Το Σκοπιανό μπορεί και πρέπει να λυθεί

Ξενοφών Γιαταγάνας
Viber Whatsapp Μοιράσου το
Το Σκοπιανό μπορεί και πρέπει να λυθεί

Ήδη από το 1992 δεν κατανοούσα γιατί αρνούμαστε να υιοθετήσουμε την έτοιμη προσφερόμενη λύση του πακέτου Πινέιρο, όταν η νεοπαγής τότε γειτονική Δημοκρατία ήταν εξαιρετικά αδύναμη και δεν είχε ακόμα αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα από την τεράστια πλειοψηφία της παγκόσμιας κοινότητας. Στα μάτια μου η Ελλάδα είχε από τότε μείζον ενδιαφέρον να μην αποσταθεροποιηθεί η μικρή αυτή χώρα, η οποία θα αποτελούσε ζώνη ασφαλείας ανάμεσα στην Αλβανία και στη Βουλγαρία, που συνιστούσαν και –εν μέρει- συνιστούν ακόμα μεγαλύτερες απειλές για τα δικά μας εθνικά συμφέροντα. Χάθηκε τότε εκείνη η ευκαιρία για λόγους που παρέλκει να αναλύσουμε εδώ. Επικράτησε μάλιστα η ακραία θέση πως «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική», θέση με άρωμα αλυτρωτισμού, όταν όλοι γνωρίζουν ότι ο γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας εκτείνεται και πέραν του βασικού και πλέον στρατηγικού τμήματος του εδάφους της, που ανήκει σήμερα στην ελληνική επικράτεια και κυριαρχία.

Ποτέ δεν κατάλαβα επίσης τον μακεδονικό υπερπατριωτισμό των βορειοελλαδιτών συμπατριωτών μας, αφού είναι γνωστό ότι το 1912 στη Θεσσαλονίκη οι Έλληνες αποτελούσαν την τρίτη, αν όχι την τέταρτη, μειονότητα μετά τους Οθωμανούς, τους Εβραίους και τους Σλάβους. Ο εξελληνισμός της σύγχρονης Μακεδονίας επήλθε με την μαζική εγκατάσταση εκεί Ποντίων και Μικρασιατών μετά την καταστροφή του 1922, οι οποίοι βέβαια είναι ίσως περισσότερο Έλληνες από εμένα τον ίδιο, σε καμία όμως περίπτωση Μακεδόνες, σε αντίθεση με τους βόρειους γείτονές μας, οι οποίοι φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο, ζουν όμως στο χώρο αυτό όχι για έναν αλλά για δεκατρείς συναπτούς αιώνες.

Μας πήρε δεκαπέντε περίπου χρόνια για να καταλήξουμε στην εθνική θέση του Βουκουρεστίου, όπου δεχθήκαμε ότι η είσοδος της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ θα μπορούσε να γίνει και με την δική μας συναίνεση στη βάση μιας σύνθετης ονομασίας με κάποιον επιθετικό, χρονικό ή γεωγραφικό προσδιορισμό.

Πέρασαν άλλα δέκα χρόνια από τότε και σήμερα που τίθεται μετ’ επιτάσεως η αγκύρωση των Δυτικών Βαλκανίων στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, τόσο από τον αμερικανικό, όσο και από τον ευρωπαϊκό παράγοντα, και πού η γειτονική χώρα απαλλάχθηκε από την υπερεθνικιστική και σωβινιστική κυβέρνηση Γκρουέφσκι, φάνηκε ότι ήρθε η ώρα να λυθεί το χρονίζον αυτό ζήτημα στη βάση της δικής μας εθνικής θέσης.

Και πάλι όμως καταφέραμε να τα θαλασσώσουμε. Ο κ. Τσίπρας διέγνωσε μια καλή ευκαιρία να διεμβολίσει τη ΝΔ και άρχισε την διαπραγμάτευση χωρίς ενημέρωση της αντιπολίτευσης με στόχο την αναγκαία σύμπηξη ενιαίου εθνικού μετώπου, οι κκ. Καμμένος και Λεβέντης στοιχήθηκαν στην ακραία «πατριωτική» θέση με αποκλειστικό στόχο τη συσπείρωση των εθνικιστικών ακροατηρίων τους και ο κ. Μητσοτάκης φοβήθηκε την αποσκίρτηση κυρίως βορειοελλαδιτών στελεχών της παράταξης και την ενδεχόμενη δημιουργία κόμματος στα δεξιά του. Η δικαιολογημένη ίσως αυτή αναδίπλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μου θύμισε εφιαλτικά τα λόγια ανώτερου στελέχους του ΑΚΕΛ, που μου είχε πει στη Λευκωσία, λίγο πριν το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, ότι «ο Χριστόφιας δεν θα θυσιάσει την ενότητα του κόμματος στο εθνικό ζήτημα». Πιστεύω όμως ότι αν είχε περάσει εκείνη η λύση του Κυπριακού, δεν θα υπήρχαν σήμερα τουρκικά στρατεύματα στο νησί και, παρά τις δυσκολίες, η ενιαία Κυπριακή Δημοκρατία θα βρισκόταν τώρα σε πολύ καλλίτερη θέση, μεταξύ άλλων, και για την ανενόχλητη αξιοποίηση του ενεργειακού της πλούτου. Η επανάληψη της ιστορίας πρέπει να αποφευχθεί.

Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος, αλλά ελπίζω ακόμα ότι μπορούμε να φθάσουμε σε αίσιο πέρας. Άσχετα από την μικροπολιτική της αρχική στόχευση, η κυβέρνηση θα πιεσθεί αφόρητα για λύση. Μπορεί να της έχουν υποσχεθεί, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, και κάποια ανταλλάγματα, πράγμα πιθανότατα εθνικά συμφέρον. Μία αξιοπρεπής πρόταση μπορεί να έλθει μέχρι τον Ιούνιο στην ελληνική Βουλή με τα εξής χαρακτηριστικά: σύνθετη ονομασία, σλαβομακεδονική ταυτότητα και γλώσσα και σύναψη διεθνούς συνθήκης που θα περιλαμβάνει και τα υπόλοιπα αλυτρωτικά (σύμβολα, σχολικά βιβλία, χάρτες, κλπ). Όπως ορθά υποστήριξε ο κ. Βενιζέλος, μία διεθνής συνθήκη με υπέρτερη ισχύ, συνιστά ουσιαστικότερη εγγύηση από την τροποποίηση του Συντάγματος, το οποίο μπορεί μονομερώς να αλλάξει και πάλι. Ελπίζω επίσης ότι παρά τις «πατριωτικές» εξάρσεις πολλών, θα υπάρξει στη Βουλή πλειοψηφία ικανή να υποστηρίξει μια τέτοια λύση.

Βέβαια, επειδή ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον κ. Τσίπρα και στους επιτελείς του, φοβάμαι επίσης ότι μπορεί να διστάσουν την τελευταία στιγμή, προκειμένου να μην υποστούν το διαφαινόμενο πολιτικό κόστος, ειδικά παραμονές εκλογών. Μετά όμως τα πολλά δεινά που επισώρευσε στη χώρα η εν πολλοίς άφρων διακυβέρνησή του, θα ήταν ευκταίο να διευκολυνθεί ώστε να πραγματοποιήσει και κάτι καλό. Η λύση του Σκοπιανού θα είναι θετική για τη χώρα και για την σταθερότητα στην περιοχή, πράγμα απόλυτα αναγκαίο στη σημερινή συγκυρία αυξημένης επιθετικότητας των γειτόνων μας και καλπάζουσας αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Από την οριστική διευθέτηση του ζητήματος θα επωφεληθεί μάλιστα και η οποιαδήποτε επόμενη κυβέρνηση που θα έχει πάρα πολλά να κάνει με έναν πονοκέφαλο λιγότερο.

Ακολουθήστε το insider.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.

gazzetta
gazzetta reader insider insider