμού, αβεβαιότητας στις αγορές και... πολέμου, δεν θα αλλάξει σε σχέση με το 2021 (!).
Η καμπύλη του ελληνικού χρέους μετά την επικαιροποίηση της αναδιάρθρωσής του τον Ιούνιο του 2018, έχει ημερομηνία τελευταίας εξόφλησης σε …32 χρόνια με ένα ποσοστό ετήσιας εξυπηρέτησης που είναι σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα ως προς το ΑΕΠ. Λίγο πολύ η καμπύλη λήξεων και τα ετήσια επίπεδα εξυπηρέτησης πέρα από το γεγονός ότι είναι από τα χαμηλότερα και ομαλότερα όσο αφορά στη διαμόρφωσή τους στην Ε.Ε. χαρακτηρίζουν πλέον την Ελλάδα ως μία «τυπική χώρα της Ευρωζώνης»... Έχει συμπληρωθεί όπως υποστήριξε ο Δ. Τσάκωνας η καμπύλη των ομολόγων σε όλα τα σημεία της και οι νέες εκδόσεις χρέους θα στοχεύουν να την κρατούν έτσι δηλαδή να καλύπτουν τις διάρκειες που οι λήξεις θα δημιουργούς κενά.
Με άλλα λόγια η εκδοτική στρατηγική, σύμφωνα με τον ΟΔΔΗΧ, με την βοήθεια και την εγγύηση του υψηλού αποθεματικού, εξοστρακίζει κάθε στοιχείο αβεβαιότητας και εν δυνάμει πανικού, σε σχέση με την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους βραχυ-μεσοπρόθεσμα.
Η συντήρηση αυτής της στρατηγικής θα γίνεται αφ’ ενός με νέα εκδόσεις όταν αυτό θα προκύπτει ως ευνοϊκή δυνατότητα από τις αγορές, σε συνδυασμό με την διαχείριση του υπάρχοντος χρέους. Στον τομέα αυτό εντάσσεται και η πρόωρη αποπληρωμή δόσεων του διακρατικού δανείου (GLF) από το πρώτο μνημόνιο.
Ενδιαφέρουσα είναι η αναφορά στις εκδόσεις πράσινων ομολόγων ακόμα και μέσα στο 2022, αλλά πολύ περισσότερο η εναλλακτική επισήμανση ότι στην προσοχή του ΟΔΔΗΧ είναι και η περισσότερο ελαστική και λειτουργική κατηγορία των «βιώσιμων» ομολόγων της κατηγορίας του ESG, τα οποία μπορούν να χρηματοδοτούν την υλοποίηση έργων που δεν περιορίζονται στα αυστηρά πλαίσια των πράσινων ομολόγων…
Η Ιταλία είναι ο πλησιέστερος ευρωπαϊκός εταίρος τόσο από πλευράς ποσοστού χρέους ως προς ΑΕΠ, όσο και από πλευράς spreads και αποδόσεων. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το χρέος της είναι εγκατεστημένο στην τελευταία προς τα κάτω investment grade βαθμίδα, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται στο τελευταίο προς τα πάνω non investment grade σκαλοπάτι πριν ξαναμπεί στην κατηγορία των «τυπικών χωρών της Ευρωζώνης».
Κι όμως η μεν Ιταλία είναι υποχρεωμένη στο σημερινό περιβάλλον αβεβαιότητας και πληθωρισμού να βγαίνει στις αγορές με βάση τις υψηλότατες ανάγκες εξυπηρέτησης τόσο του χρέους και των ελλειμμάτων της, ενώ η Ελλάδα μόνο για «να συμπληρώνει την καμπύλη μετά από τις λήξεις…».
Αυτή την αντιδιαστολή φαίνεται να επιχείρησε να καταδείξει στην τοποθέτησή του ο Δ. Τσάκωνας χωρίς να αναφερθεί βέβαια άμεσα στην Ιταλία, συναρτώντας τις πράξεις δανεισμού του ελληνικού δημοσίου με απόλυτα προβλέψιμες εξελίξεις προκειμένου να μειώσει στο ελάχιστο τα στοιχεία αβεβαιότητας γύρω από το ελληνικό χρέος.
Αυτό το «παράδοξο» θα εξακολουθήσει βέβαια να συνοδεύει την ιδιοτυπία του ελληνικού δημόσιου χρέους μέχρι την αναβάθμισή του. Η οποία όμως – σύμφωνα με μία από τις τελευταίες ανακοινώσεις της ΕΚΤ – δεν φαίνεται πλέον να αποτελεί το καθοριστικό στοιχείο επιλεξιμότητάς του για τις κινήσεις της ΕΚΤ την επόμενη περίοδο, παρά το κλείσιμο των νέων καθαρών αγορών του PEPP.
Σε αυτό το σημείο οι επισημάνσεις στο εκτός κειμένου κομμάτι της ομιλίας του κ. Τσάκωνα, φαίνεται ότι έγιναν αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής από το ακροατήριό του.
