Ροή
Οι αποδόσεις των ομολόγων αρχίζουν να ανεβαίνουν καθώς ο πληθωρισμός υποχρεώνει της Κεντρικές Τράπεζες (αποφάσεις Δεκέμβρη 2021) να αναστρέψουν... πρύμναν και να μιλήσουν για σταδιακή απόσυρση QE και αρνητικών επιτοκίων.
Ήδη από τα τέλη Μαρτίου οι αγορές θα είναι αντιμέτωπες με την ολοένα και αυξανόμενη διάθεση χρέους (κρατικού και ιδιωτικού) με συρρικνούμενη την συνοδεία εγγυήσεων από τις Κεντρικές Τράπεζες.
Αυτό έχει οδηγήσει στην προεξοφλητική τιμολόγηση του νέου αυτού κινδύνου με τις αποδόσεις στα αμερικανικά δεκαετή να έχουν ξεπεράσει το 1,88% και τα γερμανικά Bunds να ξεπεράσουν για πρώτη φορά τις μηδενικές αποδόσεις. Ανάλογη βέβαια και η πίεση που καταγράφεται στα νοτιοευρωπαϊκά χαρτιά» με πρώτα στην λίστα, πέρα από τα ελληνικά, τα ιταλικά, τα ισπανικά και τα πορτογαλικά ομόλογα.
Η πίεση ειδικά προς τα ομόλογα του ευρωπαϊκού νότου θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν η ΕΚΤ στο πλαίσιο των αγορών του PEPP, δεν είχε αυξήσει την παρέμβασή της την περασμένη εβδομάδα στα 14 δισ. ευρώ έναντι των μόλις 8 δισ. την προηγούμενη... Το πόσο αυτή η πίεση θα αποτυπωθεί στο επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου, που εκδίδει σήμερα το ελληνικό δημόσιο, θα είναι μια καλή ένδειξη για το πόσο πιθανή βλέπει η αγορά την αναβάθμιση του ελληνικού χρέους μέσα στο 2022.
Η σημασία όμως της παρέμβασης της ΕΚΤ μέσω του PEPP φαίνεται και στο γεγονός ότι ακόμα και η ναυαρχίδα του ευρωπαϊκού χρέους το γερμανικό bund – σε ένα περιβάλλον με πληθωρισμό 5,7% - θα κινούνταν σύμφωνα με τις αμερικάνικες επενδυτικές τράπεζες, κοντά στο 0,40 – 0,45% αντί του 0,3%, αν δεν υπήρχαν οι αγορές» της ΕΚΤ...
Η αλήθεια είναι ότι παρά την επίμονη άρνηση της ΕΚΤ να παραδεχθεί ότι η ρητορική της παροδικότητας του πληθωρισμού στην Ευρώπη δεν πείθει τις αγορές, η διοίκησή της έχει δρομολογήσει την «στροφή» στην νομισματική της πολιτική με πρώτο βήμα τον Μάρτιο.
Όσο τα βήματα αυτά θα πολλαπλασιάζονται, θα «κοστίζουν» στον δανεισμό των ευρωπαϊκών κρατών και επιχειρήσεων ολοένα και περισσότερο, διαμορφώνοντας ένα διαφορετικό από το μέχρι σήμερα τοπίο. Πολύ περισσότερο που τα ποσά κρατικού και ιδιωτικού χρέους που θα βγαίνουν στις αγορές και θα πρέπει να απορροφηθούν από αυτές – γιατί δεν θα τα «αγοράζει» πλέον στο σύνολό τους η ΕΚΤ – αφ' ενός θα αυξάνονται και αφ' ετέρου δεν θα συνοδεύονται από την εγγυητική παρέμβαση της Κεντρικής Τράπεζας...
Σ' αυτό το περιβάλλον η ταχύτητα απόσυρσης της ΕΚΤ θα αλλάζει ανάλογα με το πόσο η πληθωριστική πίεση αυξομειώνεται, όπως παραδέχθηκε και ο γάλλος Κεντρικός Τραπεζίτης Βιλερουά Ντε Γκαλώ, ο οποίος «υποσχέθηκε» αλλαγή στην στάση αναμονής της ΕΚΤ αν η πληθωριστική πίεση αυξηθεί...
Σημειωτέον ότι ο κ. Ντε Γκαλώ προεδρεύει του Συμβουλίου Διευθυντών της BIS (Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών) η οποία πρόσφατα σε μελέτη της (“Monetary policy and endogenous financial crises”) προειδοποιεί ότι «διακριτικές ενέργειες νομισματικής πολιτικής, όπως η διατήρηση των επιτοκίων σε πολύ χαμηλά επίπεδα για πάρα πολύ καιρό και στη συνέχεια η απροσδόκητη και απότομη αύξηση τους... μπορεί να οδηγήσει σε οικονομική κρίση». Το «απροσδόκητη και απότομη» εξαρτάται βέβαια από το πως έχει προετοιμάσει γι' αυτό τις αγορές η Κεντρική Τράπεζα.
Η Fed αναγνωρίζοντας το λάθος της όσο αφορά την «προσωρινότητα» του πληθωρισμού έχει περιορίσει μεν αυτό τον κίνδυνο, αλλά δεν τον έχει εξαφανίσει.
Οι αρχικές εξαγγελίες για δύο πιθανές αυξήσεις επιτοκίων μέσα στο 2022 έχουν γίνει τέσσερις για αρκετά από τα μέλη της Fomc, ορισμένα εκ των οποίων υποστηρίζουν ότι θα συμπιεστεί νωρίτερα από το αναμενόμενο και το χρονικό διάστημα που μας χωρίζει από την έναρξη απομείωσης του ισολογισμού της των 8,5 τρισ. κρατικού και 2,5 τρισ. ιδιωτικού χρέους...
Αυτό έχει ήδη οδηγήσει σε προβλέψεις αύξησης της απόδοσης του αμερικάνικου 10ετούς από το 1,88% σήμερα στο 2,3% μέσα στο 2022.
Μπορεί να φανταστεί κανείς με αυτά τα δεδομένα τι κοσμογονικές «μετακινήσεις» κεφαλαίων σε πλανητική κλίμακα θα προκληθούν από τις «μεταβολές» αυτές.
Για την ΕΚΤ η οποία δεν έχει ακόμα μπει στην λογική αυτή, είναι φανερό ότι η διαχείριση της... καθυστέρησης καθιστά τις συνέπειες μια εξαιρετικά πολύπλοκη υπόθεση για την ίδια και «πολιτικά» εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση τόσο για τις κυβερνήσεις όσο και τις επιχειρήσεις...
