Χωρίς να γίνουν συγκεκριμένες αναφορές στο ελληνικό πρόγραμμα ολοκληρώθηκε χθες στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον όπου εξετάσθηκε η έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (Independent Evaluation Office- ΙΕΟ) του ΔΝΤ για το ρόλο του Ταμείου στα ευρωπαϊκά προγράμματα στήριξης την περίοδο 2010-2011.
Δεδομένου ότι χθες δεν ειπώθηκαν σχόλια για την επιλογή της Διοίκησης του ΔΝΤ το 2010 να χορηγήσει στην Ελλάδα εξαιρετική πρόσβαση (exceptional access) στους πόρους του χωρίς να προηγηθεί αναδιάρθρωση χρέους ή να ζητήσει από τους Ευρωπαίους μεγαλύτερη χρηματοδότηση- κάτι που επισημαίνεται στην έκθεση του ΙΕΟ-, αυτά δεν αποκλείεται να περιληφθούν στις 11 εκθέσεις που θα συνοδεύουν την αξιολόγηση του Ανεξάρτητου Γραφείου του ΔΝΤ όταν αυτή δοθεί στη δημοσιότητα στα τέλη Ιουλίου.
Η συνεδρίαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου, της οποίας προήδρευσε η Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, εξελίχθηκε σε μια συζήτηση απολογισμού των εσωτερικών διαδικασιών του Ταμείου με τις περισσότερες των αναφορών να εστιάζουν στο τρόπο που ελήφθησαν οι αποφάσεις την εποχή εκείνη.
Μεγάλο μέρος της συζήτησης απορρόφησε η διαπίστωση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης πως το Ταμείο βρέθηκε απροετοίμαστο στη συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους και πως αν και η τρόικα αποδείχθηκε αποτελεσματικός μηχανισμός στο να πραγματοποιήσει συζητήσεις με τις κυβερνήσεις, το Ταμείο τελικά έχασε τη χαρακτηριστική του ευελιξία ως διαχειριστής κρίσεων.
Ανταλλαγή απόψεων έγινε για το έλλειμμα πολιτικής του Ταμείου στις περιπτώσεις εμπλοκής σε προγράμματα χωρών που μετέχουν σε νομισματικές ενώσεις. Όπως επισημάνθηκε, έως το 2010 δεν είχε δοθεί ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός ότι το κράτος μέλος μίας νομισματικής ένωσης δεν διαθέτει δυνατότητα ευελιξίας, π.χ. μέσω της νομισματικής υποτίμησης και πως η εμπλοκή του ΔΝΤ σε ένα τέτοιο πρόγραμμα θα απαιτούσε εναλλακτική στρατηγική.
Στο επίκεντρο βρέθηκε και η αναφορά του ΙΕΟ πως το ΔΝΤ στα εν λόγω προγράμματα λειτούργησε με την λογική πως τα κράτη της ζώνης του ευρώ πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά σε σχέση με τα κράτη που δεν είναι μέλη της ευρωζώνης.
Στη βάση αυτή αναγνωίστηκε πως αν και το ρίσκο της μετάδοσης της κρίσης διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη λήψη της απόφασης για συμμετοχή του Ταμείου στα προγράμματα της ευρωζώνης, την ίδια στιγμή οι συνέπειες μετάδοσης της κρίσης δεν ποσοτικοποιήθηκαν αυστηρώς, ούτε συζητήθηκαν διεξοδικά στο εσωτερικό του Ταμείου.
