Ροή
Η νίκη Μακρόν είναι σημαντική και για τα την ΕΕ και για τη σοσιαλδημοκρατία και εξαρτάται από την ίδια την Ελλάδα αν θα είναι και για μας. Και πριν το δεύτερο γύρο, αλλά και πριν την έναρξη της διακυβέρνησης Μακρόν και μόνο συμβολικά η κατάληψη της πρώτης θέσης από τον κ. Μακρόν είναι σημαντική. Θα ήταν οδυνηρό, σε μια χώρα όπως η Γαλλία, να καταγράψει πρωτιά ένα κόμμα ακραίων απόψεων όπως αυτό της κυρίας Λεπέν, ακόμη και τώρα που παρουσιάζει τον εαυτό της αποκομμένο από το παρελθόν πχ του πατέρα της. Το κόμμα της υποστηρίζει διχαστικές απόψεις και έχει τάσεις απομονωτισμού, όντας ριζικά αντίθετο με την ευρωπαϊκή προοπτική. Μετά από δύο εκλογικά αποτελέσματα που δεν ευνοούσαν την κοινή μας προοπτική (Brexit, ΗΠΑ) αυτό το αποτέλεσμα, μετά και από εκείνα της Ισπανίας, της Αυστρίας και τη Ολλανδίας, μας κάνει πιο αισιόδοξους. Ίσως η προέλαση του λαϊκισμού, των εύκολων δήθεν λύσεων και των κατηγοριών, να έπιασε ταβάνι. Προς το παρόν πάντως η μόνη χώρα στην οποία νίκησαν οι λαϊκιστές είναι η Ελλάδα με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ο ευρωσκεπτικισμός αλλά και η τάση αφενός απομονωτισμού και αφετέρου επιστροφής σε πολιτικές διαιρέσεις και εθνικές αντιπαλότητες άλλων εποχών δείχνει να ενισχύεται στην Ευρώπη κι αυτό όχι απλά πρέπει να μας προβληματίσει, αλλά πρέπει να οδηγήσει σε νέες πολιτικές. Πιο αποτελεσματικές για το μέσο πολίτη. Πιο ανθρώπινες. Τα υπαρκτά οφέλη από μία πορεία 60 ετών, δεν είναι αυτονόητα, όπως ίσως αφελώς νομίζαμε. Πρέπει και να αναδεικνύονται και να εστιάζονται στην καθημερινότητα του πολίτη. Αν η «Ευρώπη», ως θεσμός, παρασύρθηκε από γραφειοκρατικές διαδικασίες και έγινε απόμακρη και ξένη στον πολίτη, αυτό πρέπει να αλλάξει. Τώρα, σήμερα. Αλλιώς, η ανάσα που τώρα παίρνουμε, ίσως να είναι και η τελευταία μας αναλαμπή.
Η νίκη Μακρόν, θέτει πολλά ενδιαφέροντα ερωτηματικά και αξίζει ευρύτερης ανάλυσης, σε βάθος χρόνου. Η ήττα αυτή του δικομματισμού είναι άξια μελέτης, μια και δεν έχει προηγούμενο πχ στη Γαλλία. Βέβαια είναι αλήθεια πως και ο κ. Μακρόν δεν ήλθε ως κομήτης στο πολιτικό σύστημα. Παρότι προερχόμενος από την αγορά, θήτευσε ως Υπουργός στην Κυβέρνηση του Σοσιαλιστή κ. Ολάντ. Έπειτα, σε ένα σύστημα όπως το γαλλικό, οι ιδιαιτερότητες των προσώπων παίζουν το ρόλο τους. Είναι γεγονός πως οι επιλογές προσώπων –αν και από τη βάση- στα δύο παραδοσιακά κόμματα υπήρξαν ατυχείς. Το δείχνει και το αποτέλεσμα. Όσον αφορά στο Σοσιαλιστικό κόμμα, φυσικά υπάρχει η γνωστή εδώ και καιρό κρίση της σοσιαλδημοκρατίας που έχει αναλυθεί, υπάρχουν όμως και εδώ ευθύνες προσώπων. Δεν είναι μόνο οι πολύ αριστερές θέσεις του κ. Αμόν που κρίθηκαν, αλλά και η αποδοκιμασία στον απερχόμενο κ. Ολάντ, ο οποίος ιδίως τα τελευταία χρόνια κατέγραφε ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά αποδοχής. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν διεκδίκησε καν την επανεκλογή του. Γενικά για τη σοσιαλδημοκρατία, έχει από καιρό χτυπήσει καμπανάκι έκτακτης ανάγκης. Δεν είναι μόνο η έλλειψη έντονης ανάπτυξης, που δεν επιτρέπει πολιτικές αναδιανομής, αλλά και τα κύματα της παράνομης μετανάστευσης που ανατρέπουν τις βεβαιότητες του κράτους δικαίου. Με αλλά λόγια οι βασικές πολιτικές βάσεις της σοσιαλδημοκρατίας χρειάζονται αναθεώρηση. Κάτι που λείπει έντονα.
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
