Ροή
Η κρατούσα νομική ιδεολογία θέλει τη δικαιοσύνη να είναι ανεξάρτητη, απροκάλυπτη, αταξική, ανεξάρτητη απέναντι στην κρατική λειτουργία, απαλλαγμένη από ιδεολογική προκατάληψη, ουδέτερη απέναντι στους ταξικούς αγώνες. Μόνο έτσι εδραιώνεται το κύρος της Δικαιοσύνης, όταν δεν στηρίζεται στην άνωθεν επιβολή, αλλά στην κοινωνική αναγνώριση και συναίνεση, που κατακτάται από τον δικαστή με την καθημερινή έμπρακτη απόδειξη της αμεροληψίας, της ανεπηρέαστης κρίσης του. Είναι τα αυτονόητα όταν, σε παλαιότερες εποχές τηρήθηκαν τα βασικά αυτά συστατικά, το κράτος λειτουργούσε ικανοποιητικά. Ο τρόπος λειτουργίας της Δικαιοσύνης αντανακλούσε τον τρόπο λειτουργίας του κράτους σε όλες τις εκφάνσεις του.
Τίποτα δυσκολότερο στον κόσμο από την απονομή της Δικαιοσύνης, πολύ περισσότερο σε μια χώρα όπως η δική μας, που έχει τους δικούς της κανόνες και τους δικούς της νόμους που εφαρμόζονται επιλεκτικά. Δηλαδή με βάση πολιτικά κριτήρια, πολιτικούς συσχετισμούς, πολιτικές επιρροές που αναπόφευκτα λόγω της ελληνικής κοινωνικής δομής, πάντα υπάρχουν με τάση ενίσχυσης παρά αποδυνάμωσης.
Δεν εκπλήσσεται λοιπόν ο πολίτης σήμερα και παρακολουθεί απαθής τα όσα συμβαίνουν σε αυτόν τον τόσο ευαίσθητο χώρο που μοιραία παρά τις αντιστάσεις πεφωτισμένων δικαστών, οδηγείται σε όλο και μεγαλύτερη απαξίωση.
Με τις ευλογίες ασφαλώς των κυβερνώντων που επιλέγουν, προτιμούν μια Δικαιοσύνη ελεγχόμενη ή άπραγη ή συνεργάσιμη σε υποθέσεις μείζονος ενδιαφέροντος για την ελληνική κοινωνία, που όλο και πληθαίνουν. Η αρνησιδικία όμως, η οποία όλο και περισσότερο εμφανίζεται και ακόμη περισσότερο εμπεδώνεται στη συνείδηση όλων, τείνει να απορυθμίσει αυτή τη διαδικασία απονομής δικαίου, που έγινε αντιπαραγωγική με καταστροφικές κυριολεκτικά συνέπειες για το κράτος Δικαίου, το οποίο συνεχώς χάνει πόντους και οδηγεί στην αποχαλίνωση ενστίκτων και παθών. Και όμως η ηγεσία της Δικαιοσύνης δεν ασχολείται με αυτό.
Είναι στην κουλτούρα, στα διαμορφωθέντα πολιτισμικά ήθη, δυστυχώς, η προσπάθεια ελέγχου της Δικαιοσύνης, των δικαστών, συνήθως με παροχές όχι κατά ανάγκη οικονομικού περιεχομένου. Οι διορισμοί σε κρατικές θέσεις μετά τη συνταξιοδότησή τους, ασφαλώς δημιουργούσε και δημιουργεί πρόβλημα στην έξωθεν καλή μαρτυρία. Ήταν και είναι όμως μήνυμα σαφές που δεν μπορεί να αφήσει κάποιους ασυγκίνητους, ιδιαίτερα λίγο μετά την αποχώρησή τους από το δικαστικό σώμα αποτελεί τον ομφάλιο λώρο, ίσως μιας συναλλαγής. Ατελής η ανθρώπινη φύση και αυτό το γνωρίζουν καλά και το εκμεταλλεύονται. Δείγμα μια ξεδιάντροπης μακιαβελικής Εκτελεστικής Εξουσίας, που στο διάβα της σαρώνει αρετές αλλά και ψυχές. Ποτέ η Εκτελεστική Εξουσία δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη τη Δικαιοσύνη. Τη χρησιμοποιούσε σα θεραπαινίδα. Εκτός αν δεν ενοχλούσε. Και η ίδια η Δικαιοσύνη, όμως, τουλάχιστον η ηγεσία της, το επέτρεψε αυτό με την ανοχή ή και την έκδηλη συνεργασία της, απεμπολώντας μέρος ή και όλη την ανεξαρτησία της. Ό,τι όμως παραχωρείς δε σου επιστρέφεται. Ο κομματικός συνδικαλισμός είχε διεισδύσει και εκεί, όπως παντού όχι χωρίς ανταλλάγματα για ορισμένους, με βλαπτικές όμως συνέπειες για το κύρος του σώματος. Ακόμη και αυτός ο τρόπος επιλογής της Ανώτατης Δικαστικής Εξουσίας υποκρύπτει ενδεχομένως μια σχέση συναλλαγής.
Όπως όλοι όσοι παροικούν την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν περίπου ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος Ανώτατων Δικαστηρίων. Γνωστό το κριτήριο της υποταγής. Οι εκπλήξεις σπανίζουν. Ακόμη ένα σφιχταγκάλιασμα της Εκτελεστικής με την Δικαστική Εξουσία. Μέχρι πνιγμού από την πολλή αγάπη.
