Ροή
Σημαντικές επιπτώσεις μπορεί να έχουν οι μεγάλες οικονομικές μεταβολές στην καρδιαγγειακή υγεία, όπως καταδεικνύει νέα επιστημονική μελέτη.
Σύμφωνα με τα ευρήματά της, η σχετική μείωση του πλούτου κατά τη διάρκεια της μέσης ηλικίας αυξάνει την πιθανότητα καρδιακού συμβάντος ή καρδιακής νόσου μετά την ηλικία των 65 ετών. Στον αντίποδα, η αύξηση του πλούτου μεταξύ των ηλικιών 50 και 64 σχετίζεται με χαμηλότερο καρδιαγγειακό κίνδυνο.
Η μελέτη, η οποία διεξήχθη από τον Andrew Sumarsono, MD, επίκουρο καθηγητή Εσωτερικής Ιατρικής στο UT Southwestern, μαζί με συναδέλφους του από το Brigham and Women's Hospital Heart & Vascular Center και του London School of Economics, δημοσιεύτηκε στη επιθεώρηση JAMA Cardiology.
Αν και η σχέση μεταξύ κοινωνικοοικονομικής κατάστασης και καρδιαγγειακών αποτελεσμάτων είναι καλά εδραιωμένη, λίγη έρευνα έχει γίνει για να προσδιοριστεί εάν οι διαχρονικές αλλαγές στον πλούτο σχετίζονται με την καρδιαγγειακή υγεία.
Επιπλέον, ενώ τα δεδομένα πλούτου κατηγοριοποιούνται σπάνια στις περισσότερες μελέτες, η συγκεκριμένη συνέλλεξε μοναδικά λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τη στέγαση (πρώτη κατοικία, υποθήκες, στεγαστικά δάνεια κ.ά.) αλλά και άλλες πληροφορίες σχετικά με την περιουσία (οχήματα, επιχειρήσεις, μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια, λογαριασμούς τρεχούμενους και ταμιευτηρίου και πολλά άλλα).
Οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από περίπου 5.600 Αμερικανούς ενήλικες, ηλικίας 50 ετών και άνω, που βρίσκονταν στο ίδιο «επίπεδο πλούτου». Παρακολουθήθηκαν από τον Ιανουάριο του 1992 έως τον Δεκέμβριο του 2016 και κατά την έναρξη της μελέτης δεν είχαν καρδιακά προβλήματα.
Τα αποτελέσματα
Συνολικά, η αύξηση του πλούτου συσχετίστηκε με χαμηλότερο καρδιακό κίνδυνο και η μείωση με υψηλότερο κίνδυνο, αν και η μελέτη δεν απέδειξε σχέση αιτίου-αποτελέσματος.
Ειδικότερα, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι μεσήλικες συμμετέχοντες που παρουσίασαν ανοδική κινητικότητα πλούτου - ορίστηκε ως η σχετική αύξηση της συνολικής αξίας των περιουσιακών στοιχείων, εκτός από την πρώτη κατοικία - είχαν χαμηλότερο καρδιαγγειακό κίνδυνο μετά την ηλικία των 65 ετών, σε σύγκριση με αυτούς παρόμοιας ηλικίας.
Αντίθετα, οι συμμετέχοντες που παρουσίασαν πτωτική κινητικότητα πλούτου στα τελευταία στάδια της σταδιοδρομίας τους είχαν υψηλότερο καρδιαγγειακό κίνδυνο αργότερα στη ζωή τους. Τα καρδιαγγειακά επεισόδια που αναφέρονται ως αποτελέσματα περιλαμβάνουν το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, την καρδιακή ανεπάρκεια, την καρδιακή αρρυθμία, το εγκεφαλικό επεισόδιο ή το θάνατο που σχετίζεται με την καρδιά.
Οι ερευνητές εκτιμούν μια επίδραση της τάξεως του 1% στον καρδιαγγειακό κίνδυνο για κάθε 100.000 $ που κερδίζονται ή χάνονται.
Συγκεκριμένα, οι συμμετέχοντες που ξεκίνησαν στο κορυφαίο πεμπτημόριο του πλούτου και βίωσαν την πτωτική κινητικότητά του είχαν παρόμοιο καρδιαγγειακό κίνδυνο με εκείνους που παρέμειναν σταθεροί στο ίδιο επίπεδο. Ωστόσο, εκείνοι που ξεκίνησαν στο κατώτατο πεμπτημόριο της συσσώρευσης πλούτου και βίωσαν ανοδική κινητικότητα είχαν χαμηλότερο καρδιαγγειακό κίνδυνο από αυτούς που παρέμειναν στο ίδιο επίπεδο πλούτου.
«Βρήκαμε ότι ανεξάρτητα από τον αρχικό πλούτο κάποιου, η ανοδική κινητικότητά του στα τέλη της μέσης ηλικίας συσχετίστηκε με χαμηλότερο κίνδυνο νέου καρδιακού συμβάντος ή θανάτου μετά την ηλικία των 65 ετών. Αυτό υποδηλώνει ότι η ανοδική κινητικότητα πλούτου μπορεί να αντισταθμίσει μερικούς από τους κινδύνους που σχετίζονται με προηγούμενες οικονομικές δυσκολίες», εξηγεί ο Sumarsono. Και προσθέτει: «Διαπιστώσαμε, επίσης, το αντίστροφο: ότι οι άνθρωποι που αντιμετώπισαν πτωτική κινητικότητα πλούτου, σε σχέση με τους συνομήλικους συμμετέχοντες, διέτρεχαν υψηλότερο κίνδυνο για ένα νέο καρδιακό συμβάν ή θάνατο μετά το 65, αντισταθμίζοντας ενδεχομένως ορισμένα από τα οφέλη που σχετίζονται με την προηγούμενη οικονομική ανάπτυξη.
«Ζούμε σε ένα σύστημα όπου οι άνθρωποι μπορούν να βιώσουν καταστροφικές απώλειες πλούτου από καταστάσεις πέρα από τον έλεγχό τους, ενώ οι ευκαιρίες συγκέντρωσης πλούτου δεν είναι εξίσου διαθέσιμες στις διάφορες φυλετικές ή κοινωνικοοικονομικές ομάδες. Οι πολιτικές που δημιουργούν ανθεκτικότητα έναντι μεγάλων απωλειών πλούτου και αντιμετωπίζουν αυτά τα κενά ευκαιριών θα πρέπει να αποτελέσουν προτεραιότητα και ενδεχομένως να θεωρηθούν ένα μέτρο δημόσιας υγείας για τη βελτίωση της συνολικής υγείας», σημειώνουν οι ερευνητές.
