Ροή
Καμιά άλλη έννοια και λέξη σε οποιοδήποτε κυβερνητικό καθεστώς και σε οποιοδήποτε λεξικό των γνωστών γλωσσών του κόσμου δεν παρουσιάζει την ποικιλία μεταμορφώσεων και την διαστρέβλωση νοήματος όσο η λέξη δημοκρατία. Τα φορέματα της Δημοκρατίας είναι ένα τεράστιο πωλητήριο ενδυμάτων που όποιος μπει εκεί βρίσκει το ρούχο της αρεσκείας του, στο χρώμα που το θέλει (μαύρο, λευκό, ροζ, κόκκινο, πράσινο, μπλε) στην τιμή που το θέλει και στο μέγεθος που το θέλει. Ειδικά για το μέγεθος δεν υπάρχει πρόβλημα, είναι το ύφασμα τόσο ελαστικό και προσαρμόζεται σε κάθε πολιτικό σώμα.
Έτσι λοιπόν όλα τα καθεστώτα μπορούν να αγοράσουν ρούχα δημοκρατίας και να ντυθούν... δημοκρατίες ανεξάρτητα τι σκεπάζουν κάτω απ αυτό το ρούχο. Πάσης φύσεως απολυταρχικά, φασιστικά, ναζιστικά, δικτατορικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι ντυμένα με το ρούχο που έχει στην ούγια του γραμμένη τη λέξη δημοκρατία.
Εδώ λοιπόν αρχίζει η σύγχυση του πολίτη. Πώς θα ξεχωρίσει την αυθεντική δημοκρατία από τις άλλες δημοκρατίες -μαϊμού- που κυκλοφορούν... δίκην κινέζικων προϊόντων; Το μόνο ασφαλές κριτήριο είναι η συνειδητοποίηση των υποχρεώσεων του πολίτη και όχι η συνειδητοποίηση των δικαιωμάτων του απέναντι στο πολίτευμα. Αυτό έπεται. Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις είναι δίσκοι της ίδιας ζυγαριάς και όταν φορτωθεί μονόπαντα, μπαντάρει με αποτέλεσμα να έχουμε εκτροπή είτε προς την κατεύθυνση της αναρχίας είτε προς την κατεύθυνση της δικτατορίας.
Πάντοτε οι δικτατορίες και οι ολοκληρωτισμοί εκμεταλλεύονται τα λάθη που κάνει η δημοκρατία κατά την καθεστωτική της λειτουργία, εντοπίζουν τα κενά και τις δυσλειτουργίες και ανοίγουν τις κερκόπορτες, και έρχονται σαν σωτήρες και εθνοσωτήρες. Πριν περίπου πενήντα χρόνια το έπαθε η πατρίδα μας που παρέδωσε σχεδόν αμαχητί την πολιτική εξουσία στους Συνταγματάρχες. Εκείνοι το έπαιξαν... σωτήρες της πατρίδος, της θρησκείας, της οικογένειας για επτά χρόνια ώσπου η καταστροφή της Κύπρου (που αυτοί την προκάλεσαν) τους απογύμνωσε από τα αυτοκρατορικά φορέματα- μαϊμού- και τους γελοιοποίησε. Πίσω από τους μεγαλόσχημους στρατηγούς κρύβονταν κοτούλες και ανθρωπάκια.
Έτσι αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία αλλά με τίμημα την εθνική συμφορά. Η Κύπρος θυσιάστηκε ως Ιφιγένεια για να φουσκώσει ο άνεμος τα μαραμένα και τρύπια πανιά της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Το λάθος του λαού και των τότε πολιτικών ηγεσιών ήταν ότι θεωρούσε τη Δημοκρατία, αυτονόητη και δεδομένη, ότι δεν κινδύνευε, δε χρειαζόταν προστασία. Όμως με τη Δημοκρατία συμβαίνει ό, τι και με την Υγεία, τις θεωρούμε αυτονόητες, δεδομένες αλλά μόλις τις χάσουμε τότε συνειδητοποιούμε την βαρύτιμη αξία τους και μπαίνουμε σε επώδυνο και μακροχρόνιο αγώνα να τις αποκαταστήσουμε και όταν το κατορθώνουμε πληρώνουμε μεγάλο τίμημα.
