Ροή
Ας είμαστε ρεαλιστές. Το μόνο που έχει αλλάξει από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου στο μέτωπο της οικονομίας είναι το «κλίμα». Η Νέα Δημοκρατία έφτιαξε ένα αφήγημα περί μιας κυβέρνησης που θα προωθήσει τις επενδύσεις και θα αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας του κράτους. Και το αφήγημα αυτό έπεισε, όχι μόνος του ψηφοφόρους αλλά και τους επενδυτές με αποτέλεσμα η καταναλωτική εμπιστοσύνη και το επιχειρηματικό κλίμα να φθάνουν μετά τις εκλογές σε υψηλά δεκαετίας μετά τις εκλογές.
Τι θα γίνει όμως αν αυτό το αφήγημα καταρρεύσει; Γιατί όσο περνάει ο καιρός ολοένα και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως αυτή είναι μια σοβαρή πιθανότητα.
Μια νέα κυβέρνηση έχει στην πραγματικότητα πολύ λίγο πολιτικό χρόνο για να πετύχει «γρήγορες νίκες» πριν αρχίσει να ροκανίζει την αποδοχή και τη δημοφιλία της η κυβερνητική φθορά. Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μετράει και πολλές τέτοιες γρήγορες νίκες. Αντίθετα, καθημερινά σημειώνει μικρές ήττες, οι οποίες πολλές φορές μεγεθύνονται από τους χειρισμούς των ίδιων των μελών της κυβέρνησης.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το Ελληνικό. Αναμφισβήτητα τους τελευταίους μήνες έγιναν πολλές κινήσεις για να προχωρήσει η επένδυση. Πλέον η βασική καθυστέρηση εντοπίζεται στην άδεια καζίνο και σε προβλήματα που υπάρχουν σχετικά με την μία από τις δύο προσφορές που έχουν κατατεθεί. Ως εδώ όλα καλά. Όταν όμως έχεις τον αρμόδιο υπουργό να υπόσχεται συνεχώς μπουλντόζες σε χρόνους που βρίσκονται τελείως εκτός πραγματικότητας, τότε μπορεί να προχωράς το έργο πολύ καλύτερα από τους προηγούμενους, αλλά χάνεις την όποια σοβαρότητα επιχειρείς να χτίσεις. Όταν κάνεις περιοδείες στο εξωτερικό και βασίζεις το πόσο διαφορετικός είσαι και πόσο γρήγορα θα προωθείς επενδύσεις στην περίπτωση του Ελληνικού, βγαίνεις ξαφνικά κατηγορούμενος.
Και δεν είναι αυτή η μόνη περίπτωση που δείχνει το πώς η ρητορική της Νέας Δημοκρατίας -η επίσημη αλλά κυρίως η ανεπίσημη- της δημιουργεί προβλήματα. Χαρακτηριστικό είναι το θέμα που προέκυψε με τον πρώην υφυπουργό Αντώνη Διαματάρη. Αν ως κόμμα δεν είχε σηκώσει το θέμα της «αριστείας» τόσο ψηλά, τότε σίγουρα δεν θα είχε γίνει τόσος ντόρος. Όταν όμως έχει περάσει την εικόνα κατά των «αστοιχείωτων και απτυχίωτων» προηγούμενων, δεν σε παίρνει να ξεπερνάς τέτοια μικροπροβλήματα.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρουσιάστηκε ως μια σοβαρή και οργανωμένη τεχνοκρατική κυβέρνηση που θα δρούσε βάσει συγκεκριμένων και μετρήσιμων στόχων. Όλοι θυμόμαστε τους περίφημους «μπλε» φακέλους με το εξαμηνιαίο σχέδιο που μοιράστηκαν στους υπουργούς κατά το πρώτο υπουργικό συμβούλιο της 10ης Ιουλίου, στην «αξιολόγηση» που θα γίνει με το τέλος της χρονιάς οι περισσότεροι υπουργοί μάλλον πρέπει να πάρουν κάτω από τη βάση. Και ένα από τα πιο βασικά μαθήματα που θα πρέπει να μάθουν οι «μετεξεταστέοι» υπουργοί είναι να μην βάζουν τρικλοποδιές στους εαυτούς τους και στους συναδέλφους τους η πιο απλά: Λιγότερα λόγια, περισσότερα έργα.
