Από τα ξημερώματα της Παρασκευής, ό,τι αποκαλούσαμε κρίση στο μεσανατολικό άλλαξε δραστικά επίπεδο. Και ανεξαρτήτως της εγκυρότητας ή της αξιοπιστίας των διεθνών αναλυτών, ουσιαστικά κανείς δε διαθέτει το σύνολο των πληροφοριών ώστε να μπορέσει να διαβάσει πίσω από αυτές. Προφανώς ούτε κι εμείς. Με δεδομένο ωστόσο ότι ανήκουμε στην Ευρώπη και στη Δύση, μπορούμε να καταγράψουμε ορισμένα δεδομένα που μας αφορούν άμεσα.
ΕΕ: Ανησυχεί, ζητά αποκλιμάκωση αλλά τίποτα δεν είναι στο χέρι της
Τόσο σε επίπεδο ηγεσίας στις Βρυξέλλες όσο και στις πρωτεύουσες, το σύνολο των δηλώσεων των ηγετών -εύλογα- κάνει λόγο για ανάγκη αποκλιμάκωσης και επικράτηση της διπλωματίας. Είναι δεδομένο ότι η οικονομικές συνέπειες ενός παρατεταμένου πολέμου στη γειτονιά μας θα είναι σημαντικές και εξαρτώνται κυρίως από τη στάση αλλά και την πραγματική δυναμική στο πεδίο από την πλευρά του Ιράν.
Επίσης, είναι γεγονός ότι εκτός των ΗΠΑ και το Βερολίνο φέρεται να είχε ενημερωθεί για τις προθέσεις του Ισραήλ να «αλλάξει πίστα» στον πόλεμο. Δύσκολα να πιστέψει κάποιος ότι δεν εξασφαλίστηκε τουλάχιστον η ανοχή του Τραμπ, την ώρα που ο ίδιος έθεσε νέα τελεσίγραφα μετά την πρώτη επίθεση προς το Ιράν αναφορικά με το πυρηνικό του πρόγραμμα. Και ακόμα δυσκολότερο να πιστέψει ότι η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών πρωτευουσών αντιμετωπίζει την εξέλιξη με τον τρόπο που αξιοσημείωτος αριθμός κρατών – μελών έβλεπε ως χθες τον πόλεμο και την ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα. Καμία πρωτεύουσα δε θα ήθελε να έχει στη γειτονιά της ή και στον πλανήτη γενικότερα έναν «Κιμ Γιονγκ Ουν» -μια πυρηνική δύναμη τύπου Βόρειας Κορέας- ειδικά με το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά του Ιράν.
Ακόμα είναι νωρίς
Πρακτικά, και παρά το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες οι πολεμικές εξελίξεις ξεπερνούν σε ταχύτητα κάθε προηγούμενο, δεν έχουμε διαπιστώσει αν και τι μπορεί να πράξει το Ιράν στο πεδίο. Για την ακρίβεια έχουμε διαπιστώσει σχετικά πρόσφατα την επιχειρησιακή του αδυναμία. Το πλήγμα που δέχθηκε ωστόσο όχι μόνο συντρίβει το γόητρό του αλλά αμφισβητεί και τη δυνατότητα του ίδιου του καθεστώτος να διατηρήσει το «κυρίαρχο προφίλ του».
Ενδιαφέρεται κανείς στη Δύση για αυτό; Αντί απάντησης, θα επανέλθουμε στα βασικά, και εν πολλοίς σε καταστάσεις που θυμίζουν τα τέλη της δεκαετίας του 2000. Η Δύση -εύλογα κατά την άποψή μας- δε θα ήθελε σε καμία περίπτωση το καθεστώς του Ιράν να αποκτήσει πρόσβαση σε πυρηνικά όπλα. Και ακολούθως επιδιώκει να επηρεαστεί όσο το δυνατό λιγότερο από τις παρενέργειες της νέας φάσης του πολέμου. Με ακριβώς αυτή τη σειρά.
