Ροή
Το Σύνταγμα είναι, και η βασική διάκριση μεταξύ Δημοκρατίας, Οχλοκρατίας και Δικτατορίας. Το Σύνταγμα είναι ο υπέρτατος νόμος και η βάση του Πολιτεύματος σε ένα Κράτος Δικαίου, αυτό που οι ξένοι ονομάζουν Republic, που, παραδόξως, δεν έχει αντίστοιχη ελληνική λέξη. Εμείς έχουμε «μείνει» στη «Δημοκρατία», όπου η δύναμη είναι στο Δήμο, στους «πολλούς», αλλά ξεχνάμε πως είναι εύκολο για τη Δημοκρατία των πολλών να εξελιχθεί σε Δικτατορία των λίγων. Τα Φασιστικά και Κομμουνιστικά καθεστώτα ξεκίνησαν από «Δημοκρατίες» όπου η εξουσία ασκείτο από το Κράτος. Η Δημοκρατία χωρίς έλεγχο του Κράτους από ένα Σύνταγμα δεσμευτικό για όλους είναι επικίνδυνη.
Το δικαίωμα στην προστασία της Υγείας προστατεύεται από το Ελληνικό Σύνταγμα ως ένα από τα θεμελιώδη Ανθρώπινα Δικαιώματα. Η λέξη και η έννοια της «προστασίας» περιέχει κρίσιμα ερωτήματα, τα κυριότερα των οποίων είναι «ποιος παρέχει υπηρεσίες» και «ποιος πληρώνει» για τις υπηρεσίες αυτές. Να επισημάνουμε πως ο τομέας της Υγείας αποτελεί περίπου το 10% της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας σε μία αναπτυγμένη χώρα. Όπως γίνεται αντιληπτό, η παροχή υπηρεσιών υγείας και η χρηματοδότησή τους αποτελούν μείζονες τομείς πολιτικού ενδιαφέροντος, με κυριότερο το ρόλο του Κράτους.
Η προστασία της Υγείας στο Ελληνικό Σύνταγμα δεν ορίζεται ούτε νοείται ως αποκλειστικά ευθύνη του Κράτους. Αντίθετα, η Κυβέρνηση υποχρεούται να νομοθετεί για τα όρια της ευθύνης τόσο του Κράτους όσο και του ιδιωτικού τομέα. Στο σημείο αυτό η προστασία της Υγείας γίνεται σοβαρό πολιτικό ζήτημα, καθώς η παροχή υπηρεσιών κυρίως από δημόσιες δομές και υπηρεσίες αυξάνει την «ισχύ» του Κράτους, αλλά περιορίζει τις δυνατότητες επιλογής του πολίτη. Εδώ έχει σημασία ο διαχωρισμός των εννοιών του δημόσιου και του κρατικού, που στην Ελλάδα, δυστυχώς και κακώς συμπίπτουν.
Οι υπηρεσίες υγείας είναι ένας ευαίσθητος χώρος όπου τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, η επιστήμη και η τεχνολογία θα έπρεπε να παίζουν κυρίαρχο ρόλο. Ο Έλληνας θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να επιλέγει τον πάροχο των υπηρεσιών υγείας και τον τρόπο πληρωμής. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, κυριαρχεί η κομματική «αξιοποίηση» ενός τομέα ιδιαίτερης οικονομικής και πολιτικής σημασίας. Το 1985 έζησα το προεκλογικό «φούσκωμα» του ΙΚΑ με 5.000 προσλήψεις. Σήμερα, πάλι προεκλογικά, ζούμε την εισαγωγή ενός συστήματος ανύπαρκτης Πρωτοβάθμιας Φροντίδας με σκοπό την πρόσληψη, πάλι, προσωπικού. Ο «απύλωτος» Κρατισμός δημιουργεί «τέρατα» στην προσπάθεια ελέγχου του ιατρικού επαγγέλματος, του φαρμάκου, ακόμη και της βιοϊατρικής τεχνολογίας. Η «κρατικοποίηση της Υγείας» απειλεί την Υγεία των πολιτών.
