Ροή
Έχουν περάσει ογδόντα τέσσερα χρόνια από το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1933, όπου ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεχόταν τη δεύτερη δολοφονική επίθεση στη λεωφόρο Κηφισίας, είχε μεσολαβήσει στις 30 Ιουλίου 1920 ή πρώτη απόπειρα εναντίον του.
Οκτώ δεκαετίες και πλέον, μετά από σαράντα χρόνια ώριμου κοινοβουλευτισμού και με τη βεβαιότητα, ότι η δημοκρατία μας έχει εδραιωθεί, όπως και οι αξίες της ελευθερίας, της ανθρώπινης ζωής και της ασφάλειας, στη συνείδηση των πολιτών, ένας πρώην πρωθυπουργός της χώρας, πέφτει θύμα τρομοκρατικής ενέργειας στον 21ο αιώνα.
Ο σκοταδισμός και το θράσος, δηλώνουν το παρόν στην καρδιά μιας ευνομούμενης πολιτείας. Η κοινωνία ξυπνά, σαν σε από λήθαργο και ανακαλύπτει, ότι έννοιες όπως διχασμός και μισαλλοδοξία, δεν έπαψαν να υπάρχουν, απλά την εποχή της μεγάλης κοινωνικής και οικονομικής ευμάρειας, περιορίζονταν σε κάποιες μειοψηφίες με γραφικές εκφάνσεις δίχως να την απασχολούν ιδιαίτερα. Οι πολίτες διαπιστώνουν, ότι δεν έχουν λύσει όλα τα προβλήματα που τους κληροδότησε η μεταπολίτευση. Με δεδομένο όμως ότι οι ιστορικές στιγμές,-ακόμη και όταν ομοιάζουν,- δεν επαναλαμβάνονται στον χώρο-χρόνο, τότε τι συνδέει τις δυο αυτές ιστορικές περιόδους; Τη μεσοπολεμική με τη σύγχρονη;
Τότε, ήταν τα χρόνια της αστάθειας και της βίαιης πολιτικής σύγκρουσης, οικονομική κρίση, φτώχεια και ανέχεια, ήταν παρούσες και τότε, όμως επρόκειτο για μια εποχή, όπου το πολίτευμα δεν ήταν σταθεροποιημένο, η πολιτική σκηνή συχνά σπαρασσόταν μέσα σε μια εύθραυστη δημοκρατία με πολλούς προστάτες και λίγους πραγματικούς υποστηρικτές. Σήμερα όμως, από πού προκύπτει ηδιχόνοια και το τυφλό μίσος;
Πολύ φοβάμαι ότι όλα αυτά τα χρόνια της δυσπραγίας της ύφεσης και της περιδίνησης, κάποιοι αντί να δείξουν ομόνοια και ομοψυχία ενότητας, προκειμένου να διέλθουμε τις δύσκολες ώρες και να βγούμε στο ξέφωτο, έσπευσαν να εκμεταλλευτούν μια ‘’μοναδική’’ όπως πίστεψαν ευκαιρία, για μικροπολιτικούς, προσωπικούς και ματαιόδοξους λόγους και σκοπούς. Ενστάλαξαν σταγόνα τη σταγόνα, την αγανάκτηση, τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία, στην ψυχή ενός λαού που βρισκόταν σε απόγνωση, είχε λησμονήσει και σε μεγάλο βαθμό, δεν είχε βιώσει μνήμες εθνικού διχασμού. Εμείς αντί να θωρακίσουμε το πνεύμα και τη σκέψη μας, να χαλυβδώσουμε την πίστη και να καλλιεργήσουμε την κρίση μας, αφεθήκαμε στην ευκολία των πονηρών δημαγωγών που χάιδευαν αυτιά και μοίραζαν δικαιοσύνη, ισότητα και ελπίδες με την οκά, υποσχόμενοι νίκες σε χαμένες εμφύλιο πολεμικές μάχες, με συνθήματα βγαλμένα από τις δεκαετίες της εθνικής ντροπής.
Το κακό είναι ότι όλα αυτά δεν αργούν να μετατραπούν σε τυφλή αντίδραση, ο λαϊκισμός γρήγορα γίνεται θυμός, η δημαγωγία και η αγανάκτηση μετατρέπονται σε ρεβανσισμό και η κοινωνία δεν αργεί να δημιουργήσει ενόχους.
Τα λαϊκά δικαστήρια της προπαγάνδας στην πλατεία Συντάγματος, μπορεί να είχαν πολιτική σκοπιμότητα ψηφοθηρικού χαρακτήρα, αψήφησαν όμως τα αποτέλεσμα τηςχειραγώγησης ενστίκτων και της γιγάντωσης της οργής και μιας φαντασιακής δικαίωσης κατά πάντων και εναντίον όλων. Έφεραν ισοπέδωση σε αρχές, αξίες και συναισθήματα, τσουβάλιασαν ανθρώπους δίχως διαχωρισμούς και ποιοτικές αξιολογικές κρίσεις, με μόνο κριτήριο, αυτό του πολιτικού αντιπάλου, που δεν έχει καν το ηθικό πλεονέκτημα ότι λειτουργεί προς όφελος της χώρας, αλλά με την ταμπέλα ότι είναι εχθρός της. Μια ταμπέλα που φτιάχτηκε πρόχειρα σε κομματικές παράγκες καιμεταδόθηκε γρήγορα, από αγανακτισμένα και μη χείλη.
Οι ‘’ένοχοι’’, ο από μηχανής θεός της κακοπαιγμένης τραγωδίας, βρέθηκε, αλλά όταν ο λαός τους τιμώρησε με τη ψήφο του, οι μέχρι πρότινος δικαστές του, που άρχισαν να τους μοιάζουν, όντας πια στην εξουσία με το ηθικό πλεονέκτημα στο κυβερνητικό σακίδιο, ήταν ανήμποροι να κατευνάζουν το κύμα μίσους που οι ίδιοι θέριεψαν.
Η δημοκρατία όμως και οι κανόνες της, δεν μπορεί να είναι αρεστή σε όλους και η διαχείριση του θυμού δεν είναι η ίδια σε κάθε άνθρωπο. Κάποιοι λοιπόν, ακόμη διψούν για αίμα και βλέπουν παντού ατιμώρητους ενόχους και δεν πείθονται ότι όλο αυτό ήταν ένα επικοινωνιακό εγχείρημα, παραπολιτικής ακόμη σκοπιμότητας, αρνούνται να σταματήσουν να ακούνε τις φωνές του πλήθους που καίγοντας και ρημάζοντας, αλάλαζε ‘’προδότες’’, ‘’κλέφτες’’, ‘’γερμανοτσολιάδες’’ ‘’Τσολάκογλου’’, ‘’Νενέκοι’’ και το επικό, ‘’οι προδότες στο Γουδή.’’
Ενενήντα πέντε χρόνια έχουν περάσει από την αυγή της 15ης Νοεμβρίου 1922, τότε που οι έξη στο Γουδή, ξέπλυναν τις ευθύνες ενός ολόκληρου έθνους από μια εκστρατεία και μια καταστροφή και κόρεσαν τη δίψα του για απόδοση ευθυνών στους ‘’πρωταίτιους’’ της εθνικής ταπείνωσης, που από έναν λαό εκατομμυρίων, ήταν μόνο έξη. Ποιος θα σηκώσει αλήθεια σήμερα τις δικές μας ευθύνες, που επιτρέψαμε στην αντιπαλότητα να γίνει διχόνοια, που αφήσαμε το λαϊκισμό να μας παρασύρει, μεθώντας με υποσχέσεις ξύλινες και κούφιες, ψεύτικες, που αφήνουμε την κοινωνική έχθρα να ανθεί και να θεριεύει;
Έχουμε επιλογή, είτε να σταθούμε ενωμένοι απέναντι σε όσους οραματίζονται τον σκοταδισμό και το φόβο χωρίς καμία δεύτερη σκέψη και να στηλιτεύσουμε με τη φωνή και τις πράξεις μας, όσους θεωρούν ότι μπορούν και έχουν δικαίωμα, με τον ανεύθυνο, οπορτουνιστικό δημόσιο λόγο τους, να δίνουν λαβές και αφορμές σε αρρωστημένους εγκεφάλους, είτε να προσπεράσουμε θάβοντας τις ευθύνες μας, για μια ακόμη ιστορική φορά, βαθιά μέσα στη μικροψυχία και την αποποίηση, που φέρνει η βολική ευκαιριακή, επιλεκτική αμνησία, ψάχνοντας για δήθεν ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς και αρνούμενοι να δούμε κατάματα τον καθρέφτη της ζωής μας.
