Ροή
Με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού Alexis Tsipras στις Η.Π.Α. αρκετοί, ενδεχομένως δε ακόμη και πολλοί, συμπολίτες μας θα διερωτήθηκαν πώς άραγε θα αισθάνθηκε ο θεματοφύλακας της πολιτικής παρακαταθήκης του Ου. Τσάβες όταν έγινε δεκτός στον Οίκο του Προέδρου των «Φονιάδων των λαών Αμερικανών». Νομίζω ότι η προφανής απάντηση είναι μία και μοναδική: «Εξαρτάται από τον ηγέτη». Ο δε Αλέξης Τσίπρας έχει αποδείξει ότι μπορεί να διαπρέψει και σε αλλαγές πορείας, ισπανιστί Κolotumbas, μιθριδατισμούς, χαμαιλεοντισμούς και όλες εκείνες τις υψιπετείς ιδιότητες, που είναι πολύτιμες σε έναν αρχολίπαρο πολιτικό για να κρατηθεί γαντζωμένος στην εξουσία.
Είναι γεγονός ότι από τον καιρό που ο Αλέξης Τσίπρας πρωτοστατούσε σε εκδηλώσεις αντιαμερικανισμού έχει κυλήσει πολύ νερό στο πολιτικό αυλάκι. Ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα μειοψηφικό κόμμα του 4% σχημάτισε Κυβέρνηση και ο ίδιος έγινε Πρωθυπουργός. Και ως Πρωθυπουργός κλήθηκε να διαχειριστεί την γεωπολιτική πραγματικότητα και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Έτσι, έσπευσε να αποδεχτεί την πρόσκληση του Αμερικανού Προέδρου, την ενδεχόμενη εκλογή του οποίου, ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει με αρνητικούς και απαξιωτικούς όρους.
Το πρόβλημα όμως έγκειται στο γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός και το κόμμα του ακόμη και σήμερα δεν έχουν αποδεχτεί ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει θέση έξω από τον Δυτικό κόσμο, δηλαδή την Ενωμένη Ευρώπη και την Βορειοατλαντική Συμμαχία. Απτή και απολύτως επίκαιρη απόδειξη του γεγονότος αυτού αποτελεί η χθεσινή δήλωση του Διευθυντή της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ότι «είναι αυτονόητο πως στις 17 Νοεμβρίου το κόμμα θα ξαναφωνάξει το εμβληματικό σύνθημα».
Όμως σήμερα και περισσότερο από κάθε άλλη φορά η προσήλωση της Ελλάδας στην Δύση και στις γεωστρατηγικές συμπορεύσεις, που αυτή συνεπάγεται, δεν αμφιλέγεται. Δεν είναι μόνο η ένταξή μας στην Βορειοατλαντική συμμαχία, που αποτελεί μονόδρομο ενόψει της ασταθούς και κινδυνώδους εξωτερικής πολιτικής της γείτονος Τουρκίας. Είναι κυρίως οι οργανικές πολιτικές και οικονομικές σχέσεις, που έχουμε αναπτύξει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία με τεράστια διαφορά αποτελεί τον μεγαλύτερο εμπορικό και οικονομικό εταίρο της χώρας.
Αυτή όμως την στοιχειώδη πολιτική και οικονομική πραγματικότητα οι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ανέλαβαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, όχι μόνο την αγνόησαν αλλά παραλίγο να της προξενήσουν ανήκεστη βλάβη. Όλοι θυμόμαστε τα «Go Back κυρία Μέρκελ», τα «να διαλυθεί το ΝΑΤΟ» και δεν συμμαζεύεται. Αποτέλεσμα όλων αυτών των πολιτικών επιλογών ήταν βεβαίως τα επιπλέον μνημόνια, η χαμένη διετία 2015 - 2016 με ύφεση, η στυγνή υπερφορολόγηση και η γιγάντωση του αναποτελεσματικού και εν πολλοίς διεφθαρμένου βαθέως κράτους.
Είναι προφανές ότι η ανάταξη της κατάστασης, που έχει δημιουργήσει η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, χρειάζεται πολύ περισσότερα πράγματα, προσπάθειες και θετικά επιτεύγματα από ένα ταξίδι στην Αμερική με μπόλικα φλας, λεόντειες οικονομικές συμφωνίες και λογοπαίγνια στην αγγλική γλώσσα από ανθρώπους που τώρα την μαθαίνουν.
Και είναι σαφές ότι η ελληνική Κυβέρνηση δεν κατάφερε να εκμεταλλευθεί την μοναδικά ευνοϊκή συγκυρία, που έχει δημιουργήσει το ιστορικό χαμηλό των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, εν μέσω γενικευμένης έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο, για να επιτύχει την ενίσχυση της θέσης της χώρας μας στα Βαλκάνια και την Νοτιοανατολική Μεσόγειο, ασαφές παραμένει το τοπίο για το κρίσιμο εθνικό ζήτημα της ανανέωσης και της επέκτασης της συμφωνίας για την χρήση της βάσης της Σούδας, που είχα εισηγηθεί στην Βουλή ως υφυπουργός Εξωτερικών της Κυβέρνησης Σημίτη το 2002 έχοντας μάλιστα τότε απέναντί μου το κόμμα του Συνασπισμού.
Συνοψίζοντας, με ευχές, χαμόγελα, κυβιστήσεις και φωτογραφίες στη διεθνή πολιτική σκηνή δεν μπορείς να πας μακριά. Είναι λυπηρό που η ευκαιρία που δόθηκε στην Ελλάδα αποδείχτηκε χαμένη και το μόνο που είδαμε τον Αλέξη Τσίπρα σε ρόλο Captain America για ένα ενσταντανέ.
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
