Ροή
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι αποφασισμένος να διαμορφώσει το μέλλον, ώστε να μοιάζει με την εκδοχή του για το παρελθόν. Σύμφωνα με το Foreign Affairs, ο πρόεδρος της Ρωσίας εισέβαλε στην Ουκρανία όχι επειδή αισθάνθηκε ότι απειλείται από την επέκταση του ΝΑΤΟ ή από τις δυτικές «προκλήσεις». Διέταξε την «ειδική στρατιωτική του επιχείρηση» επειδή πιστεύει ότι είναι θεϊκό δικαίωμα της Ρωσίας να κυβερνά την Ουκρανία, να εξαλείψει την εθνική ταυτότητα της χώρας και να ενσωματώσει τον λαό της σε μια Μεγάλη Ρωσία.
Παρουσίασε αυτή την αποστολή σε μια πραγματεία 5.000 λέξεων, που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2021, με τίτλο «Σχετικά με την ιστορική ενότητα Ρώσων και Ουκρανών». Σε αυτή, ο Πούτιν επέμεινε ότι οι Λευκορώσοι, οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί είναι όλοι απόγονοι των Ρώσων, ενός αρχαίου λαού που εποίκησε τα εδάφη μεταξύ της Μαύρης και της Βαλτικής Θάλασσας. Υποστήριξε ότι συνδέονται μεταξύ τους με κοινό έδαφος και γλώσσα και την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη. Στην εκδοχή της ιστορίας του, η Ουκρανία δεν υπήρξε ποτέ κυρίαρχη, εκτός από μερικά ιστορικά διαλείμματα όταν προσπάθησε -και απέτυχε- να γίνει ανεξάρτητο κράτος. Ο Πούτιν έγραψε ότι «έκλεψαν από τη Ρωσία» τα βασικά της εδάφη, όταν οι Μπολσεβίκοι δημιούργησαν τη Σοβιετική Ένωση το 1922 και ίδρυσαν μια Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Στην αφήγηση του, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Δύση χρησιμοποίησε την Ουκρανία ως πλατφόρμα για να απειλήσει τη Ρωσία και υποστήριξε την άνοδο των «νεοναζί» εκεί. Το δοκίμιο του Πούτιν, το οποίο υποτίθεται ότι φέρει κάθε στρατιώτης που στέλνεται στην Ουκρανία, τελειώνει με τον ισχυρισμό ότι η Ουκρανία μπορεί να είναι κυρίαρχη μόνο σε συνεργασία με τη Ρωσία. «Είμαστε ένας λαός», ανέφερε ο Πούτιν.
Όπως αναφέρει το Foreign Affairs, αυτή η πραγματεία, και παρόμοιες δημόσιες δηλώσεις, καθιστούν σαφές ότι ο Πούτιν θέλει έναν κόσμο όπου η Ρωσία θα προεδρεύει σε μια νέα σλαβική ένωση που αποτελείται από τη Λευκορωσία, τη Ρωσία, την Ουκρανία και ίσως το βόρειο τμήμα του Καζακστάν (το οποίο είναι σε μεγάλο βαθμό σλαβικό) - και όπου όλα τα άλλα μετασοβιετικά κράτη αναγνωρίζουν την κυριαρχία της Μόσχας. Θέλει επίσης η Δύση και ο παγκόσμιος Νότος να αποδεχθούν τον κυρίαρχο περιφερειακό ρόλο της Ρωσίας στην Ευρασία. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από τη δημιουργία μιας σφαίρας επιρροής. Είναι μια σφαίρα ελέγχου, με ένα μείγμα απόλυτης εδαφικής επανένταξης ορισμένων εδαφών και κυριαρχίας στον τομέα της ασφάλειας, πολιτικής και οικονομίας άλλων χωρών.
Ο Πούτιν μιλάει σοβαρά όταν αναφέρεται στην επίτευξη αυτών των στόχων με στρατιωτικά και μη μέσα. Βρίσκεται σε πόλεμο στην Ουκρανία από τις αρχές του 2014, όταν οι ρωσικές δυνάμεις, φορώντας στολές μάχης χωρίς τα διακριτικά τους, πήραν τον έλεγχο της Κριμαίας σε μια μυστική επιχείρηση. Αυτή η επίθεση ακολουθήθηκε γρήγορα από μυστικές επιχειρήσεις, για την υποκίνηση εμφύλιων ταραχών στις ανατολικές και νότιες περιοχές της Ουκρανίας κοντά στα ρωσικά σύνορα. Η Ρωσία πέτυχε να υποδαυλίσει την εξέγερση στην περιοχή του Ντονμπάς και να πυροδοτήσει ένοπλη σύγκρουση που είχε ως αποτέλεσμα 14.000 θανάτους τα επόμενα οκτώ χρόνια. Όλες αυτές οι περιοχές έχουν γίνει στόχος επιθέσεων και κατακτήσεων από τον Φεβρουάριο του 2022. Ομοίως, στη Λευκορωσία, ο Πούτιν εκμεταλλεύτηκε εσωτερικές κρίσεις και διαδηλώσεις μεγάλης κλίμακας το 2020 και το 2021, για να περιορίσει το περιθώριο ελιγμών του ηγέτη της χώρας Αλεξάντερ Λουκασένκο. Η Λευκορωσία, η οποία έχει μια λεγόμενη συμφωνία ένωσης με τη Ρωσία, χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια ως το έδαφος για την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» κατά της Ουκρανίας.
Ο Ρώσος πρόεδρος έχει ξεκαθαρίσει ότι η χώρα του είναι μια ρεβιζιονιστική δύναμη. Σε μια ομιλία του Μαρτίου 2014 που σηματοδοτούσε την προσάρτηση της Κριμαίας, ο Πούτιν ενημέρωσε τη Δύση ότι η Ρωσία βρισκόταν σε επίθεση, για να διακηρύξει τις περιφερειακές διεκδικήσεις της. Για να διευκολυνθεί αυτό το έργο, ο Πούτιν αργότερα έλαβε μέτρα που πίστευε ότι θα περιόριζαν τις συνέπειες της επιβολής κυρώσεων στη ρωσική οικονομία, μειώνοντας την έκθεσή της στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, πιέζοντας παράλληλα για αύξηση της εγχώριας παραγωγής κρίσιμων αγαθών. Ενίσχυσε την καταστολή, διενεργώντας στοχευμένες δολοφονίες και φυλακίζοντας αντιπάλους. Διεξήγαγε επιχειρήσεις παραπληροφόρησης και ενεπλάκη σε προσπάθειες δωροδοκίας και εκβιασμού πολιτικών στο εξωτερικό. Ο Πούτιν προσάρμοζε συνεχώς τις τακτικές του για να μετριάσει τις δυτικές απαντήσεις - σε σημείο που την παραμονή της εισβολής του, καθώς τα ρωσικά στρατεύματα συγκεντρώνονταν στα σύνορα της Ουκρανίας, καυχιόταν σε ορισμένους Ευρωπαίους συνομιλητές ότι «αγόρασε τη Δύση». Δεν υπήρχε τίποτα, σκέφτηκε, που οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η Ευρώπη θα μπορούσαν να κάνουν για να τον περιορίσουν.
Μέχρι στιγμής, η αντίδραση της Δύσης στην εισβολή ήταν γενικά ενωμένη και σθεναρή. Η επιθετική κίνηση της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν μια κλήση αφύπνισης για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους. Αλλά η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι έχει να κάνει με έναν ηγέτη που προσπαθεί να αλλάξει την ιστορική αφήγηση των τελευταίων εκατό ετών -όχι μόνο της περιόδου από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν θέλει να κάνει την Ουκρανία, την Ευρώπη και μάλιστα ολόκληρο τον κόσμο να συμμορφωθούν με τη δική του εκδοχή της ιστορίας. Η κατανόηση των στόχων του είναι κεντρικής σημασίας για τη δημιουργία της σωστής απάντησης.
Ποιος ελέγχει το παρελθόν;
Στο μυαλό του Βλαντιμίρ Πούτιν, η ιστορία έχει σημασία - δηλαδή, η ιστορία όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος. Η αντίληψη του Πούτιν για το παρελθόν μπορεί να είναι πολύ διαφορετική από ό,τι είναι γενικά αποδεκτό, αλλά οι αφηγήσεις του είναι ένα ισχυρό πολιτικό όπλο και στηρίζουν τη νομιμότητά του. Πολύ πριν από την πλήρη εισβολή στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022, ο Πούτιν είχε κάνει αναφορές σε σκοτεινές περιόδους του παρελθόντος και χειραγωγούσε βασικά γεγονότα για να δημιουργήσει την εγχώρια και διεθνή δικαιολόγηση του πολέμου του. Το 2010, στην ετήσια συνάντηση της Διεθνούς Λέσχης Συζητήσεων Valdai υπό την αιγίδα του Κρεμλίνου, ο εκπρόσωπος Τύπου του Πούτιν είπε στο κοινό ότι ο Ρώσος πρόεδρος διαβάζει βιβλία για τη ρωσική ιστορία «διαρκώς». Κάνει συχνά δηλώσεις για τη ρωσική ιστορία, συμπεριλαμβανομένης της θέσης του σε αυτήν. Ο Πούτιν έχει θέσει το Κίεβο στο επίκεντρο της προσπάθειάς του να «διορθώσει» αυτό που λέει ότι είναι μια ιστορική αδικία: Τον διαχωρισμό της Ουκρανίας από τη Ρωσία κατά τη διάρκεια της σύστασης της Σοβιετικής Ένωσης το 1922.
Η εμμονή του προέδρου με το αυτοκρατορικό παρελθόν της Ρωσίας είναι βαθιά. Στα δωμάτια του στο Κρεμλίνο, ο Πούτιν έχει τοποθετήσει αγάλματα των Ρώσων μοναρχών Πέτρου του Μεγάλου και Αικατερίνης της Μεγάλης, οι οποίοι κατέκτησαν τα σημερινά ουκρανικά εδάφη σε πολέμους με τη Σουηδική και την Οθωμανική αυτοκρατορία. Έχει επίσης σφετεριστεί την ιστορία της Ουκρανίας και οικειοποιήθηκε μερικές από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της. Τον Νοέμβριο του 2016, για παράδειγμα, ακριβώς έξω από τις πύλες του Κρεμλίνου, ο Πούτιν έστησε ένα άγαλμα του Μεγάλου Βλαντιμίρ, του μεγάλου πρίγκιπα του 10ου αιώνα του πριγκιπάτου του Κιέβου. Στην εκδοχή της ιστορίας του Πούτιν, ο Μέγας Πρίγκιπας Βλαντιμίρ ασπάστηκε τον Χριστιανισμό για λογαριασμό ολόκληρης της αρχαίας Ρωσίας το 988, καθιστώντας τον άγιο του Ορθόδοξου Χριστιανισμού και Ρώσο, όχι Ουκρανό. Η μετατροπή σημαίνει ότι δεν υπάρχει ουκρανικό έθνος χωριστό από τη Ρωσία. Ο μεγάλος πρίγκιπας ανήκει στη Μόσχα, όχι στο Κίεβο.
Από την έναρξη του πόλεμου, ο Πούτιν έχει διπλασιάσει τα ιστορικά επιχειρήματά του. Έχρισε τον πρώην υπουργό Πολιτισμού και στενό του βοηθό στο Κρεμλίνο, Βλαντιμίρ Μεντίνσκι, για να ηγηθεί της ρωσικής αντιπροσωπείας στις πρώτες συνομιλίες με την Ουκρανία. Σύμφωνα με έναν καλά ενημερωμένο Ρώσο ακαδημαϊκό, ο Μεντίνσκι ήταν ένας από τους «συγγραφείς-φαντάσματα» μιας σειράς δοκιμίων του Πούτιν για την Ουκρανία και την υποτιθέμενη μείξη της με τη Ρωσία. Όπως έγινε γρήγορα σαφές, η εντολή προς τον Μεντίνσκι ήταν να πιέσει για τις ιστορικές αξιώσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία και να υπερασπιστεί τις παραμορφωμένες (ιστορικές) αφηγήσεις του Πούτιν και όχι απλώς να διαπραγματευτεί μια διπλωματική λύση.
Οι ισχυρισμοί του Πούτιν, φυσικά, είναι ιστορικά «μιάσματα», εμποτισμένα με ένα μείγμα χρονικών και πραγματικών αντιφάσεων. Αγνοούν, για παράδειγμα, το γεγονός ότι το 988, η ιδέα ενός ενιαίου ρωσικού κράτους και αυτοκρατορίας ήταν αιώνες μακριά στο μέλλον. Πράγματι, η πρώτη αναφορά στη Μόσχα ως τόπο οποιασδήποτε σημασίας δεν καταγράφηκε μέχρι το 1147.
Κατηγορώντας τους Μπολσεβίκους
Την παραμονή της εισβολής, ο Πούτιν έδωσε μια ομιλία κατηγορώντας τον ηγέτη των Μπολσεβίκων, Βλαντιμίρ Λένιν, ότι κατέστρεψε τη ρωσική αυτοκρατορία ξεκινώντας μια επανάσταση κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια «διαχωρίζοντας και κόβοντας αυτό που είναι ιστορικά ρωσική γη». Όπως το έθεσε ο Πούτιν, η «μπολσεβίκικη, κομμουνιστική Ρωσία» δημιούργησε «μια χώρα που δεν είχε υπάρξει ποτέ πριν»- την Ουκρανία-ενώνοντας ρωσικά εδάφη όπως η περιοχή του Ντονμπάς, ένα κέντρο βαριάς βιομηχανίας, σε μια νέα ουκρανική σοσιαλιστική δημοκρατία. Στην πραγματικότητα, ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι ουσιαστικά αναδημιουργούσαν τη ρωσική αυτοκρατορία και απλώς την ονόμασαν αλλιώς. Ίδρυσαν χωριστές Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες για την Ουκρανία και άλλες περιοχές, για να έρθουν σε αντίθεση με τους αυτοκρατορικούς τσάρους, οι οποίοι βασίλευαν σε ένα ενωμένο, ρωσικοποιημένο κράτος, όπου καταπιέζονταν εθνοτικές μειονότητες. Αλλά για τον Πούτιν, η απόφαση των Μπολσεβίκων ήταν παράνομη, κλέβοντας την κληρονομιά της Ρωσίας και ξεσηκώνοντας «ζηλωτές εθνικιστές» στην Ουκρανία, οι οποίοι στη συνέχεια ανέπτυξαν επικίνδυνες ιδέες ανεξαρτησίας. Ο Πούτιν ισχυρίζεται ότι αντιστρέφει αυτά τα αιωνόβια «στρατηγικά λάθη».
Οι αφηγήσεις για το ΝΑΤΟ έπαιξαν επίσης ιδιαίτερο ρόλο στην εκδοχή της ιστορίας του Πούτιν. Ο Πούτιν υποστηρίζει ότι το ΝΑΤΟ είναι ένα εργαλείο του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και ένα μέσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να συνεχίσουν την υποτιθέμενη ψυχροπολεμική κατοχή και κυριαρχία στην Ευρώπη. Ισχυρίζεται ότι το ΝΑΤΟ υποχρέωσε τις χώρες μέλη της Ανατολικής Ευρώπης να ενταχθούν στον οργανισμό και τον κατηγορεί για μονομερή επέκταση στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα, αυτές οι χώρες, ακόμη φοβισμένες μετά από δεκαετίες σοβιετικής κυριαρχίας, ζήτησαν να γίνουν μέλη.
Όμως, σύμφωνα με τον Πούτιν, αυτές οι υποτιθέμενες ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ ανάγκασαν τη Ρωσία να αμυνθεί έναντι της στρατιωτικής επιθετικότητας. Η Μόσχα δεν είχε «άλλη επιλογή», ισχυρίζεται, παρά να εισβάλει στην Ουκρανία για να την αποτρέψει από την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, παρόλο που ο οργανισμός δεν επρόκειτο να δεχτεί τη χώρα. Στις 7 Ιουλίου 2022, ο Πούτιν είπε στους Ρώσους βουλευτές ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία εξαπολύθηκε από τη «συλλογική Δύση», η οποία προσπαθούσε να συγκρατήσει τη Ρωσία και να «επιβάλει τη νέα της παγκόσμια τάξη στον υπόλοιπο κόσμο».
Αλλά ο Πούτιν παίζει επίσης τον αυτοκρατορικό ρόλο της Ρωσίας. Σε μια διάσκεψη στη Μόσχας στις 9 Ιουνίου 2022, ο Πούτιν είπε σε νέους Ρώσους επιχειρηματίες ότι η Ουκρανία είναι μια «αποικία», όχι μια κυρίαρχη χώρα. Παρομοίασε τον εαυτό του με τον Μέγα Πέτρο, ο οποίος διεξήγαγε «τον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο» για 21 χρόνια εναντίον της Σουηδίας-«επιστρέφοντας και ενισχύοντας» τον έλεγχο σε γη που ήταν μέρος της Ρωσίας. Αυτή η εξήγηση απηχεί επίσης αυτό που είπε ο Πούτιν στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ τον Απρίλιο του 2008 στο Βουκουρέστι: «Η Ουκρανία δεν είναι πραγματική χώρα».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν, φυσικά, κάποτε αποικία της Μεγάλης Βρετανίας. Το ίδιο ήταν η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Ινδία, η Ιρλανδία και πολλά άλλα κράτη που είναι ανεξάρτητα και κυρίαρχα για δεκαετίες. Αυτό δεν τους καθιστά Βρετανούς ή δεν δίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο μια σύγχρονη αξίωση να ασκούν τον έλεγχο της μοίρας τους, παρόλο που πολλές από αυτές τις χώρες έχουν τα αγγλικά ως πρώτη ή δεύτερη γλώσσα. Ωστόσο, ο Πούτιν επιμένει ότι οι ρωσόφωνοι της Ουκρανίας είναι όλοι υπήκοοι της Μόσχας και ότι, παγκοσμίως, όλοι οι ρωσόφωνοι είναι μέρος του «ρωσικού κόσμου», με ειδικούς δεσμούς με την πατρίδα.
Στην Ουκρανία, ωστόσο, η κίνηση του απέτυχε. Από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, η επιμονή του Πούτιν ότι οι Ουκρανοί που μιλούν ρωσικά είναι Ρώσοι, αντίθετα, βοήθησε στη διαμόρφωση μιας νέας εθνικής ταυτότητας στην Ουκρανία με επίκεντρο την ουκρανική γλώσσα. Όσο περισσότερο προσπαθεί ο Πούτιν να σβήσει την ουκρανική εθνική ταυτότητα με βόμβες και βλήματα πυροβολικού, τόσο πιο δυνατή γίνεται.
Εξορκίζοντας τους Ναζί
Η Ουκρανία και οι Ουκρανοί έχουν μια περίπλοκη ιστορία. Αυτοκρατορίες ήρθαν και παρήλθαν και τα σύνορα έχουν αλλάξει εδώ και αιώνες, έτσι οι άνθρωποι που ζουν στη σύγχρονη ουκρανική επικράτεια έχουν «ρευστές», σύνθετες ταυτότητες. Όμως η Ουκρανία είναι ανεξάρτητο κράτος από το 1991 και ο Πούτιν είναι ειλικρινά στεναχωρημένος που οι Ουκρανοί επιμένουν στο δικό τους κράτος και τη δική τους ταυτότητα.
Δείτε τις συχνές αναφορές του Πούτιν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Από το 2011, ο Πούτιν έχει κατοχυρώσει τον «Μεγάλο Πατρικό Πόλεμο» ως το θεμελιώδες γεγονός για τη σύγχρονη Ρωσία. Έχει επιβάλει αυστηρά τις επίσημες αφηγήσεις για τη σύγκρουση. Έχει επίσης απεικονίσει την τρέχουσα στρατιωτική επιχείρηση του στην Ουκρανία, ως διάδοχο του «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου». Σύμφωνα με τον Πούτιν, η εισβολή στην Ουκρανία έχει σχεδιαστεί για να απελευθερώσει τη χώρα από τους Ναζί. Αλλά για τον Πούτιν, οι Ουκρανοί είναι Ναζί όχι επειδή ακολουθούν τις εντολές του Αδόλφου Χίτλερ ή υποστηρίζουν τον εθνικοσοσιαλισμό. Είναι Ναζί επειδή είναι «ζηλωτές εθνικιστές»-όμοιοι με τον αμφιλεγόμενο Ουκρανό παρτιζάνο της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Στέπαν Μπαντέρα, ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Γερμανούς ενάντια στις σοβιετικές δυνάμεις. Είναι Ναζί γιατί αρνούνται να παραδεχτούν ότι είναι Ρώσοι.
Η ρητορική περί Ουκρανών Ναζί από τον Πούτιν, έχει κερδίσει ισχυρό ακροατήριο στο εσωτερικό από οπουδήποτε αλλού. Ωστόσο, διεθνώς, οι ισχυρισμοί του Πούτιν για το ΝΑΤΟ και τους πολέμους δι' αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών και της συλλογικής Δύσης έχουν κερδίσει πολλούς οπαδούς, από εξέχοντες ακαδημαϊκούς μέχρι τον Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος είπε τον Ιούνιο του 2022 ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία «ίσως κατά κάποιο τρόπο προκλήθηκε». Δυτικοί πολιτικοί και αναλυτές συνεχίζουν να συζητούν αν το ΝΑΤΟ ευθύνεται για τον πόλεμο. Αυτά τα επιχειρήματα επιμένουν, παρόλο που η προσάρτηση της Κριμαίας από τον Πούτιν το 2014 ήρθε ως απάντηση στις προσπάθειες της Ουκρανίας να συνδεθεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι με το ΝΑΤΟ. Και η συζήτηση συνεχίστηκε, παρόλο που όταν η Φινλανδία και η Σουηδία υπέβαλαν αίτηση για ένταξη στη συμμαχία τον Ιούνιο του 2022, παρά τις απειλές πολλών μηνών από τη Ρωσία, ο Πούτιν είπε στους δημοσιογράφους ότι οι αξιωματούχοι του Κρεμλίνου «δεν έχουν προβλήματα με τη Σουηδία και τη Φινλανδία όπως με την Ουκρανία». Το πρόβλημα του Πούτιν, λοιπόν, δεν ήταν το ΝΑΤΟ συγκεκριμένα. Ήταν ότι η Ουκρανία ήθελε να συνδεθεί με οποιαδήποτε άλλη οντότητα ή χώρα, εκτός από τη Ρωσία. Είτε η Ουκρανία ήθελε να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή το ΝΑΤΟ είτε να έχει διμερείς σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες - οποιαδήποτε από αυτές τις προσπάθειες θα ήταν προσβολή για την ιστορία και την αξιοπρέπεια της Ρωσίας.
Όμως ο Πούτιν γνωρίζει ότι θα είναι δύσκολο να διαπραγματευτεί μια διευθέτηση στην Ουκρανία με βάση την εκδοχή της ιστορίας του και να συμβιβάσει θεμελιωδώς διαφορετικές ιστορίες του παρελθόντος. Τα περισσότερα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη αναδύθηκαν από τα ερείπια αυτοκρατοριών και τη διάλυση μεγαλύτερων πολυεθνικών κρατών. Ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να οδηγήσει σε περισσότερη ρωσική παρέμβαση και να πυροδοτήσει συγκρούσεις σε αδύναμα κράτη όπως η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και άλλες βαλκανικές χώρες, όπου αμφισβητούνται επίσης η ιστορία και οι εδαφικές διεκδικήσεις.
Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πιθανό κόστος, ο Πούτιν θέλει το παρελθόν να επικρατήσει στο πολιτικό παρόν της Ευρώπης. Και για να διασφαλιστεί ότι θα συμβεί αυτό, ο ρωσικός στρατός βρίσκεται στο πεδίο, σε πλήρη ισχύ, πολεμώντας τον τακτικό ουκρανικό στρατό. Σε αντίθεση με την κατάσταση στο Ντονμπάς από το 2014 έως το 2022, όταν η Ρωσία αρνήθηκε ψευδώς ότι εμπλέκεται, αυτός ο πόλεμος είναι μια άμεση σύγκρουση μεταξύ των δύο κρατών. Όπως είπε επίσης ο Πούτιν στους Ρώσους βουλευτές του στις 7 Ιουλίου, είναι αποφασισμένος να αγωνιστεί μέχρι τέλους. «Σε μεγάλο βαθμό, δεν έχουμε καν ξεκινήσει τίποτα σοβαρά», είπε, παρόλο που φέρεται να βλέπει τους Ουκρανούς ως «αδέρφια».
Με κάθε κόστος
Ο Πούτιν αποστρέφεται το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι ευρωπαϊκές χώρες υποστηρίζουν στρατιωτικά την Ουκρανία. Σε απάντηση, έχει εξαπολύσει έναν οικονομικό και πόλεμο πληροφορίας εναντίον της Δύσης, σηματοδοτώντας ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται μόνο για μια στρατιωτική σύγκρουση και για μια μάχη για το ποιος θα αποκτήσει τη «δική του ιστορία». Η Ρωσία έχει μετατρέψει σε όπλο την ενέργεια, τα σιτηρά και άλλα εμπορεύματα. Διέδωσε παραπληροφόρηση, μεταξύ άλλων κατηγορώντας την Ουκρανία ότι διέπραξε τις φρικαλεότητες που διέπραξε η Ρωσία στο πεδίο της μάχης και κατηγορώντας τις δυτικές κυρώσεις για όξυνση των λιμών στην Αφρική, όταν η Ρωσία είναι αυτή που έχει εμποδίσει τις αποστολές ουκρανικών σιτηρών στην «μαύρη» ήπειρο από τη Μαύρη Θάλασσα. Και σε πολλά μέρη του κόσμου, η Ρωσία κερδίζει τον πόλεμο της πληροφορίας. Μέχρι στιγμής, η Δύση δεν έχει καταφέρει να είναι απόλυτα αποτελεσματική στον χώρο της πληροφορίας.
Ωστόσο, η δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία υπήρξε σημαντική. Αυτή η υποστήριξη έχει δύο βασικά στοιχεία: Όπλα και κυρώσεις, συμπεριλαμβανομένων των συστημάτων πυραύλων πυροβολικού υψηλής κινητικότητας (HIMARS) από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που έχουν αυξήσει σημαντικά την ικανότητα της Ουκρανίας να αντεπιτίθεται σε ρωσικούς στόχους. Άλλα μέλη του ΝΑΤΟ έχουν επίσης προμηθεύσει όπλα και ανθρωπιστική βοήθεια. Αλλά η συνεχής ανάγκη της Ουκρανίας να αναπληρώσει τα όπλα της, έχει ήδη αρχίσει να εξαντλεί τα οπλοστάσια των χωρών που δωρίζουν οπλισμό.
Οι δυτικές κυρώσεις στον ενεργειακό, χρηματοοικονομικό τομέα και τον έλεγχο των εξαγωγών ήταν εκτεταμένες και επηρεάζουν τη ρωσική οικονομία. Αλλά οι κυρώσεις δεν μπορούν να αλλάξουν την άποψη του Πούτιν για την ιστορία ή την αποφασιστικότητά του να υποτάξει την Ουκρανία, επομένως δεν έχουν αλλάξει τον λογισμό ή τους πολεμικούς του στόχους. Πράγματι, στενοί παρατηρητές της ρωσο-ουκρανικής διένεξης, αναφέρουν ότι ο Πούτιν σπάνια συμβουλεύτηκε τους οικονομικούς του συμβούλους κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, εκτός από την Ελβίρα Νεμπιουλίνα, την επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας, η οποία διαχειρίστηκε έξυπνα την αξία του ρουβλιού. Αυτή είναι μια μεγάλη διαφοροποίηση από το παρελθόν, όταν ο Πούτιν έδειχνε πάντα εξαιρετικά ενδιαφέρον για τη ρωσική οικονομία και ήταν πρόθυμος να συζητήσει με μεγάλη λεπτομέρεια τα στατιστικά στοιχεία και τους ρυθμούς ανάπτυξης. Οποιεσδήποτε ανησυχίες σχετικά με τις μακροπρόθεσμες οικονομικές επιπτώσεις του πολέμου έχουν υποχωρήσει από την άποψή του.
Μέχρι σήμερα, η οικονομία της Ρωσίας έχει ξεπεράσει τις κυρώσεις, αν και οι ρυθμοί ανάπτυξης προβλέπεται να βυθιστούν φέτος. Η πραγματική πίεση από τους δυτικούς ελέγχους στις εξαγωγές θα γίνει αισθητή το 2023, όταν η Ρωσία θα στερηθεί ημιαγωγών και ανταλλακτικών για τον κατασκευαστικό της τομέα και οι βιομηχανικές της μονάδες θα αναγκαστούν να κλείσουν. Η βιομηχανία πετρελαίου της χώρας θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα, καθώς χάνει τεχνολογία και λογισμικό από τη διεθνή βιομηχανία.
Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει εκτεταμένες ενεργειακές κυρώσεις στη Ρωσία, με την Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει δεσμευτεί να καταργήσει σταδιακά τις εισαγωγές πετρελαίου από τη Ρωσία έως το τέλος του 2022. Ωστόσο, ο περιορισμός των εισαγωγών φυσικού αερίου είναι πολύ πιο δύσκολος, καθώς πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, έχουν λίγες εναλλακτικές λύσεις για να αντικαταστήσουν το ρωσικό αέριο βραχυπρόθεσμα, και ο Πούτιν έχει οπλοποιήσει την ενέργεια μειώνοντας δραστικά τις προμήθειες φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Για 50 χρόνια, η Σοβιετική Ένωση και η Ρωσία θεωρούνταν αξιόπιστοι προμηθευτές φυσικού αερίου στη Δυτική Ευρώπη σε μια σχέση αμοιβαίας εξάρτησης: Η Ευρώπη χρειαζόταν φυσικό αέριο και η Μόσχα χρειαζόταν τα έσοδα από φυσικό αέριο. Αλλά αυτή η ισορροπία έχει χαθεί. Ο Πούτιν πιστεύει ότι η Ρωσία μπορεί να παραιτηθεί από αυτά τα έσοδα, επειδή οι χώρες που εξακολουθούν να αγοράζουν ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο πληρώνουν υψηλότερες τιμές για αυτό - υψηλότερες τιμές που βοήθησε να προκληθούν, περιορίζοντας τις εξαγωγές της Ρωσίας στην Ευρώπη. Και ακόμη κι αν η Ρωσία χάσει τελικά τα ενεργειακά έσοδα, ο Πούτιν φαίνεται διατεθειμένος να πληρώσει αυτό το τίμημα. Αυτό που τελικά τον ενδιαφέρει είναι η υπονόμευση της ευρωπαϊκής υποστήριξης προς την Ουκρανία.
Ο οικονομικός και ενεργειακός πόλεμος της Ρωσίας επεκτείνεται μέχρι την μετατροπή της πυρηνικής ενέργειας σε όπλο. Η Ρωσία κατέλαβε το εργοστάσιο του Τσερνομπίλ στην Ουκρανία στην αρχή του πολέμου, αφού απερίσκεπτα έστειλε Ρώσους στρατιώτες στην εξαιρετικά ραδιενεργή «κόκκινη ζώνη» και ανάγκασε το ουκρανικό προσωπικό στο εργοστάσιο να εργαστεί υπό επικίνδυνες συνθήκες. Αργότερα εγκατέλειψε το εργοστάσιο, αφού είχε εκθέσει τους στρατιώτες της σε τοξική ακτινοβολία. Στη συνέχεια, η Ρωσία βομβάρδισε και κατέλαβε τον πυρηνικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής της Ουκρανίας στη Ζαπορίζια, τον μεγαλύτερο στην Ευρώπη, και τον μετέτρεψε σε στρατιωτική βάση. Με την επίθεση στο εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής και τη μετατροπή του σε στρατιωτική φρουρά, η Ρωσία έχει δημιουργήσει μια κρίση ασφάλειας για τους χιλιάδες εργαζόμενους εκεί. Όμως η εκστρατεία του Πούτιν δεν σταματά στην πυρηνική ενέργεια.
Η Ρωσία έχει επίσης οπλοποιήσει τις προμήθειες τροφίμων, αποκλείοντας την Ουκρανία και εμποδίζοντάς την να εξάγει τα άφθονα αποθέματά της σε σιτηρά και λιπάσματα. Τον Ιούλιο του 2022, η Τουρκία και τα Ηνωμένα Έθνη συμφώνησαν να επιτρέψουν στην Ουκρανία και τη Ρωσία να εξάγουν σιτηρά και λιπάσματα, αλλά η εφαρμογή αυτής της συμφωνίας αντιμετώπισε πολλαπλά εμπόδια, δεδομένου του πολέμου που μαίνεται στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Πράγματι, αμέσως μετά την επίσημη υπογραφή της συμφωνίας, η Ρωσία βομβάρδισε μέρος της υποδομής στο κρίσιμο λιμάνι της Οδησσού της Ουκρανίας.
Ο Πούτιν έχει προχωρήσει σε μια άλλη ιστορική ρωσική στρατιωτική τακτική - να οδηγεί σε τέλμα τις αντίπαλες δυνάμεις και να περιμένει τον χειμώνα. Όπως οι προκάτοχοί του κανόνισαν να παγιδευτούν οι στρατοί του Ναπολέοντα στα χιόνια κοντά στη Μόσχα και οι Ναζί στρατιώτες να παγώσουν μέχρι θανάτου έξω από το Στάλινγκραντ, ο Πούτιν σχεδιάζει να έχει Γάλλους και Γερμανούς πολίτες να τρέμουν στα σπίτια τους. Στην ομιλία του στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης του Ιουνίου 2022, ο Πούτιν προέβλεψε ότι, καθώς οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν έναν κρύο χειμώνα και υφίστανται τις οικονομικές συνέπειες των κυρώσεων που έχουν επιβάλει οι κυβερνήσεις τους στη Ρωσία και στις εξαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου, τα λαϊκιστικά κόμματα θα αυξηθούν και νέες ελίτ θα έρθουν στην εξουσία. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2022 στη Γαλλία, όταν το ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λεπέν αύξησε τις έδρες του -κυρίως λόγω της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων με την οικονομική τους κατάσταση- ενίσχυσαν τις πεποιθήσεις του Πούτιν. Η κατάρρευση της κυβέρνησης του Ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι τον Ιούλιο του 2022 και η πιθανή επιστροφή ενός λαϊκιστή, φιλορώσου πρωθυπουργού το φθινόπωρο θεωρήθηκαν επίσης αποτελέσματα της λαϊκής οικονομικής δυσαρέσκειας. Το Κρεμλίνο στοχεύει να σπάσει τη δυτική ενότητα ενάντια στη Ρωσία υπό την πίεση των ελλείψεων ενέργειας, των υψηλών τιμών και της οικονομικής δυσπραγίας.
Στο μεταξύ, ο Πούτιν είναι βέβαιος ότι μπορεί να επικρατήσει. Επιφανειακά, η λαϊκή υποστήριξη για τον πόλεμο στο εσωτερικό της Ρωσίας φαίνεται αρκετά ισχυρή. Δημοσκόπηση από το ανεξάρτητο Levada Center, δείχνει ότι το ποσοστό αποδοχής του Πούτιν ανέβηκε μετά την έναρξη της εισβολής. Ωστόσο, υπάρχει καλός λόγος για σκεπτικισμό σχετικά με το βάθος της ενεργητικής υποστήριξης προς αυτόν. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που αντιτίθενται στον πόλεμο έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Πολλοί από αυτούς, κάνοντας αυτό, είπαν ρητά ότι θέλουν να είναι μέρος του μέλλοντος της Ρωσίας και όχι της εκδοχής του παρελθόντος του Βλαντιμίρ Πούτιν. Οι Ρώσοι που έμειναν και επέκριναν δημόσια τον πόλεμο παρενοχλήθηκαν ή φυλακίστηκαν. Άλλοι είναι αδιάφοροι ή υποστηρίζουν παθητικά τον πόλεμο. Πράγματι, η ζωή για τους περισσότερους ανθρώπους στη Μόσχα και σε άλλες μεγάλες ρωσικές πόλεις συνεχίζεται κανονικά. Μέχρι στιγμής, οι στρατεύσιμοι που έχουν σταλεί να πολεμήσουν και να πεθάνουν δεν είναι παιδιά των ελίτ της Ρωσίας ή της αστικής μεσαίας τάξης. Είναι από φτωχές, αγροτικές περιοχές και πολλοί από αυτούς δεν είναι Ρώσοι εθνοτικά. Οι φήμες μετά από πέντε μήνες μάχης ότι η ομάδα μισθοφόρων Wagner που συνδέεται με τη Μόσχα, στρατολογούσε αιχμαλώτους για να πολεμήσουν, υποδηλώνουν ότι η Ρωσία αντιμετώπιζε οξεία έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού. Αλλά τα στρατεύματα παρακινούνται από προπαγάνδα που απανθρωποποιεί τους Ουκρανούς και κάνει τις μάχες να φαίνονται πιο «εύγευστες».
Διαίρει και βασίλευε
Παρά τις εκκλήσεις ορισμένων για μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων που θα περιλαμβάνει ουκρανικές εδαφικές παραχωρήσεις, ο Πούτιν δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για έναν συμβιβασμό που θα άφηνε την Ουκρανία ως κυρίαρχο, ανεξάρτητο κράτος - ανεξάρτητα από τα σύνορά της. Σύμφωνα με πολλούς πρώην ανώτατους αξιωματούχους των ΗΠΑ, τον Απρίλιο του 2022 Ρώσοι και Ουκρανοί διαπραγματευτές φάνηκε να συμφώνησαν προσωρινά στα περίγραμμα μιας ενδιάμεσης διευθέτησης κατόπιν διαπραγματεύσεων: H Ρωσία θα αποσυρόταν στη θέση της, της 23ης Φεβρουαρίου όταν έλεγχε μέρος του Ντονμπάς και όλη την Κριμαία, και σε αντάλλαγμα, η Ουκρανία θα δεσμευόταν να μην επιδιώξει την ένταξη στο ΝΑΤΟ και αντ' αυτού θα λάμβανε εγγυήσεις ασφαλείας από διάφορες χώρες. Όμως, όπως δήλωσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ σε συνέντευξη του Ιουλίου στα κρατικά μέσα ενημέρωσης της χώρας του, αυτός ο συμβιβασμός δεν αποτελεί πλέον επιλογή. Ακόμη και το να δώσουμε στη Ρωσία όλο το Ντονμπάς δεν αρκεί. «Τώρα η γεωγραφία είναι διαφορετική», υποστήριξε ο Λαβρόφ, περιγράφοντας τους βραχυπρόθεσμους στρατιωτικούς στόχους της Ρωσίας. «Είναι επίσης η Χερσώνα, η Ζαπορίζια και μια σειρά από άλλες περιοχές». Στόχος δεν είναι η διαπραγμάτευση, αλλά η ουκρανική συνθηκολόγηση.
Από κάθε άποψη, οι διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία -αν δεν διεξαχθούν προσεκτικά και με συνεχή ισχυρή δυτική υποστήριξη για την άμυνα και την ασφάλεια της Ουκρανίας- απλώς θα διευκόλυναν μια επιχειρησιακή παύση για τη Μόσχα. Μετά από λίγο, η Ρωσία θα συνέχιζε να προσπαθεί να υπονομεύσει την ουκρανική κυβέρνηση. Η Μόσχα πιθανότατα θα επιχειρούσε πρώτα να καταλάβει την Οδησσό και άλλα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας, με στόχο να αφήσει την Ουκρανία μια οικονομικά μη βιώσιμη χώρα και αποκλεισμένη από τη θάλασσα. Εάν το πετύχει αυτό, ο Πούτιν θα εξαπολύσει μια νέα επίθεση και στο Κίεβο, με στόχο να ανατρέψει την παρούσα κυβέρνηση και να εγκαταστήσει μια κυβέρνηση μαριονέτα υπέρ της Μόσχας. Ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία, λοιπόν, πιθανότατα θα συνεχιστεί για πολύ καιρό. Η κύρια πρόκληση για τη Δύση θα είναι η διατήρηση της αποφασιστικότητας και της ενότητας, καθώς και η επέκταση της διεθνούς υποστήριξης προς την Ουκρανία και η αποτροπή της αποφυγής κυρώσεων.
Αυτό δεν θα είναι εύκολο. Όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο αντίκτυπος στην εσωτερική πολιτική στην πορεία του. Η Ρωσία, η Ουκρανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν όλες προεδρικές εκλογές το 2024. Οι προεδρικές εκλογές της Ρωσίας και της Ουκρανίας συνήθως προγραμματίζονται για τον Μάρτιο. Το αποτέλεσμα της Ρωσίας είναι προδιαγεγραμμένο: Είτε ο Πούτιν θα παραμείνει στην εξουσία, είτε θα τον ακολουθήσει ένας διάδοχος, πιθανότατα από τις υπηρεσίες ασφαλείας, που υποστηρίζει τον πόλεμο και είναι εχθρικός προς τη Δύση. Ο Ζελένσκι παραμένει δημοφιλής στην Ουκρανία ως πρόεδρος εν καιρώ πολέμου, αλλά θα είναι λιγότερο πιθανό να κερδίσει εκλογές εάν κάνει εδαφικές παραχωρήσεις. Και αν ο Ντόναλντ Τραμπ ή ένας Ρεπουμπλικανός με απόψεις σαν δικές του γίνει πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών το 2025, η υποστήριξη των ΗΠΑ προς την Ουκρανία θα μειωθεί.
Η εσωτερική πολιτική θα διαδραματίσει επίσης ρόλο και εκτός αυτών των τριών χωρών- στην πραγματικότητα, εκτός της Δύσης συνολικά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους μπορεί να θέλουν να απομονώσουν τη Ρωσία, αλλά ένας μεγάλος αριθμός κρατών στον παγκόσμιο Νότο, με επικεφαλής την Κίνα, θεωρούν τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας ως μια τοπική ευρωπαϊκή σύγκρουση που δεν τους επηρεάζει. Η Κίνα υποστήριξε ακόμη και ρητορικά τη Ρωσία, αρνήθηκε να επιβάλει κυρώσεις και την υποστήριξε στα Ηνωμένα Έθνη, (δεν πρέπει να υποτιμάμε τη διάρκεια και τη σημασία της ευθυγράμμισης της Ρωσίας με την Κίνα). Ο Ινδός υπουργός Εξωτερικών Subrahmanyam Jaishankar συνόψισε τη στάση πολλών αναπτυσσόμενων κρατών, όταν ανέφερε ότι η Ρωσία είναι «πολύ σημαντικός εταίρος σε πολλούς τομείς». Για μεγάλο μέρος του παγκόσμιου Νότου, οι ανησυχίες επικεντρώνονται στα καύσιμα, τα τρόφιμα, τα λιπάσματα και επίσης τα όπλα. Αυτές οι χώρες προφανώς δεν ανησυχούν ότι η Ρωσία παραβίασε τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και το διεθνές δίκαιο, εξαπολύοντας απρόκλητη επίθεση στο έδαφος ενός γείτονα.
Υπάρχει λόγος που αυτά τα κράτη δεν έχουν συνταχθεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη στην απομόνωση της Μόσχας. Από το 2014, ο Πούτιν φλερτάρει επιμελώς «τους υπόλοιπους» -τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Το 2015, για παράδειγμα, η Ρωσία έστειλε τον στρατό της στη Μέση Ανατολή, για να υποστηρίξει τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ στον εμφύλιο πόλεμο της χώρας του. Έκτοτε, η Ρωσία έχει καλλιεργήσει δεσμούς με ηγέτες σε όλες τις πλευρές των διαφορών αυτής της περιοχής, καθιστώντας μια από τις μοναδικές μεγάλες δυνάμεις που μπορούν να συνομιλήσουν με όλα τα μέρη. Η Ρωσία έχει ισχυρούς δεσμούς με το Ιράν, αλλά και με τους εχθρούς του: Ιδιαίτερα την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και άλλα κράτη του Κόλπου. Στην Αφρική, ρωσικές παραστρατιωτικές ομάδες παρέχουν υποστήριξη σε έναν αριθμό ηγετών. Και στη Λατινική Αμερική, η ρωσική επιρροή έχει αυξηθεί καθώς περισσότερες αριστερές κυβερνήσεις έχουν έρθει στην εξουσία. Εκεί και αλλού, η Ρωσία εξακολουθεί να θεωρείται ως υπέρμαχος των καταπιεσμένων ενάντια στο στερεότυπο του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Πολλοί άνθρωποι στον παγκόσμιο Νότο θεωρούν τη Ρωσία ως κληρονόμο της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία υποστήριξε τα μετα-αποικιακά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματά τους, και όχι μια σύγχρονη παραλλαγή της αυτοκρατορικής Ρωσίας.
Όχι μόνο το μεγάλο μέρος του κόσμου αρνείται να επικρίνει ή να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, αλλά μεγάλες χώρες απλώς δεν αποδέχονται την άποψη της Δύσης για το τι προκάλεσε τον πόλεμο ή πόσο σοβαρή είναι η σύγκρουση. Αντίθετα, επικρίνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και υποστηρίζουν ότι αυτό που κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία, δεν διαφέρει από αυτό που έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Ιράκ ή το Βιετνάμ. Αυτοί, όπως και η Μόσχα, δικαιολογούν την εισβολή της Ρωσίας ως απάντηση στην απειλή από το ΝΑΤΟ. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην προπαγάνδα του Κρεμλίνου, η οποία ενίσχυσε τις αφηγήσεις του Πούτιν για το ΝΑΤΟ, τους πολέμους με αντιπροσώπους και τις άθλιες ενέργειες της Δύσης.
Οι διεθνείς θεσμοί δεν βοήθησαν πολύ περισσότερο από τις αναπτυσσόμενες χώρες. Τα Ηνωμένα Έθνη και ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη αποδείχθηκαν ανίκανοι να αποτρέψουν ή να σταματήσουν αυτόν τον πόλεμο. Φαίνονται όλο και περισσότερο θύματα της διαστρεβλωμένης άποψης του Πούτιν για το παρελθόν, καθώς και οργανισμοί ανεπαρκώς δομημένοι για να ανταποκριθούν στις προκλήσεις του παρόντος.
Αυταπάτες μεγαλείου
Οι χειρισμοί της ιστορίας από πλευράς του Πούτιν υποδηλώνουν ότι οι αξιώσεις του ξεπερνούν την Ουκρανία, στην Ευρώπη και την Ευρασία. Τα κράτη της Βαλτικής μπορεί να είναι στην αποικιακή του ατζέντα, καθώς και η Πολωνία, μέρος της οποίας κυβερνούσε η Ρωσία από το 1772 έως το 1918. Μεγάλο μέρος της σημερινής Μολδαβίας ήταν μέρος της ρωσικής αυτοκρατορίας και Ρώσοι αξιωματούχοι έχουν προτείνει ότι αυτό το κράτος θα μπορούσε να επόμενο στο στόχαστρό τους. Η Φινλανδία ήταν επίσης μέρος της ρωσικής αυτοκρατορίας μεταξύ 1809 και 1918. Ο Πούτιν μπορεί να μην είναι σε θέση να κατακτήσει αυτές τις χώρες, αλλά οι υπερβολικές αναφορές του, σχετικά με την ανάκτηση των πρώην εδαφών της Ρωσίας έχουν σχεδιαστεί για να εκφοβίσουν τους γείτονές του και να τους βγάλουν εκτός ισορροπίας. Στον ιδανικό κόσμο του Πούτιν, θα αποκτήσει μόχλευση και έλεγχο επί της πολιτικής τους, απειλώντας τους μέχρι να αφήσουν τη Ρωσία να υπαγορεύσει την εξωτερική και εσωτερική τους πολιτική.
Στο όραμα του Πούτιν, ο παγκόσμιος Νότος θα παρέμενε τουλάχιστον ουδέτερος στην αντιπαράθεση της Ρωσίας με τη Δύση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες θα υποστήριζαν ενεργά τη Μόσχα. Με τον οργανισμό BRICS -Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική- να επεκταθεί για να συμπεριλάβει την Αργεντινή, το Ιράν και πιθανώς την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία, η Ρωσία μπορεί να αποκτήσει ακόμη περισσότερους εταίρους, αυτούς που μαζί αντιπροσωπεύουν σημαντικό ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ και μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού. Η Ρωσία θα αναδυόταν τότε ως ηγέτης του αναπτυσσόμενου κόσμου, όπως ήταν η Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Όλα αυτά υπογραμμίζουν γιατί είναι επιτακτική ανάγκη η Δύση (Αυστραλία, Καναδάς, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία, Σιγκαπούρη, Νότια Κορέα, Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρώπη) να διπλασιάσει τις προσπάθειές της, για να παραμείνει ενωμένη στην υποστήριξη της Ουκρανίας και στην αντιμετώπιση της Ρωσίας. Βραχυπρόθεσμα, αυτό σημαίνει ότι θα συνεργαστούμε για να απωθήσουμε τη ρωσική παραπληροφόρηση σχετικά με τον πόλεμο και τις ψευδείς ιστορικές αφηγήσεις, καθώς και τις άλλες προσπάθειες του Κρεμλίνου να εκφοβίσει την Ευρώπη, μεταξύ άλλων μέσω πυρηνικών απειλών και ενεργειακών περικοπών. Μεσοπρόθεσμα έως μακροπρόθεσμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι σύμμαχοί τους και οι εταίροι τους θα πρέπει να συζητήσουν πώς να αναδιαρθρώσουν τη διεθνή και ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας, για να αποτρέψουν τη Ρωσία από το να επιτεθεί σε άλλους γείτονες που θεωρεί ότι ανήκουν στη σφαίρα επιρροής της. Αλλά προς το παρόν, το ΝΑΤΟ είναι ο μόνος θεσμός που μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια της Ευρώπης. Πράγματι, η απόφαση της Φινλανδίας και της Σουηδίας να προσχωρήσουν στην ένταξη τους, είχε ως κίνητρο εν μέρει αυτή τη συνειδητοποίηση.
Καθώς βρίσκεται για ένα τέταρτο του αιώνα στην εξουσία, ο Πούτιν επιδιώκει να οικοδομήσει τη δική του εκδοχή για μια ρωσική αυτοκρατορία. «Συγκεντρώνεται στα εδάφη» όπως και οι προσωπικότητες πουν θαυμάζει –οι μεγάλοι Ρώσοι τσάροι– και ανατρέπει την κληρονομιά του Λένιν, των Μπολσεβίκων και της μεταψυχροπολεμικής διευθέτησης. Με αυτόν τον τρόπο, ο Πούτιν θέλει η Ρωσία να είναι η μόνη εξαίρεση στην αδυσώπητη άνοδο και πτώση των αυτοκρατορικών κρατών. Τον εικοστό αιώνα, η Αυστροουγγαρία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρευσαν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Βρετανία και η Γαλλία απρόθυμα εγκατέλειψαν τις αυτοκρατορίες τους μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως ο Πούτιν επιμένει να φέρει πίσω την τσαρική Ρωσία. Ανεξάρτητα από το αν επικρατήσει στην Ουκρανία, η αποστολή του Πούτιν έχει ήδη σαφή και ειρωνικό αντίκτυπο, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην 22ετή οικονομική ανάπτυξη της Ρωσίας. Επιβεβαιώνοντας εκ νέου την αυτοκρατορική θέση της Ρωσίας, επιδιώκοντας να επανακατακτήσει την Ουκρανία, ο Πούτιν ανατρέπει ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ομολογουμένως, μεγαλύτερου ήρωά του. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ο Μέγας Πέτρος άνοιξε ένα παράθυρο στη Δύση ταξιδεύοντας στην Ευρώπη, προσκαλώντας τους Ευρωπαίους να έρθουν στη Ρωσία και να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της οικονομίας της και υιοθετώντας και προσαρμόζοντας τις δεξιότητες των Ευρωπαίων τεχνιτών. Οι εισβολές και οι εδαφικές επεκτάσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν έκλεισαν αυτό το παράθυρο. Έστειλαν τους Ευρωπαίους και τις εταιρείες τους πίσω στην πατρίδα τους και ώθησαν μια γενιά ταλαντούχων Ρώσων να φύγουν από τη χώρα. Ο Πέτρος πήγε τη Ρωσία στο μέλλον. Ο Πούτιν τη σπρώχνει πίσω στο παρελθόν.
Επιμέλεια Τέρρυ Μαυρίδης
