Το αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών σε δύο κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας και η άνοδος της ακροδεξιάς στα τοπικά κοινοβούλια δεν αποτέλεσε έκπληξη για κανέναν. Αποτέλεσε ωστόσο ακόμη μία αφορμή ώστε να ενταθεί μία κρίσιμη σειρά πονοκεφάλων εντός της ΕΕ, τόσο σε επίπεδο Βρυξελλών όσο και σε επίπεδο πρωτευουσών.
Κάθε άλλο παρά business as usual η συζήτηση για τον επόμενο προϋπολογισμό
Ο παρών - και δημοκοπικά παραπαίων - κυβερνητικός συνασπισμός του Όλαφ Σολτς δύσκολα μπορεί να μπει σε μία συζήτηση στην οποία η Γερμανία θα πρέπει να αναδείξει τον κρίσιμο ρόλο και τη συνεισφορά της στα ευρωπαϊκά κονδύλια της περιόδου 2028 - 2034.
Με το έντονο εθνικιστικό πρόσημο των τάσεων στη χώρα και με τις εκλογές της 28ης Σεπτεμβρίου του 2025 να πλησιάζουν - αν δεν διεξαχθούν νωρίτερα - οποιαδήποτε (ουσιαστική ή επικοινωνιακή) υποχώρηση των Γερμανών στις Βρυξέλλες θα επέφερε καταστροφικότερα αποτελέσματα για τους Σοσιαλιστές και τους εταίρους τους.
Σε μία περίοδο που τα 1,2 τρισ. ευρώ του τακτικού προϋπολογισμού της ΕΕ αδυνατούν να καλύψουν το σύνολο παλαιών και νέων προκλήσεων εντός της Ένωσης, φαίνεται πως η νέα Επιτροπή της Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν θα καταθέσει την πρότασή της για το επόμενο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΠΔΠ) προς το τέλος της επόμενης χρονιάς και σίγουρα μετά τις γερμανικές εκλογές.
Μία τέτοια τακτική, άλλωστε, δεν είναι ούτε πρωτόγνωρη αλλά ούτε και παράλογη. Σε κάθε περίπτωση, πρακτικός στόχος των 27 είναι να κλείσει η συζήτηση πάνω στην πρόταση αυτή έως το τέλος του 2027. Ακριβώς πάνω στην ελληνική προεδρία, δηλαδή…
Υπάρχουν και χειρότερα (και πιο επείγοντα) προβλήματα
Αυτό ωστόσο που σίγουρα δεν παίρνει αναβολή, είναι η συζήτηση με τις «μεγάλες» οικονομίες εντός της ΕΕ αναφορικά με την εφαρμογή των νέων δημοσιονομικών κανόνων. Το συγκεκριμένο καμπανάκι έχει δύο βασικούς αποδέκτες: τη Γαλλία και την Ιταλία. Με αυτή τη σειρά.
Το πρόβλημα της Γαλλίας είναι προφανώς διπλό. Όχι μόνο συσσωρεύονται σημαντικά δημοσιονομικά προβλήματα -σε μία χώρα που δυσκολεύτηκε να περάσει την αναγκαία συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση- αλλά δε φαίνεται στον ορίζοντα η προοπτική δημιουργίας συμπαγούς και αξιόπιστου κυβερνητικού σχήματος. Στην παρούσα φάση, η ανησυχία είναι κυρίως πολιτική. Κανείς δε θα ήθελε εντός της ΕΕ να μεταφερθεί αυτή η ανησυχία και στις αγορές.
Σε αντίθεση με άλλες εποχές, η υπερχρεωμένη Ιταλία έπεται σε κρισιμότητα με δεδομένο ότι η κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι δείχνει σταθερότερη. Τα μηνύματα ωστόσο παραμένουν ανησυχητικά και ο τρέχων οικονομικός προγραμματισμός της χώρας δε φαίνεται να αποδίδει καρπούς εντός του 2025. Από το 2026… και βλέπουμε.
Οι νέοι δημοσιονομικοί κανόνες εντός της ΕΕ πρακτικά αποτέλεσαν μία μικρή νίκη για χώρες όπως οι δύο παραπάνω, συγκριτικά με το προηγούμενο πλαίσιο. Για την ακρίβεια, δημιουργήθηκαν για εκείνες. Στις διαπραγματεύσεις του φθινοπώρου ανάμεσα στα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα πρέπει να εφαρμοσθούν στην πράξη. Εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα. Απαραίτητο εν τοις πράγμασι αλλά πολιτικά επώδυνο.
