Ροή
Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χωριστεί σε τέσσερις χοντρικά περιόδους. Η πρώτη περίοδος είναι αυτή της διαπραγμάτευσης, η δεύτερη είναι αυτή της σκληρής εφαρμογής, η τρίτη είναι αυτή της προσμονής για την έξοδο και η τέταρτη είναι η περίοδος kinder-έκπληξη!
Κατά την πρώτη, ηρωική θα έλεγε κανείς, περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ όλοι ήταν προσηλωμένοι στη διαπραγμάτευση. Όλη η Ελλάδα παρακολουθούσε στους μικρούς και μεγάλους δέκτες της την πορεία μιας διαπραγμάτευσης που δεν ολοκληρώθηκε τελικά με βάση τις προσδοκίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε και διαλύθηκε (ως αυτό που ήταν ως τότε), η ελπίδα έσβησε και η κοινωνία τσακίστηκε όχι μόνο οικονομικά αλλά και ηθικά.
Για το διάστημα της εφαρμογής δεν μπορεί κανείς να πει κάτι, παρά μόνο ότι πήγε… περίφημα. Άμεση και άψογη εφαρμογή των μνημονίων με ελάχιστες κοινωνικές αντιδράσεις.
Η περίοδος της προσμονής της εξόδου, όμως, είναι η περίοδος κατά την οποία ο κάθε ΣΥΡΙΖαίος ελπίζει να ρεφάρει πολιτικά. Ελπίζει ότι καλλιεργώντας ένα θόλο αφήγημα εξόδου, θα μπορέσει να επιβιώσει και να κατατροπώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ακόμα και αν αυτό δεν εκφραστεί εκλογικά, θα μπορεί για πάντα να υπερηφανεύεται ότι ανέλαβε και έφερε εις πέρας το κλείσιμο μιας οικονομικό-ιστορικής περιόδου της χώρας.
Η τέταρτη περίοδος είναι αυτή που δεν περίμενε κανείς ποτέ ότι θα έρθει. Δυστυχώς τα μνημόνια τους βόλευαν όλους. Από την κυβέρνηση μέχρι και σύσσωμη την αντιπολίτευση. Τα μνημόνια ήταν μια κάποια λύση… Ήταν ένας μπούσουλας και μια δικαιολογία στοχοπροσήλωσης που μπορούσε να κρύβει την αντικειμενική ανοργανωσιά και την έλλειψη σχεδίου από όλους. Τα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα έχουν αλλάξει, όμως ούτε η κυβέρνηση ούτε και η αντιπολίτευση μοιάζουν διατεθειμένες να εκπονήσουν ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα. Εξαιρείται φυσικά το ΚΚΕ που έχει έτοιμο το σχέδιο από το 1917.
Η κυβερνώσα αριστερά μοιάζει να συμπεριφέρεται σαν παθητικός τηλεοπτικός δέκτης. Σαν να μην είχε ποτέ σχέδιο και επεξεργασίες για τα κακώς κείμενα αυτού του τόπου. Σαν να μην συζήταγε ποτέ ατελείωτες ώρες, σαν να μην είχε ποτέ επιτροπές Παιδείας, Πολιτισμού, Υγείας, Περιβάλλοντος κοκ. Ή σαν αυτές να έκαναν ατέρμονες συζητήσεις χωρίς καμία κατάληξη.
Φανερώνεται πόσο άσχημη είναι η κατάσταση, ότι δεν έχεις κανένα σχέδιο για την πρώτη αλλά και για τις επόμενες μέρες, όταν όλοι σου οι υπουργοί γραπώνονται από την επικαιρότητα και κάνουν παιχνίδι με αυτή. Αν παραδείγματος χάρη, ο υπουργός Παιδείας είναι καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή και ασχολείται να απαντά για τα μνημόνια, την διαπραγμάτευση, την εφαρμογή τους και την έξοδο της χώρας από αυτά, η πιο πιθανή κατάληξη είναι ότι στο τέλος των 4,5 χρόνων διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ η χώρα θα μείνει με ένα μισοτελειωμένο πρόγραμμα σπουδών στα Λύκεια και έναν νέο επίσης μισοτελειωμένο ακαδημαϊκό χάρτη. Το παράδειγμα είναι τυχαίο, αλλά απολύτως ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί σε όλα τα υπουργεία από το 2015.
Ο κόσμος ποτέ δεν περίμενε από όλους όσοι κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτή ακριβώς ήταν η ουσιαστική ανατροπή που συντελέστηκε και επαληθεύτηκε στις δύο εκλογές του 2015. Όμως η μη ετοιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει τον τόπο πλέον, απερίσπαστος, χωρίς τα «κακά μνημόνια» να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογία, έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται, και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν θα του συγχωρέσουν οι πολίτες. Γιατί μπορεί να μην περίμεναν τη Γη της επαγγελίας με το τέλος των μνημονίων, αλλά σίγουρα δεν περίμεναν αυτή την εικόνα διάλυσης. Δεν θα τον συγχωρήσουν γιατί δεν άλλαξε τίποτα ουσιαστικό. Και δεν καλύπτεται αυτό με την συνεχή –επί 4,5 πλέον χρόνια– προσφυγή στα σκάνδαλα ή τις κακοδαιμονίες των κομμάτων που κυβέρνησαν την χώρα τα προηγούμενα 30 χρόνια.
Μπορεί ο κόσμος να διάλεξε διαχειριστή μνημονίων στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, αλλά διάλεξε αυτόν τον διαχειριστή πιστεύοντας ότι θα έβλεπε κάτι ουσιαστικά διαφορετικό από ό, τι είχε ζήσει με τις προηγούμενες διακυβερνήσεις. Αλλά φαίνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα αφήσει τα πράγματα περίπου έτσι όπως τα βρήκε.
