Ροή
Με δεδομένη την παρούσα κρίσιμη γεωπολιτική συγκυρία τόσο στην Αν. Μεσόγειο και την Μ. Ανατολή όσο και την αστάθεια εντός της ΕΕ, το μεταναστευτικό μαζί με την οικονομική ύφεση παραμένουν και θα συνεχίσουν να αποτελούν την μεγαλύτερη δοκιμασία για την κοινωνική συνοχή των χωρών της ΕΕ κατά τα επόμενα χρόνια. Βασικό στοιχείο του μεταναστευτικού είναι ο ασύμμετρος χαρακτήρας του ως φαινομένου που δοκιμάζει τα αντανακλαστικά τόσο του κράτους όσο και της κοινωνίας σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα. Στην περίπτωση δε των χωρών στα σύνορα της ΕΕ με τον λοιπό κόσμο η πρόκληση είναι ακόμη μεγαλύτερη, καθώς επί της ουσίας η κάθε χώρα, δηλ. η Ελλάδα και η Ιταλία κυρίως, καλούνται να διαχειρισθούν μόνες τους την εκάστοτε ανθρωπιστική κρίση της μετανάστευσης. Η εν λόγω απομόνωση της Ελλάδας και της Ιταλίας στο μεταναστευτικό αποτελεί και την μεγαλύτερη αποτυχία των λοιπών χωρών της ΕΕ να επιδείξουν την πολυαναμενόμενη αλλά εν τέλει απούσα ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Στην περίπτωση της Ελλάδας η κατάσταση είναι τραγική λόγω της απεμπόλησης ζωτικών κρατικών λειτουργιών στο μεταναστευτικό την τελευταία διετία από το ελληνικό κράτος.
Την στιγμή που μία χώρα ευρισκόμενη σε οικονομικό τέλμα, όπως η Ελλάδα, καλείται να αντιμετωπίσει το ασύμμετρο φαινόμενο της μετανάστευσης στο πλαίσιο της γεωπολιτικής ανταγωνιστικής σχέσης με την Τουρκία, θα πρέπει η Αθήνα να έχει αναπτύξει τις κρατικές εκείνες λειτουργίες στο μεταναστευτικό στο μέγιστο βαθμό ώστε να έχει την τεχνογνωσία, επάρκεια και ετοιμότητα να αντιμετωπίσει εκ νέου ακραία φαινόμενα μεταναστευτικών ροών, όπως εκείνο του χειμώνα του 2016. Και αν τότε υπήρχε η δικαιολογία ότι το φαινόμενο ήταν καινοφανές, η εν λόγω δικαιολογία δεν υπάρχει πλέον. Είναι λοιπόν έτοιμη η Ελλάδα να αντιμετωπίσει νέες μεταναστευτικές ροές; Σε καμία περίπτωση.
Για την ακρίβεια η Ελλάδα ένα χρόνο και πλέον μετά προσπαθεί ανεπαρκώς να ανταποκριθεί σε ζωτικές ανάγκες φιλοξενίας (στέγαση, διατροφή, υγιεινή κλπ.) των 60.000 και πλέον μεταναστών που παγιδεύθηκαν στην ελληνική επικράτεια. Η ανεπάρκεια της Ελλάδας έγκειται στο ότι δεν έχει κατορθώσει να πάρει το μεταναστευτικό στα χέρια της την τελευταία διετία. Όποιες κρατικές λειτουργίες είχαν δομηθεί κατά τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αποδομήθηκαν ραγδαία από την νυν συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ανατέθηκαν σε διεθνείς οργανισμούς και διεθνείς και εγχώριες ΜΚΟ που πλέον έχουν την μερίδα του λέοντος στην διαχείριση του μεταναστευτικού στην Ελλάδα. Το κράτος είναι απλώς κομπάρσος ακόμη και στην διαχείριση κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τα οποία προκλητικά εισρέουν στην ελληνική επικράτεια σε διεθνείς ΜΚΟ και οργανισμούς χωρίς να ελέγχονται από την ελληνική πολιτεία. Αυτή η κατάσταση ονομάζεται απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Πρέπει να αλλάξει αμέσως.
Το γεγονός ότι η ελληνική πολιτεία δεν διέθετε πριν από ένα χρόνο την απαραίτητη τεχνογνωσία και το προσωπικό για να αντιμετωπίσει την μεταναστευτική κρίση δεν είναι δικαιολογία για την απεμπόληση των κρατικών της λειτουργιών και την συνέχιση αυτής της κατάστασης μέχρι σήμερα. Αντίθετα μια πολιτεία με αυτοσεβασμό οφείλει να ανταποκριθεί στια απαιτήσεις των καιρών και στηριζόμενη στην καθόλα σημαντική συνεισφορά των διεθνών οργανισμών και ΜΚΟ να λάβει από αυτές την απαραίτητη τεχνογνωσία και να την δομήσει σε κρατικό επίπεδο με υπηρεσίες οι οποίες θα λειτουργούν υπό κρατική διοίκηση. Το ελληνικό κράτος πρέπει να έχει την μερίδα του λέοντος σε επίπεδο λειτουργιών στην διαχείριση του μεταναστευτικού και οι διεθνείς οργανισμοί και ΜΚΟ να συνεπικουρούν ποιοτικά και ποσοτικά. Τότε το πρόβλημα της μετανάστευσης θα αντιμετωπιστεί επιτυχώς και θα μετατραπεί σε μέρος της λύσης ακόμη και την οικονομικής κρίσης και ανεργίας, καθώς οι εν λόγω υπηρεσίες θα στελεχωθούν με χιλιάδες νέους Έλληνες εργαζόμενους, οι οποίοι διαφορετικά θα αναγκαστούν να ξενιτευθούν.
Με εξαίρεση το στοχευμένο πρόγραμμα του νεοπαγούς κόμματος της Δημοκρατικής Ευθύνης αλλά και λεκτικές τοποθετήσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας στο θέμα της ανάκτησης των κρατικών λειτουργιών, ο ελληνικός παλαιο-πολιτικός κόσμος σιωπά επί του θέματος, επιδεικνύοντας ανεπάρκεια και ξεπερασμένη αντίληψη για τα κοινά. Ένα είναι βέβαιο: εάν αύριο φθάσουν στα ελληνικά νησιά ανεξέλεγκτες αριθμητικά ομάδες μεταναστών, το ελληνικό κράτος θα είναι επικίνδυνα ανίκανο να τις διαχειρισθεί, διότι δεν είναι αυτάρκες στις λειτουργίες του και είναι ανίκανο να φροντίσει τα του οίκου του.
