Με το πολύμορφο έργο "Αμαζόνιος" του Δημήτρη Τσουμπλέκα ξεκίνησε το νέο εκθεσιακό πρόγραμμα του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης ΕΧΤRΑ ΜUROS.
Τον "Αμαζόνιο" εμπνεύστηκε ο καλλιτέχνης από το εργαστήριο του Νίκου Κεσσανλή και της Χρύσας Ρωμανού που βρίσκεται στο Μαρούσι. Αποτελεί ένα διάλογο του καλλιτέχνη με τους προγόνους του και συνάμα μια μαρτυρία για το πως έχει θυσιαστεί το τοπίο στο βωμό της αστικής ανάπτυξης. Για να ολοκληρωθεί χρειάστηκαν επτά χρόνια.
Ο Δημήτρης Τσουμπλέκας μίλησε στο Insider για το έργο του.
-Πώς προέκυψε η ιδέα του έργου;
-Φυσικά θα έλεγα, δεν ξεκίνησα με κάποια συγκεκριμένη ιδέα. Το 2013 άρχισα να φωτογραφίζω το τοπίο, και κάποιες νεκρές φύσεις. Οι συνθέσεις που έστηνα για να φωτογραφίσω εξελίχθηκαν σταδιακά σε κάποιες πιο “σταθερές” γλυπτικές μορφές, απλές συναρμογές αντικειμένων και φυτικών υλικών συνήθως. Το τοπίο άλλαζε ανάλογα με τις εποχές, στο εργαστήριο παρακολουθούσα την φθορά να επελαύνει. Συνέχιζα να φωτογραφίζω και να παίζω με τα υλικά και κάπως έτσι, οργανικά, προέκυψε το σύνολο της δουλειάς.
Η πρακτική μου πάντα προκύπτει από την άμεση εμπειρία και διαμορφώνεται στην πορεία.
-Βάλατε ως υπότιτλο στο έργο σας ένα απόσπασμα από μια επιστολή του ΄Ιψεν “We are sailing with a corpse in the cargo” (“Ταξιδεύουμε με ένα πτώμα στο αμπάρι”). Γιατί;
-Όλοι κουβαλάμε μέα μας τους νεκρούς μας, τις μνήμες μας, την παιδική μας ηλικία. Είναι ένας διάλογος που δεν σταματά ποτέ.
-Από πόσα μέρη αποτελείται το έργο;
-Από πέντε.
Το "Αμπάρι" κατ' αρχήν: ο παλιός σκοτεινός θάλαμος. Εκεί προβάλλεται ένα δεκάλεπτο βίντεο που κατά κάποιο τρόπο συνοψίζει όλη τη δουλειά. Είναι ταυτόχρονα μια περιήγηση στην παρακείμενη μεγάλη εγκατάσταση και μια αφήγηση γύρω από τους βασικούς προβληματισμούς της έκθεσης: την καλλιτεχνική κληρονομιά και την αγωνία της επίδρασης, το πέρασμα του χρόνου και την φθορά, την αναπόσπαστη σύνδεση της καταστροφής με την αναγέννηση.
Το "Ατελιέ" που είναι ο κύριος εκθεσιακός χώρος. Εκεί βρίσκονται φωτογραφικά τυπώματα και κάποιες μικρές γλυπτικές συνθέσεις.
Το "Δάσος", μια εγκατάσταση μεγάλων διαστάσεων. Έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά από υλικά που βρέθηκαν επιτόπου στο εργαστήριο και στο τοπίο που το περιβάλει: ξύλα και πηχάκια, παλιά τελάρα ζωγραφικής, ξερά κλαδιά και φύλλα, σκουριασμένα σίδερα, κ.α.
Το "Ποτάμι" είναι ο χώρος της εγκαταλειμμένης πισίνας όπου προβάλλεται ένα ακόμη βίντεο με πλάνα από το ρέμα Πολυδρόσου που είναι δίπλα στο κτήμα και τέλος ο "Αμαζόνιος", μια φωτεινή επιγραφή που φέρει τον τίτλο του έργου.
-Γιατί δώσατε τον τίτλο "Αμαζόνιος" στο έργο;
-Ο Κεσσανλής μετά από ένα ταξίδι του στη Βραζιλία είχε βαφτίσει έτσι μια συγκεκριμένη γωνιά του κτήματος όπου δίπλα στις φραγκοσυκιές είχε φυτέψει μια πλειάδα εξωτικών φυτών. Με διασκέδαζε το αναπάντεχο του τίτλου αλλά με ενδιέφεραν και οι υποδηλώσεις: η μαγεία του φυτικού κόσμου, οι αέναες αλλαγές του, η σημασία του για την ζωή και η πολύ απτή καταστροφή που τον απειλεί.
-Ποια μηνύματα θέλετε να δώσετε στους θεατές των έργων σας;
-Δεν θέλω να τα προσδιορίσω. Αφήνω τους θεατές να πάρουν οτιδήποτε νομίζουν, αλλά κυρίως να νιώσουν.
-Ο Νίκος Κεσσανλής και η Χρύσα Ρωμανού ήταν θείοι σου. Σε επηρέασαν με το έργο τους
-Είχαν μια τεράστια επίδραση σε μένα καλλιτεχνικά και προσωπικά.
Για την έκθεση που θα διαρκέσει μέχρι τις 3 Ιουλίου 2022 κυκλοφορεί κατάλογος με φωτογραφίες του έργου και κείμενα των Κατερίνας Γρέγου, Αμάντας Μιχαλοπούλου, Νίκου Λαμνίδη και Δημήτρη Τσουμπλέκα.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ.
Άρτεμις Καρδουλάκη
