Ροή
Η ώρα των αποφάσεων για την Ευρώπη έφτασε. Για την ακρίβεια η ώρα θα έπρεπε να έχει έρθει εδώ και καιρό ώστε ένα πλέγμα παρεμβάσεων να καλύπτει ήδη όχι μόνο το ενεργειακό μέτωπο, αλλά και το μέτωπο της επισιτιστικής κρίσης που επίσης φουντώνει.
Αν η Ευρώπη δεν πάρει αποφάσεις όλο αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται θα γυρίσει μπούμερανγκ και οι συνέπειες θα είναι πιο έντονες και μεγάλες για την ίδια και τους πολίτες της. Το πρόβλημα είναι ήδη εδώ και έχει αρχίσει να φαίνεται.
Η αντίδραση στις κοινωνίες ανά την ΕΕ ναι μεν δεν έχει αρχίσει ακόμη να εκφράζεται έντονα, αλλά και αυτή η ώρα θα έρθει αν - όπως εκτιμάται - η ενεργειακή κρίση συνεχίσει να δείχνει τα δόντια της. Η Έκθεση της Επιτροπής για ακριβές τιμές ενέργειας έως τα μέσα του 2025 δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Ήταν εξαρχής γνωστό πως η ενεργειακή μετάβαση θα είναι ακριβή και χρονοβόρα, αλλά και κοινωνικά δύσκολη. Μιλάμε για μία ομαλή μετάβαση, όπως αρχικά είχε σχεδιασθεί προ πολέμου, η οποία ούτως ή άλλως ενσωμάτωνε κινδύνους για τα φτωχά νοικοκυριά, λόγω του πολύ μεγάλου κόστους προσαρμογής σε φιλική προς το περιβάλλον ενέργεια.
Τώρα όμως η αλλαγή γίνεται βίαια και απότομα. Συνδυάζοντας το κόστος των καυσίμων και του ρεύματος με το κόστος της μετάβασης. Κατά συνέπεια, η απώλεια εισοδημάτων και ο φόβος για τη δυνατότητα κάλυψης των ενεργειακών αναγκών είναι δεδομένη. Όπως δεδομένη είναι η παράλληλη πίεση στην αγορά από την επισιτιστική κρίση που έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται, με νέα μέτωπα να εμφανίζονται, αφού μετά τη Ρωσία και την Ουκρανία έχουμε και την απόφαση της Ινδίας να απαγορεύσει τις εξαγωγές σιτηρών.
Όλη αυτή η κατάσταση θα πρέπει να συζητηθεί πάρα πολύ σοβαρά στους κόλπους της ΕΕ. Γιατί αυτή τη φορά η Ευρώπη δεν έχει κρατηθεί στο ύψος των περιστάσεων, όπως έκανε με την πανδημία. Ενδεχομένως γιατί δεν υπάρχουν τα λεφτά; Για άλλους λόγους; Η απάντηση δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και (γνωστό) σχέδιο. Προς το παρόν, η εικόνα για την αντίδραση της ΕΕ είναι πως δεν σχεδιάζει να δώσει δημοσιονομική στήριξη στα κράτη. Δεν προβλέπει νέο «χρήμα» που θα μοιρασθεί όπως έγινε με τις επιδοτήσεις του Ταμείου Ανάκαμψης.
Η Ευρώπη λοιπόν θα πρέπει να καταλάβει πως όσο αφήνει την ώρα των αποφάσεων να «σέρνεται», όσο κλείνει τα μάτια στην αλήθεια της - πολύ μεγάλης - ανάγκης για αντίδραση και για θωράκιση της οικονομίας και της κοινωνίας, τόσο πιο λαβωμένη θα βγει στην πορεία αυτής της περιπέτειας...
