Τα προηγούμενα χρόνια, η Κίνα ήταν ο μεγαλύτερος αγοραστής Αμερικάνικης σόγιας, εισάγοντας αξίας περί τα 12,5 δισ. δολ., τις μισές περίπου εξαγωγές των ΗΠΑ. Αντίστοιχα, οι ΗΠΑ ήταν τα προηγούμενα χρόνια ο δεύτερος τη τάξει προμηθευτής της. Κι όμως, τον περασμένο Σεπτέμβριο, το μεταξύ τους εμπόριο έπεσε στο μηδέν! Ήταν μόνο οι δασμοί, ή και άλλες προτεραιότητες του Πεκίνο που υλοποιούνται μέσω της Διπλωματίας της Σόγιας;
- Διαβάστε επίσης: Συνάντηση Τραμπ - Σι: «Μεγάλη επιτυχία» - Μειώνονται οι δασμοί στην Κίνα, συμφωνία για σπάνιες γαίες και φαινταλύνη
Οι ποσότητες προκαλούν ίλιγγο για τα δεδομένα που εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουν συνηθίσει. Πρώτα από όλα τι κάνουν οι Κινέζοι τόση σόγια; Δεν παράγουν καθόλου; Τουναντίον, αλλά η δική τους παραγωγή καλύπτει το 20% των αναγκών τους και επαρκεί μόνο για την παραγωγή του δημοφιλούς Τόφου και της παγκοσμίως διάσημης Σάλτσας Σόγιας (soy sauce). Οι εισαγόμενες ποσότητες κατευθύνεται αφενός για την τροφή των εκατομμυρίων χοίρων και πουλερικών που εκτρέφονται στην χώρα, για να κορεστεί η ζήτηση για χοιρινό κρέας από την ανερχόμενη και διατροφικά απαιτητική μέση κινέζικη τάξη και αφετέρου για την παραγωγή μαγειρικού ελαίου, που ταιριάζει άριστα με την παραδοσιακή κινέζικη κουζίνα.
Η αγορά σόγιας στην αχανή Κίνα
Και γιατί δεν παράγουν επαρκείς ποσότητες στην αχανή τους χώρα; Ακούγεται παράξενο αλλά υπάρχει ανεπάρκεια καλλιεργήσιμης γης, πέραν της μεγάλης χερσαίας απόστασης που πρέπει να καλυφθεί μέχρι να φτάσει στα παράλια, εκεί όπου μένει το μεγαλύτερο και πλέον δυναμικό μέρος του πληθυσμού. Σε αντίθεση, μέσω θαλάσσιων δρόμων και των εξαιρετικά αποτελεσματικών λιμενικών εγκαταστάσεων τόσο στην Κίνα όσο και στις χώρες αποστολής (ΗΠΑ, Βραζιλία, Αργεντινή), η σόγια έρχεται σε άφθονες ποσότητες και πολύ ανταγωνιστικές τιμές. Για τον λόγο αυτό οι Κινέζοι, φρόντισαν και απέκτησαν την διαχείριση του λιμανιού Paranaguá, Açu and Santos στην Βραζιλία, ενώ κατασκευάζουν σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ Βραζιλίας και Περού, ώστε μέσω του Ειρηνικού πλέον να φτάνουν ακόμη φθηνότερα τα φορτία στο λιμάνι Chancy του Ειρηνικού, κι από εκεί στην μητρόπολη.
Παρόλα αυτά, γίνονται συνεχείς προσπάθειες να περιοριστεί η συμμετοχή της σόγιας στο σιτηρέσιο διατροφής των ζώων και από 18% σήμερα να κατέλθει στο 10% το 2030, μειώνοντας έτσι την εξάρτησή της χώρας τόσο από τις εισαγωγές όσο και από την σόγια ειδικότερα.
Οι μηδενικές εισαγωγές σόγιας από τις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο είναι άραγε μόνο συμβολικές ή έχουν και άλλες επιπτώσεις? Τον Σεπτέμβριο, ξεκινάει συγκομιδή της σόγιας στις Μεσο-Δυτικές πολιτείες των ΗΠΑ και αμέσως αρχίζουν οι φορτώσεις για εξαγωγή. Η Κίνα, μέχρι τώρα, αγόραζε τις μισές εξαγωγές των ΗΠΑ ή 12,5 δισ. δολ. ετησίως. Τι θα γίνουν όλες αυτές οι ποσότητες χωρίς αυτή; Υπάρχουν αποθηκευτικοί χώροι βολικοί και οικονομικοί για να μην χαθεί η χρονιά για τους Αμερικάνους αγρότες;
Με αυξημένο κόστος καλύπτεται το κενό των Αμερικάνικων εξαγωγών
Από την άλλη, οι Κινέζοι, πως αντικατέστησαν τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά την Αμερικάνικης προέλευσης σόγια? Στην διεθνή αγορά, υπάρχουν παίκτες, όπως η Βραζιλία, Αργεντινή και Ουραγουάη, πρόθυμες και έτοιμες να εξάγουν όσες ποσότητες τους ζητηθούν. Για την ακρίβεια, όσες ποσότητες τους ζητηθούν μέχρι τα μέσα του χειμώνα, αφού εκεί στο Νότιο Ημισφαίριο, ο θερισμός ξεκινάει τον Μάιο. Άρα, τον Σεπτέμβριο, υπήρχαν ακόμη διαθέσιμες ποσότητες οι τιμές τους όμως αυξήθηκαν, αυξάνοντας και το κόστος για τους Κινέζους χρήστες!
Και τι θα κάνουν τότε οι Κινέζοι? Εκεί μάλλον βρίσκεται το μυστικό: η απότομη στροφή της Κίνας προς την Βραζιλία και Αργεντινή, έχει σχεδιαστεί ώστε να αποτελέσει ένα μέσο πίεσης προς τον Πρόεδρο Τραμπ, ο οποίος έχει κηρύξει εμπορικό πόλεμο στην Κίνα και τα προϊόντα της. Δεν είναι σαφές, εάν είχαν υπολογίσει το κόστος των πράξεών τους, την αύξηση δηλαδή κατά 20% των τιμών από την Βραζιλία. Ήδη, ο Πρόεδρος Τραμπ, φαίνεται να γνωρίζει καλά τις επιπτώσεις στους Αμερικάνους παραγωγούς αλλά και εμπόρους της κατάστασης αυτής και μέσα στο Αμερικανικό Air Force One, δήλωσε ότι το θέμα θα λήξει, ίσως και πριν την συνάντησή του με τον Κινέζο Πρόεδρο, το προσεχές διάστημα.
Φυσικά, δεν έμεινε με δεμένα χέρια και ανακοίνωσε δασμούς στις εισαγωγές κινέζικου μαγειρικού λίπους. Πρόκειται όμως στην ουσία, για χρησιμοποιημένα μαγειρικά λίπη που κατευθύνονται στην αγορά βιοντίζελ, με την Κίνα να δηλώνει ότι η διεθνής ζήτηση για το προϊόν αυτό είναι πολύ ακμαία και θα βρεθεί εύκολα τρόπος διάθεσής τους.
Που στοχεύουν οι Κινέζοι
Οι Κινέζοι, στην ουσία «ανέθεσαν» στα γνωστά Αμερικάνικα lobbies, να ξεμπλέξουν την κατάσταση. Θεωρούν βέβαιο ότι θα ασκήσουν πίεση στην κυβέρνηση να βρει τρόπο να ξαναρχίσουν οι εξαγωγές στην Κίνα και αυτό θα γίνει εφικτό, μόνο με υποχωρήσεις σε άλλους τομείς, της άρσης απαγόρευσης κινέζικης προέλευσης πλοίων στα αμερικανικά λιμάνια περιλαμβανομένου. To πρόβλημα για την Αμερικάνικη Κυβέρνηση δεν είναι ούτε μικρό, ούτε με εύκολη λύση: με συνολικές εξαγωγές το 2023 (έτος προ αλλαγών στο εμπόριο λόγω δασμών) οι ΗΠΑ εξήγαν προϊόν συνολικής αξίας 25,2 δισ. δολ. από τα οποία 12,5 στην Κίνα, 1,6 στην Γερμανία, 1,5 στην Ιαπωνία και 2,78 στο Μεξικό. Είναι προφανές, ότι το κενό της κινέζικης αγοράς, είναι δυσαναπλήρωτο για τις ΗΠΑ.
Κύκλοι όμως της αμερικάνικης αγοράς, εκτιμούν ότι ακόμη και να αρχίσουν ξανά οι αμερικάνικες εξαγωγές προς την Κίνα την επόμενη ημέρα της όποιας συμφωνίας, έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος πλέον των 4 μηνών κύκλος εργασιών. Η Βραζιλίας έχει φροντίσει να καλύψει το κενό με εξαγωγές 7,2 εκ τόνων σόγιας μόνο για τον μήνα Σεπτέμβριο, ποσότητες που αρκούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αλλά και η Αργεντινή επωφελήθηκε τα μάλα από τις εξελίξεις, αυξάνοντας και αυτή της εξαγωγές της κατά 15%
