Περίπου 16.500 Έλληνες επισκέφτηκαν πέρυσι τα παράλια της Τουρκίας και την Καππαδοκία, έναν ανερχόμενο προορισμό της γειτονικής χώρας που κερδίζει όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον παγκοσμίως με την μακρά ιστορία του, τις παλαιοχριστιανικές σπηλιές του αλλά και τις σύγχρονες εμπειρίες που αναπτύσσει, όπως τα περίφημα αερόστατα και το τουρκικό fine dinning.
O συνολικός αριθμός των τουριστών βέβαια ήταν πολύ μεγαλύτερος, καθώς το τραχύ ηφαιστειακό τοπίο σε συνδυασμό με τις παραμυθένιες καμινάδες μπαίνει στα ραντάρ του εναλλακτικού τουρισμού παγκοσμίως. Για την ακρίβεια μόνο τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι της Καππαδοκίας προσέλκυσαν το 2024, 4,37 εκατομμύρια επισκέπτες, ενώ οι επισκέπτες που απόλαυσαν την περιοχή μέσα από ένα αερόστατο ξεπέρασαν τις 933.000. Οι προσδοκίες για το 2025 μάλιστα να κάνουν λόγο για πολύ περισσότερους, σύμφωνα με την τουρκική υπηρεσία τουρισμού.
Στην περίπτωση των Ελλήνων βέβαια το ενδιαφέρον επικεντρώνεται τόσο στο μαγευτικό τοπίο όσο και πλούσιο παλαιοχριστιανικό παρελθόν, καθώς εκεί έζησαν μεγάλοι Έλληνες Πατέρες της Ορδόθοξης Θεολογίας.
Το σεληνιακό τοπίο της Τουρκίας
Το τοπίο της Καππαδοκίας πολλοί το αποκαλούν σεληνιακό και πράγματι κατά την βόλτα με αερόστατο παρατηρείς μια ατελείωτη πέτρινη θάλασσα από κωνικούς βράχους καθώς και φαράγγια και σπηλιές, που έχουν σκαλιστεί από τον άνεμο και τη λάβα εδώ και εκατομμύρια χρόνια.
Αιτία της δημιουργίας του ήταν οι ηφαιστειακές εκρήξεις, κυρίως των ηφαιστείων Ερτζιγές και Χασάν, που κάλυψαν την περιοχή με παχύ στρώμα ηφαιστειακής τέφρας, η οποία στερεοποιήθηκε και σχημάτισε τον ηφαιστειακό τόφφο, ένα μαλακό πέτρωμα.
Με το πέρασμα των αιώνων, το πέτρωμα αυτό σμιλεύτηκε δημιουργώντας τις περίφημες «καμινάδες», οι οποίες σε συνδυασμό με τους λαξευμένους βράχους, όπου μέσα τους δημιουργήθηκαν μοναστήρια σπίτια ή κι ολόκληρα χωριά, συνθέτουν ένα σκηνικό που όμοιο του δύσκολα συναντά κανείς.
Ακόμα και σήμερα πολλά παραδοσιακά σπίτια έχουν μετατραπεί σε κομψά ξενοδοχεία-σπηλιές, ή σε καφέ. Σε αυτά ο επισκέπτης αν σκαρφαλώσει τις απότομες εσωτερικές μεταλλικές σκάλες, μπορεί να απολαύσει, κατάχαμα στις κουρελούδες, τον καφέ του, τον οποίο συνοδεύουν συνήθως μικρά σοκολατάκια «ελιές». Η θέα από τα μικρά, σκαλισμένα στον τοίχο, παράθυρα, πέρα από μαγική, καταφέρνει να σε γυρίσει και πίσω στο χρόνο στα πρώιμα στάδια της ανθρώπινης επινοητικότητας. Μια αντιπροσωπευτική εικόνα δίνει το Uchisar, μόλις 5 χιλιόμετρα από το Göreme όπου το κάστρο του αποτελεί και το υψηλότερο σημείο της περιοχής. Παρά την ονομασία κάστρο πρόκειται ουσιαστικά για έναν τεράστιο βράχο που έχει σκαλιστεί και έχουν δημιουργηθεί δωμάτια, στα οποία κάποτε έμεναν άνθρωποι.
Παρόμοια είναι και η αίσθηση της διαμονής σε ένα ξενοδοχείο σπηλιά, όπως το Agarta Cave Hotel, το οποίο συνδυάζει την πολυτέλεια με την παράδοση. Με φυσικό κλιματισμό χάρη στην υπόσκαφη κατασκευή του, ακόμα και στις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού, προσφέρει μεταξύ άλλων μοναδική πρωινή θέα. Ο λόγος τα αερόστατα που κατακλύζουν την αυγή τον ουρανό της Καππαδοκίας τα οποία περνούν κυριολεκτικά πάνω από το κεφάλι του επισκέπτη.
Η βόλτα με αερόστατο δε, δικαίως έχει γίνει το τουριστικό φολκλόρ της περιοχής. Η εμπειρία ξεκινάει το ξημέρωμα, με πούλμαν που μεταφέρουν τους επισκέπτες στην κοιλάδα της απογείωσης. Μετά από ένα ελαφρύ πρωινό έρχεται η ώρα της επιβίβασης. Καθώς ξημερώνει παρακολουθείς την φωτιά να φουντώνει το υπερμέγεθες μπαλόνι. Μόλις φτάσει σε ένα επιθυμητό μέγεθος έρχεται η ώρα να σκαρφαλώσεις στο καλάθι που χώρα έως και 40 άτομα, ανάλογα τον τύπο του αερόστατου. Η θέα του εδάφους που απομακρύνεται, τα χρώματα της αυγής που ξεπροβάλλουν πίσω από τους σμιλευμένους βράχους που περικυκλώνουν την κοιλάδα, η βόλτα πάνω ή και ανάμεσα από τις στέγες των γειτονικών χωριών, είναι μερικά από αυτά που κάνουν την εμπειρία ξεχωριστή.
Την ανθρώπινη επινοητικότητα θαυμάζει βέβαια και όποιος επισκεφτεί τις υπόγειες πολιτείες της Καππαδοκίας. Υπολογίζετια ότι υπάρχουν περίπου 200 υπόγειες πόλεις στην Καππαδοκία, με τις πιο γνωστές και επισκέψιμες να είναι η Derinkuyu και η Kaymaklı.
Κάποιες από αυτές χρονολογούνται από την εποχή των Χετταίων, αν και οι μεγαλύτερες επεκτάσεις τους έγιναν από τους πρώτους Χριστιανούς για να προστατευθούν από διωγμούς και επιδρομές. Εκτείνονται δε έως και 8 ορόφους κάτω από το έδαφος, καθώς στο παρελθόν ήταν ικανές να φιλοξενούν χιλιάδες ανθρώπους ταυτόχρονα, μαζί με ζώα, αποθέματα τροφίμων και νερό. Καθώς κατεβαίνει κανείς στο εσωτερικό τους, παρατηρεί τις κουζίνες με τους αυτοσχέδιους φούρνους (μεγάλες γούβες που είναι εμφανή τα αποτυπώματα της φωτιάς για το ψήσιμο του φαγητού), τις στρογγυλές πέτρινες πόρτες όπου έκλειναν ερμητικά όταν ο κίνδυνος καραδοκούσε αλλά και τα ψηλότερα δωμάτια με τις γούρνες στους τοίχους για να χωρούν τα άλογα και η τροφή τους.
Πολιτιστικό Ψηφιδωτό με ελληνορθόδοξες ρίζες
Οι διωγμοί και οι επιδρομές ήταν άλλωστε η αιτία και για το υπαίθριο μουσείο Goreme, που αποτέλεσε άλλοτε λίκνο του Πρώιμου Χριστιανισμού και έκτοτε σημείο ενδιαφέροντος για πολλούς από τους Έλληνες επισκέπτες.
Το υπαίθριο αυτό μουσείο προσφέρει στον επισκέπτη μια πλούσια παλαιοχριστιανική εμπειρία με εξαιρετικές τοιχογραφίες που διασώζονται μέχρι και σήμερα - μερικές από αυτές μάλιστα σε πολύ καλή κατάσταση.
Στο χώρο αυτό, που αποτέλεσε στο παρελθόν ένα μεγάλο, προστατευμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα, μοναστήρι, ικανό να φιλοξενήσει 500-600 άτομα. Γεγονός που γίνεται αντιληπτό και από τους δύο «πύργους» που σε υποδέχονται. Κατά την περιήγηση στις διάφορες εκκλησίες του (ξεχωρίζουν η Σκοτεινή Εκκλησία, η εκκλησία του Φιδιού, η εκκλησία των Κρίνων το παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, η εκκλησία των Σανδάλων) υπάρχουν αμέτρητα δείγματα βυζαντινής αγιογραφίας κατά την περίοδο μετά την εικονομαχία.
Σε όλη την περιοχή βέβαια η πυκνότητα των υπόσκαφων δωματίων, εκκλησιών, τρωγλοδυτικών οικισμών αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα υπόσκαφα οικιστικά συμπλέγματα παγκοσμίως.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, στη Καππαδοκία υπάρχει η ευκαιρία να παρακολουθήσει κανείς από κοντά και διάφορες μορφές παραδοσιακής τέχνης, όπως υφαντουργία, κεραμική (στο χωριό Avanos) ακόμα και και την παραγωγή κρασιού, καθώς τα κρασιά συνοδεύουν πλέον τις πλούσιες γαστριμαργικές εμπειρίες που μπορεί να απολαύσει κανείς στα τοπικά εστιατόρια. Εμπειρίες που έχουν ανά περιπτώσεις και μικρασιατικές νότες που συναντάμε συχνά και στην ελληνική κουζίνα.
