Ροή
Οι τρεις παίδες εν καμίνω είναι οι προστάτες Άγιοι της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Ελλάδας και Κύπρου. Όταν ο Ναβουχοδονόσωρ τους έριξε σε ένα πυρακτωμένο καμίνι, εμφανίστηκε άγγελος Κυρίου και τους προστάτεψε με τις φτερούγες του από τη φωτιά.
Ας κάνουμε λοιπόν τους συνειρμούς μας. Ο Ναβουχοδονόσωρ είναι προφανώς η φωτιά. Το θέμα είναι ποιος αναλαμβάνει τον ρόλο του αγγέλου. Η απάντηση έρχεται αβίαστα, το οργανωμένο κράτος με όλους τους φορείς του.
Περίπου 20 χρόνια τώρα γίνονται μεταρρυθμίσεις στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με σκοπό τη βελτιστοποίηση της δημόσιας διοίκησης στο πλαίσιο των τοπικών κοινωνιών. Τα σχέδια των μεταρρυθμίσεων λαμβάνουν ονόματα λαμπρών ιστορικών φυσιογνωμιών. Ο πρώτος κυβερνήτης, ο αρχιτέκτονας του Παρθενώνα, ο θεμελιωτής της αθηναϊκής δημοκρατίας.
Όμως δυστυχώς καήκαμε. Η φωτιά στο Μάτι κατέδειξε έμπρακτα και οδυνηρά τι δεν μπορεί να κάνει η τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς είναι μεν τοπική, αλλά είναι και μέρος της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης. Και στο σημείο αυτό έγκειται το πρόβλημα, καθώς μεταρρυθμίζουμε το έλασσον και αφήνουμε ανέπαφο το μείζον.
Δήμος, Περιφέρεια και Υπουργεία θα έπρεπε να απαρτίζουν τους κρίκους μιας αλυσίδας, που χωρίς πολλά λόγια, περιχαρακώνει και σώζει τον κόσμο. Ναι, ως πολίτη, με ενδιαφέρει ποιο ελεγκτικό όργανο θα ελέγχει τον Δήμαρχο, αλλά πρωτίστως με ενδιαφέρει να υπάρχει εκείνο το όργανο, που θα επιμελείται, ώστε να σωθώ από λοιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς.
Φαντάζομαι τους αρμόδιους εκεί, στα έγκατα της διοίκησης, να μελετούν, να σβήνουν, να γράφουν, να ξαναγράφουν τα σχέδια νόμου, που αφορούν στη δομή και λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης, να υπολογίζουν με μαθηματική ακρίβεια το πολιτικό όφελος σε σχέση με το μηδενικό πολιτικό κόστος. Είναι δύσκολη δουλειά, μην αυταπατάστε.
Αντιθέτως, η εύκολη δουλειά είναι να υπάρχει ένα σχέδιο αντιμετώπισης περιπτώσεων θεομηνιών κάπου σε ένα συρτάρι. Αυτό το «ξεπετούν» αμέσως. Μη σας πω ότι αυτό δε μεταρρυθμίζεται, δεν εκσυγχρονίζεται! Μένει ανέπαφο με το πέρασμα των χρόνων ίσως και στο ίδιο συρτάρι.
Εμένα όπως, που καίγομαι, πνίγομαι και κινδυνεύω να πεθάνω, δε με ενδιαφέρει εάν ο δήμος είναι μητροπολιτικός ή όχι, δε με ενδιαφέρει εάν η Αυτοδιοίκηση έχει καινούργια αρχιτεκτονική δομή, αλλά πρωτίστως με ενδιαφέρει αυτή η Αυτοδιοίκηση να έχει ένα καινούργιο, καλά μελετημένο και δομημένο σχέδιο, να είναι εκεί, παρούσα, μαζί με τους υπηρεσιακούς παράγοντες και να κάνει ό,τι πρέπει - όχι ό,τι μπορεί - για να με σώσει.
Το τραγικό στις πρόσφατες πυρκαγιές ήταν ότι ο καθένας έκανε ό, τι μπορούσε: οι κάτοικοι έψαχναν μόνοι τους διόδους διαφυγής και σωτηρίας, οι Πυροσβέστες, το Λιμενικό και η Αστυνομία επικοινωνούσαν μεταξύ τους με κινητά τηλέφωνα, γιατί δε λειτουργούσαν οι ασύρματοι, ο ένας Δήμαρχος ήταν παρών, ο άλλος απών, η Περιφέρεια είχε και δεν είχε εντολή εκκένωσης και κάπως έτσι, δυστυχώς, μας νίκησε ο Ναβουχοδονόσωρ.
Εάν λοιπόν λίγη από τη φαιά ουσία, που ξοδεύεται αφειδώς για τα μεταρρυθμιστικά σχέδια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σκορπίζονταν και πάνω από τα σχέδια αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών, εάν η μέριμνα για τον εκσυγχρονισμό της διοίκησης των Δήμων έριχνε και κανένα βλέμμα στον εκσυγχρονισμό των μηχανισμών πρόληψης του κακού, τώρα ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Γιατί, ως γνωστόν, τα πάντα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Αυτές πρέπει να αλλάξουμε όλοι μας, διοικούντες και διοικούμενοι. Ο εκσυγχρονισμός όλων των δομών είναι το ζητούμενο. Και δε θέλω να ξανακούσω ότι η εντολή εκκένωσης θα δίδονταν με τον χτύπο της καμπάνας. Ήμαρτον.
Τα παραπάνω τα γράφω με τη μοναδική ιδιότητά μου, ως κόρη πυροσβέστη (συνταξιούχου μεν, πυροσβέστη δε).
