Ροή
Ελλάδα, μια υπέροχη χώρα που κατοικείται από πικραμένους και απογοητευμένους ανθρώπους. Με ένα από τα ποικιλότερα και καθαρότερα περιβάλλοντα στην Ευρώπη και τον ανεπτυγμένο κόσμο, με εναλλαγές τοπίου και χιλιόμετρα καθαρών ακτών, αγωνίζεται να βρει τον βηματισμό της ώστε να έχει επάξια και ισότιμα τον τίτλο μιας ευρωπαϊκής χώρας.
Έχοντας βιώσει στη σύγχρονη ιστορία της πολέμους οι οποίοι της κόστισαν σε ανθρώπινο δυναμικό, λαβώνοντας την ψυχή της, με την μετανάστευση του ‘50-‘60 η οποία απογύμνωσε την χώρα από ενεργό υψηλού ηθικού εργατικό δυναμικό, βρέθηκε στο έλεος μιας κακώς εννοούμενης εξάρτησης από τους ισχυρούς τοπικά άρχοντες εκείνης της εποχής οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την αγνή και ας μου επιτραπεί ο όρος, «αφελή» κατά τα άλλα ψυχή των Ελλήνων. Άνθρωποι της εξουσίας και όχι μόνο, η ελίτ αυτής της χώρας, οι οποίοι στον βωμό της δικής τους ανόδου στην εξουσία είτε της προσωπικής τους οικονομικής ανάπτυξης δεν ντράπηκαν να ξεπουλήσουν τα ιδεώδη αυτής της χώρας.
Διαμορφώθηκε ένα κοινωνικό περιβάλλον εξάρτησης από τους τοπικούς άρχοντες (Κοινοτάρχες, Δήμαρχοι, Βουλευτές κλπ.) και η προσμονή του πολίτη το «δικό του παιδί» να του κάνει διευκολύνσεις, χάρες εις βάρος του γείτονά του, του συμπολίτη του, του συνανθρώπου του.
Δεν μπόρεσε ο λόγιος κόσμος της εποχής αλλά και ο κλήρος να καλλιεργήσει τις αρχές του αλτρουισμού και του ανθρωπισμού. Την εποχή που στην Ευρώπη αυτές οι αξίες κυριάρχησαν και καρποφόρησαν, στην Ελλάδα ακόμα προσπαθούσαμε να εκδιώξουμε τον «Τουρκικό Ζυγό», χάθηκε η ευκαιρία να διαφωτιστούν οι πολίτες από τις αξίες του, αξίες τις οποίες οι πρόγονοι τους είχαν προσφέρει στον Δυτικό κόσμο. Δυστυχώς, εδώ κυριάρχησε η μισαλλοδοξία.
Επιπρόσθετα η «Παιδεία» στην χώρα δεν πέτυχε να εμφυσήσει την αγάπη για την μάθηση και τη πρόοδο στους νέους. Η διδασκαλία της ιστορίας έγινε με στείρο αποκομμένο τρόπο χωρίς την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, μέσα από τον φόβο να μάθουν οι νέοι την αλήθεια κάθε εποχής, έτσι αποτέλεσε τον βασικό λόγο της αδιαφορίας, για τα κοινά στους νέους.
Δημιουργήθηκε λοιπόν το προφίλ του Νεοέλληνα που ψάχνει να βρει σωτήρες για να του λύσουν τα προβλήματα του. Καταδέχεται να του δίνουν ελεημοσύνη υπό την μορφή των διαφόρων επιδομάτων και αρνείται να σταθεί στα πόδια του. Ποιος είναι όμως ο τρόπος για να το πετύχει αυτό;
Χρειάζεται να καλλιεργηθεί ο αυτοσεβασμός, σεβασμός στους θεσμούς (τους ελληνικούς εννοώ...), να ενδυναμωθεί η προσωπική προσπάθεια αυτοβελτίωσης και η συνειδητοποίηση ότι κάθε μικρή ατομική του προσπάθεια έχει προστιθέμενη αξία στην βελτίωση της χώρας.
Αντί γι’ αυτό, βλέπουμε καταπατήσεις ρεμάτων, αυθαίρετη δόμηση, άρνηση πληρωμής των φορολογικών υποχρεώσεων, κινήματα κατά της πληρωμής διοδίων και όλο αυτό να επικροτείται από τη γενική διαστρεβλωμένη εικόνα που έχει η πλειοψηφία των πολιτών ότι η πολιτεία είναι ο «εχθρός» και πρέπει να την κοροϊδέψει και να μην συμμετέχει στις υποχρεώσεις που του αναλογούν.
Είναι ορατό σε όλους ότι κάτι δεν πάει καλά με τη στάση μας ως χώρας. Τα προβλήματα έχουν αρχίσει να γίνονται δυσεπίλυτα και αντιλαμβανόμαστε πια ότι πρέπει να γίνουν πολλά στο πλαίσιο της οργάνωσης μας ως κράτους ώστε να λειτουργούμε σοβαρά και αποτελεσματικά.
Δεν αντέχει η χώρα να ζει γεγονότα όπως αυτά που ζήσαμε πρόσφατα με τις πολύνεκρες πυρκαγιές στην Αττική. Είναι αδιανόητο να χάνονται ζωές στο βωμό της ανοργανωσιάς, της απείθειας και της «βλακείας». Επιτέλους φτάνει πια!!!
