Ροή
Η χώρα μοιάζει βυθισμένη μεταξύ αέναων διαπραγματεύσεων με τους δανειστές και της καθίζησης της πραγματικής οικονομίας. Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι αυτά της απογοήτευσης για το σήμερα και της απαισιοδοξίας για το αύριο. Οι πολίτες ύστερα από 7 χρόνια μνημονιακής περιόδου αισθάνονται κουρασμένοι, βρίσκονται στα πρόθυρα της «παράδοσης», που θα ισοδυναμεί με μία εθνική ήττα.
Δύο χρόνια μετά την άνοδό του στην εξουσία ο Σύριζα διέλυσε κάθε ελπίδα ότι μπορούσε να διορθώσει τις παθογένειες του παρελθόντος και να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, την υγεία, την παιδεία και το δημόσιο.
Υιοθέτησε τις χειρότερες πρακτικές της μεταπολίτευσης και κυβερνά σαν να μην έχει μάθει τίποτε τόσο από τα παθήματα των προηγούμενων κυβερνήσεων όσο και από τις πιεστικές συνθήκες που δημιουργεί η κρίση στην οικονομία.
Για αυτό το λόγο βρισκόμαστε μπροστά στο σημερινό αδιέξοδο και η κυβέρνηση πελαγοδρομεί με αποτέλεσμα στο όνομα της «σκληρής διαπραγμάτευσης» να σημειώνει μόνο «περήφανες ήττες».
Μόλις πριν από δύο εβδομάδες η κυβέρνηση υποστήριζε ότι μέσω της πολιτικής διαπραγμάτευσης θα μπορούσε να πετύχει τρεις βασικούς στόχους:
- Πρώτον να απομονώσει το ΔΝΤ και τις ακραίες φωνές της Ευρώπης
- Δεύτερον να πετύχει αποκλιμάκωση στα πρωτογενή πλεονάσματα και
- Τρίτον να κλείσει την αξιολόγηση χωρίς πρόσθετα μέτρα.
Δυστυχώς και στα τρία μέτωπα η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς.
Υποτίθεται επί μήνες διεξαγόταν στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο από το οικονομικό επιτελείο αλλά και από το Μέγαρο Μαξίμου μία πρωτοφανούς έντασης πολιτική διαπραγμάτευση προκειμένου να περιορισθούν οι απαιτήσεις των δανειστών.
Και ύστερα ήρθε η ψυχρολουσία του Eurogroup της 26ης Ιανουαρίου όπου διαπιστώσαμε τα εξής:
- Πρώτον οι δανειστές υιοθέτησαν τη γραμμή του Σόιμπλε. Ομόφωνα το Eurogroup τάχθηκε υπέρ της συμμετοχής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και εκτός από τον Γάλλο υπουργό Μισέλ Σαπέν, ο οποίος είπε δύο λόγια συμπαράστασης για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, δεν ακούσαμε καμία διαφορετική φωνή.
- Δεύτερον οι Ευρωπαίοι υπουργοί συμφώνησαν και στη διατήρηση των πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% για τα επόμενα χρόνια μετά το 2018 ζητώντας με μία φωνή σκληρά μέτρα προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο δημοσιονομικός στόχος.
- Και τρίτον η συζήτηση μπήκε στο ζήτημα των πρόσθετων μέτρων. Ενώ την προηγούμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός με συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών δήλωνε κατηγορηματικό ότι δεν πρόκειται να δεχθεί ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα, τώρα η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Η κυβέρνηση επεξεργάζεται πρόταση για μείωση του αφορολογήτου ορίου από τα 8.650 ευρώ που είναι σήμερα στα 6.000 ευρώ, κάτι που θα επιβαρύνει μισθωτούς και συνταξιούχους με ένα ετήσιο ποσό φόρων της τάξης των 700 ευρώ ετησίως, με αρχή μάλιστα τον Ιανουάριο του 2018!
Στην ατζέντα προστέθηκε και το ζήτημα του Grexit μέσα από ανεύθυνες δηλώσεις στελεχών του Σύριζα, οι οποίες το μόνο που καταφέρνουν είναι να ρίχνουν νερό στο μύλο των ακραίων κύκλων της ευρωζώνης, που θέλουν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Γιατί όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Γιατί οι δανειστές ζητούν προληπτική νομοθέτηση μέτρων για το 2018 και το 2019; Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου έχει χάσει την αξιοπιστία της και δεν διαθέτει εναλλακτικές λύσεις δημοσιονομικής πολιτικής. Όταν η διαπραγμάτευση περιστρέφεται γύρω από το πόσο θα μειωθεί το αφορολόγητο όριο ή πόσο θα ψαλιδισθούν οι προσωπικές διαφορές στις κύριες συντάξεις και την ίδια ώρα αυξάνονται οι προσλήψεις στο δημόσιο, δημιουργούνται διαρκώς κρατικοί φορείς και δίνονται αυξήσεις μισθών σε δημόσιες επιχειρήσεις το τελικό αποτέλεσμα είναι σε βάρος των ασθενέστερων. Των άνεργων που πληρώνουν υψηλότερο ΦΠΑ ακόμη και για είδη πρώτης ανάγκης, των μισθωτών και συνταξιούχων των 600 ευρώ, των νέων που αναζητούν εργασίες και βλέπουν ότι τον πρώτο λόγο έχουν όσοι διαθέτουν πρόσβαση στην κομματική επετηρίδα του Σύριζα, των επαγγελματιών που βλέπουν διαρκώς τα βάρη της φορολογικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας να διογκώνονται.
Ο κ. Τσίπρας δεν κερδίζει χρόνο παρατείνοντας τις συζητήσεις με τους δανειστές, ούτε αποκομίζει διαπραγματευτικά οφέλη, όπως προκύπτει από τις διαρκείς υποχωρήσεις του. Αντιθέτως, με την τακτική των καθυστερήσεων μεγαλώνει το λογαριασμό για τους πολίτες, επιβαρύνει την πραγματική οικονομία με νέα βάρη και διαμορφώνει συνθήκες αστάθειας προς όφελος όσων επιθυμούν τη διάλυση της ευρωζώνης.
Εμείς στο Ποτάμι πιστεύουμε στη δύναμη των πολιτών και ξέρουμε πώς ο,τι και να σκαρφιστούν στην κυβέρνηση η λογική θα υπερβεί το παράλογο, η πραγματικότητα θα νικήσει τις ιδεοληψίες, η παραγωγή θα κερδίσει τον παρασιτισμό.
Είμαστε βέβαιοι ότι η νέα γενιά της δημιουργίας, οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, η σιωπηλή πλειοψηφία που βλέπει τη χώρα να διολισθαίνει προς την καταστροφή θα αποτρέψει τα χειρότερα σενάρια και θα οδηγήσει τη χώρα στην οριστική έξοδο από την κρίση.
