Ροή
Το κυρίαρχο ένστικτο όλων (σχεδόν) των έμβιων οργανισμών είναι η αυτοσυντήρηση. Το κυρίαρχο ένστικτο του ποδηλάτη είναι να μην πέσει. Αυτό ισχύει για όλους, ισχύει και για τους πολιτικούς και δη του βουλευτές.
Συνεπώς αν ένα κόμμα γνωρίζει ότι είναι πίσω στις δημοσκοπήσεις, θα αποφύγει τις εκλογές. Μάλιστα, αν η πλειοψηφία είναι οριακή, τότε η διατήρηση της εξουσίας είναι προσωπικό θέμα του καθενός κυβερνητικού βουλευτή. Και αν όλοι γνωρίζουν αυτό με βεβαιότητα, τότε υπερισχύει η αυτοσυντήρηση. Κακά τα ψέματα – η ζωή του βουλευτή είναι πιο συναρπαστική από την καθημερινότητα της εργασίας ή του καφενείου. Είναι καλύτερο να κόβεις συντάξεις παρά να σου τις κόβουν. Είναι, θα πει ο κάθε συμπολιτευόμενος βουλευτής, αυτονόητο καθήκον να το κάνεις με τον σωστό, πονόψυχο, τρόπο. Αν μη τι άλλο για να αποτραπεί να κάνει το ίδιο πράγμα κάποιος της αντιπολίτευσης. Κάθε μήνας προέκτασης του κοινοβουλευτικού καθήκοντος είναι κερδισμένος – για τον ίδιο τον ένοικο αλλά και για την χώρα (για το τελευταίο είναι ο καθένας και η καθεμία σίγουροι).
Ακολουθεί το προφανές συμπέρασμα: Αυτή η κυβέρνηση θα παραμείνει ως το τέλος της συνταγματικής της προθεσμίας, δηλαδή, αν όχι τον Σεπτέμβριο του 2019, τουλάχιστον ως τον Δεκέμβριο του 2017, ή έστω τον Οκτώβριο του 2018 ή έστω κάτι άλλο – όσο πάει. Αν όχι άλλους 27 μήνες, τουλάχιστον κάποιους. Μπροστά στην ναφθαλίνη, η απραξία είναι σίγουρα προτιμότερη.
Η απλή αυτή σκέψη καθιστά τελείως ανούσια δύο προσφιλή θέματα σχολιασμού που δεσπόζουν ήδη από τα τέλη του 2015. Δηλαδή το «πότε θα γίνουν εκλογές;» και το συνεπακόλουθο «τι θα γίνει αν γίνουν εκλογές την άλλη εβδομάδα;». Αν όλοι γνωρίζουμε ότι δεν θα γίνουν ως το 2019, τα υποθετικά σενάρια για άμεσες εκλογές καθίστανται πνιγηρά βαρετά. Ακόμη και τα ίδια τα γκάλοπ με τις προβλέψιμες ψαλίδες, δύσκολα ανεβάζουν την αδρεναλίνη.
Αυτό οδηγεί και στο πρόβλημα. Όπως γνωρίζει και η κάθε μητέρα μικρού παιδιού, ο χειρότερος εχθρός της οικογενειακής γαλήνης, είναι η βαρεμάρα που προκαλεί η απουσία δημιουργικής ενασχόλησης. Το παιδί που δεν έχει με τι να ασχοληθεί είναι σίγουρο ότι θα κάνει αταξίες, ζημιές και θα τους εκνευρίσει όλους.
Όπως γνωρίζει όμως και ο τελευταίος ποδηλάτης, αν σταματήσει να κινείται, πέφτει.
Αν οι βουλευτές – κυρίως οι κυβερνητικοί, αλλά όχι μόνο -δεν μπορούν να ασχολούνται με εκλογές, και εφόσον δεν βρεθεί κάποια άλλη δημιουργική ενασχόληση, τότε μόνο προβλήματα θα δημιουργούν.
Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου – αν γίνει – σημαίνει ότι μια πηγή αβεβαιότητας υποχωρεί. Το παιχνίδι “εκλογές” και η προέκτασή του στα τηλεπαράθυρα αναστέλλεται. Για να μην έχει την τύχη του ποδηλάτη κάτι πρέπει να βρεθεί να καλύψει το κενό.
Η κυβέρνηση, έχοντας προσυμφωνήσει τα δυσάρεστα ως το 2019, δεν θα έχει πια την τρόικα να τσακωθεί. Η αντιπολίτευση θα πρέπει να λέει κάτι παραπάνω από το “εμείς είμαστε λιγότερο κακοί από τους άλλους”.
Με τη σειρά του αυτό συνεπάγεται δύο ριζοσπαστικά πράγματα, που ίσως τα έχουμε ξεχάσει: Η κυβέρνηση πρέπει να κυβερνά. Η αντιπολίτευση να αντιπολιτεύεται. Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί έχουν ξεχάσει πώς.
