Ροή
And the Oscar goes to...
Μπορεί η επίσημη τελετή απονομής των Όσκαρ να γίνεται σε μερικές μέρες στο Λος Άντζελες, στην Ελλάδα ωστόσο η τελετή έγινε την εβδομάδα που μας πέρασε στη Βουλή και δεν είχε πραγματικά τίποτα να ζηλέψει σε λαμπρότητα και σασπένς. Κι αν στη φετινή τελετή της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου φαίνεται ότι θα κυριαρχήσει το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών, στη χώρα μας η τελετή ήταν αφιερωμένη στην πολιτική κακοποίηση της πραγματικότητας που τέθηκε, για μια ακόμη φορά, στην υπηρεσία της κυβερνητικής πολιτικής και των σκοπιμοτήτων της.
Η κυβέρνηση ήταν άλλωστε αυτή που σάρωσε κυριολεκτικά τα κρίσιμα βραβεία της σκηνοθεσίας και του πρωτότυπου σεναρίου, χωρίς να υστερήσει και στις άλλες κατηγορίες, όπως για παράδειγμα αυτή του πρώτου γυναικείου ρόλου όπου το χρυσό αγαλματάκι κατέκτησε επάξια η κ. Χριστοδουλοπούλου για τον αυθορμητισμό και το πολιτικό της ήθος. Έντονος ανταγωνισμός υπήρξε για το Όσκαρ πατριωτισμού, όπου ο φερόμενος ως φαβορί κ. Καμμένος που διαφωνεί με την κυβέρνηση την οποία στηρίζει, κινδύνευσε σοβαρά από τον κ. Σαμαρά που υποσχέθηκε ειδικά δικαστήρια για το μακεδονικό.
Ο πρωθυπουργός κέρδισε επάξια, για τρίτη συνεχή χρονιά, το Όσκαρ της υποκρισίας, αυτή τη φορά γιατί αποκάλυψε στον ελληνικό λαό το σκάνδαλο στην υγεία και στο φάρμακο. Γι αυτό και επέμεινε στη σύσταση προανακριτικής επιτροπής στη Βουλή προκειμένου να διερευνήσει τις «πιθανές» ευθύνες δέκα συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων που «φέρονται» να εμπλέκονται στο σκάνδαλο και οι οποίοι «μακάρι», κατά Κοτζιά, «να αποδείξουν την αθωότητά τους».
Για λόγους μετριοφροσύνης προφανώς, ο πρωθυπουργός παρέλειψε να αναφερθεί στην ουσιαστική συμβολή της προανακριτικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που είχε ήδη ολοκληρώσει το έργο της και είχε καταλήξει στα συμπεράσματά της. Ότι το πάρτυ στο χώρο της υγείας κράτησε από το 2000 έως το 2015, οπότε και ανέλαβε η Συριζανελική συγκυβέρνηση και επομένως κανένας αριστερός υπουργός, συμπεριλαμβανομένου και του αναφερόμενου στην έκθεση ΠΚ, δεν έχει καμιά απολύτως ευθύνη. Κι επίσης ότι ο μόνος χωρίς καμιά ευθύνη στη διάρκεια αυτής της δεκαπενταετίας είναι ο πρωθυπουργός της περιόδου 2004-2009 Κώστας Καραμανλής. Η επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ είχε επίσης καταλήξει ότι το σκάνδαλο Novartis ήταν «το μεγαλύτερο από συστάσεως ελληνικού κράτους».
Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει βέβαια καλά ότι τίποτα δεν θα πάθει η διαφθορά από την αποκάλυψη ενός ακόμα σκανδάλου. Ούτε και ο στόχος του ήταν ποτέ αυτός. Αν ήταν δεν θα είχε προχωρήσει με τόση συνέπεια, σε όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας στην οικοδόμηση ενός σκληρού πελατειακού κράτους «ημετέρων» που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα πελατειακά κράτη που προηγήθηκαν της «πρώτη φορά αριστερά». Δεν θα είχε επιχειρήσει τόσο απροσχημάτιστα να παρέμβει και να επηρεάσει το έργο και τις αποφάσεις της δικαιοσύνης που σφραγίστηκαν επιδεικτικά με την τοποθέτηση της κ. Θάνου στο γραφείο του. Δεν θα είχε προσπαθήσει να αλώσει τον χώρο των ΜΜΕ με μπροστάρησα την δημόσια τηλεόραση και τις περίφημες - και ευτυχώς ακυρωθείσες - τέσσερις τηλεοπτικές άδειες.
Ο πρωθυπουργός ξέρει καλά ότι η προανακριτική επιτροπή -γι αυτό άλλωστε προσδιόρισε τη διάρκειά της σε ένα μόλις μήνα - θα κρίνει τον εαυτό της αναρμόδιο να προχωρήσει στη διερεύνηση της υπόθεσης, λόγω παραγραφής των ενδεχομένων αδικημάτων και θα επιστρέψει το σχετικό φάκελο στη δικαιοσύνη προς διαιώνιση της λάσπης. Αυτός είναι άλλωστε και ο πραγματικός του στόχος. Η πάση θυσία ανάκαμψη των δημοσκοπικών δεδομένων που δεν ευνοούν την κυβέρνησή του. Κι επειδή τέτοια ανάκαμψη δεν μπορεί να επιτευχθεί με το σενάριο περί τέλους των μνημονίων, που έχει ήδη και επί της ουσίας αποδομηθεί, σε Ελλάδα και Ευρώπη, προκρίθηκε η επίκληση του φαντάσματος των Σαμαροβενιζέλων.
Η χώρα δεν έχει άλλο περιθώριο να ακολουθήσει τον ακραίο λαϊκίστικο κατήφορο στον οποίο την παρασύρουν οι σημερινοί, ομογενοποιημένοι πια, κυβερνητικοί εταίροι. Δεν μπορεί και δεν πρέπει βέβαια σε καμιά περίπτωση να επιστρέψει σε πολιτικές και πρακτικές του παρελθόντος. Χρειάζεται ένα συνολικό εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, χρειάζεται κυβέρνηση αποφασισμένη να σηκώσει το πολιτικό βάρος των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, χρειάζεται νέο, υγιές πολιτικό σύστημα και ισχυρούς θεσμούς, χρειάζεται εκσυγχρονισμό, επενδύσεις και δουλειές.
Χρειάζεται να κερδίσει, όσο πιο γρήγορα γίνεται, το Όσκαρ της ανάπτυξης.
Σημείωση: Αν κάτι αξίζει να κρατήσουμε από τη συνεδρίαση της Βουλής για το σκάνδαλο Novartis, είναι η συγκολονιστική παρουσία του Παναγιώτη Πικραμμένου. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι διατεθειμένοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στη χώρα με προθυμία και ανιδιοτέλεια, όπου και όποτε τους ζητηθεί. Γι’ αυτό ίσως δεν τους ανέχεται κι αυτό το πολιτικό σύστημα.
