Δεν είμαστε όλοι ίδιοι!

Νικήτας Κανάκης
Viber Whatsapp Μοιράσου το
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι!

Η σωρεία δημοσιεύσεων και σχολίων των τελευταίων ημερών και τα πηγαία πρωτοσέλιδα για τις αμαρτωλές ΜΚΟ που διασπάθιζαν δημόσιο χρήμα με διάφορες ευφάνταστες ιδέες και “κάνουν μπίζνες” με το προσφυγικό, φέρνουν για πολλοστή φορά στο προσκήνιο και στη δημόσια συζήτηση την κοινωνία των πολιτών. Όχι με τον τρόπο με τον οποίο όσοι από εμάς υπηρετούμε εδώ και χρόνια την ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ανθρωπιστικής δράσης και του εθελοντισμού θα προσδοκούσαμε ή θα ευχόμασταν.

Αλλά, δυστυχώς, σχεδόν ως συνώνυμο της διαφθοράς και του ανήθικου πλουτισμού.

Το σκηνικό έρχονται να εμπλουτίσουν διάφορες θεωρίες συνομωσίας περί “νεοταξικού σχεδίου”, φαντασιώσεις για την σατανική παγκοσμιοποίηση, υπερβολές συνδυασμένες με μισές αλήθειες και υπεραπλουστεύσεις, και πολύ, μα πολύ άγνοια.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν όσοι, με περίσσια σιγουριά και αυτοπεποίθηση, ειδήμονες έχουν κάνει τον –στοιχειώδη – κόπο να πληκτρολογήσουν, έστω και μια λέξη από όσες αναφέρουν, στο διαδίκτυο, ώστε να ξέρουν τουλάχιστον για τη πράγμα μιλάνε.

Και οι χειμαζόμενοι πολίτες, έρμαια μιας βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, οι οποίοι παρακολουθούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα θυμωμένοι τις αποκαλύψεις για μίζες και προνόμια, έχουν κάθε λόγο να είναι σήμερα έκπληκτοι και εξοργισμένοι όταν αισθάνονται πως γύρω από την υπέροχη ιδέα της κοινωνικής προσφοράς κάποιοι επιτήδειοι είχαν στήσει ένα τεράστιο πάρτι που σε κάποιες περιπτώσεις μοιάζει να μην τηρούσε ούτε τα προσχήματα.

Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά το κλίμα των ημερών και το γενικευμένο αίτημα για κάθαρση στον χώρο των ΜΚΟ. Και το προσυπογράφω με όλη μου την καρδιά, με την έννοια της τιμωρίας εκείνων που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα.

Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να είχε αντίρρηση στον έλεγχο και στην πάταξη της διαφθοράς, στη διαμόρφωση διαφανών και αποτελεσματικών κανόνων στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος;

Άλλωστε αυτό αποτελεί ένα πάγιο αίτημα των μεγαλύτερων και σοβαρότερων διεθνών οργανώσεων που ζητούν χρόνια τώρα, και έχοντας οι ίδιες υιοθετήσει σοβαρές διαδικασίες εσωτερικών αυστηρών ελέγχων, να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ναι, να τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι έβαλαν το “δάκτυλο στο μέλι”. Και να διαπομπευθούν. Αλλά όσοι σπεύδετε να κατηγορήσετε, ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις! Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι!!

Φοβάμαι όμως πως η δημόσια συζήτηση που εξελίσσεται γύρω από το θέμα παραμένει σε ένα επιφανειακό επίπεδο εντυπώσεων, εύκολων αφορισμών, αμήχανων αντεγκλήσεων για το ποιος φταίει περισσότερο, γενικόλογων διακηρύξεων περί διαφάνειας και κατηγοριών για τις οργανώσεις, αποφεύγοντας να αναρωτηθεί με ειλικρίνεια «τις πταίει» και με ποιον πρακτικό και αποτελεσματικό τρόπο θα αποφευχθεί να ξανασυμβεί.

Και όμως ιδέες πρακτικές και συγκεκριμένες, άμεσα υλοποιήσιμες, λύσεις υπάρχουν. Αρκεί να τις αναζητήσει κανείς στις ευρωπαϊκές κοινωνίες που έλυσαν εδώ και δεκαετίες θέματα ελέγχου και χρηματοδότησης της κοινωνίας των πολιτών.

Για παράδειγμα, αντί να αναθεματίζουμε τις ανθρωπιστικές οργανώσεις που –στην κυριολεξία- έσωσαν την τιμή της χώρας στο προσφυγικό δεν αναζητούμε και δεν αναδεικνύουμε τον απολογισμό δράσης – οικονομικό και επιχειρησιακό- απευθυνόμενοι στους δωρητές –ΕΕ, Ηνωμένα Έθνη, μεγάλοι δωρητές.

Αντί να λοιδορούμε και να ζητούμε να καταργηθεί η χρηματοδότηση της αναπτυξιακής και ανθρωπιστικής δράσης - εργαλείο σε όλον τον κόσμο διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής και εξωστρέφειας της οικονομίας-, πόσο πιο απλό και αποτελεσματικό δεν θα ήταν ένα συγκεκριμένο σχέδιο προτεραιοτήτων της χώρας που θα συνοδεύεται από δημόσια προκήρυξη και συνεχιζόμενη λογοδοσία των αναδόχων στο Διαδίκτυο.

Αντί να αναζητούμε ψάχνοντας πολλές φορές στα τυφλά τις χρηματοδοτήσεις του ελληνικού κράτους σε ποικίλους οργανισμούς και σωματεία που γίνονταν κατά το δοκούν, πόσο πιο πρακτικό δεν θα ήταν να είχαν ενοποιηθεί σε έναν κρατικό φορέα και με δημόσια ανακοίνωση οι ποικίλες επιχορηγήσεις και αναθέσεις που σήμερα διασκορπίζονται σε διάφορες υπηρεσίες χωρίς να υπάρχει καμία τελική λογοδοσία στη Βουλή των Ελλήνων και που κανείς σήμερα δεν γνωρίζει σε τι ποσό ανέρχονται.

Και πόσο πιο απλό και αποτελεσματικό δεν θα ήταν αντί να αναζητούν οι εισαγγελείς στοιχεία παράνομου πλουτισμού σε ΜΚΟ να υποχρεώνονται όσοι χειρίζονται δημόσιες επιχορηγήσεις ή προγράμματα σε ουσιαστικό έλεγχο «πόθεν έσχες»;

Αντί όμως να συζητάμε –και να συμφωνούμε- για απλά πράγματα που θα διέκοπταν οριστικά τη σχέση εξάρτησης της κοινωνίας των πολιτών με εστίες διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων στο κράτος, παραμένουμε στους γενικούς αφορισμούς. Ίσως και να βολεύει τελικά ένα απαξιωμένο –στη συνείδηση των πολλών- πολιτικό προσωπικό που μεταφέρει πάντα την ευθύνη στους άλλους. Που πίσω από το γενικό και αόριστο των καταγγελιών στην πράξη εξασφαλίζει ατιμωρησία στους ένοχους . Γιατί η ευθύνη των πράξεων είναι και πάντα θα παραμένει συγκεκριμένη και όχι γενικευμένη.

Αφήνοντας συγχρόνως να εξαπλώνεται ένα νέφος απαξίας συλλήβδην απέναντι στις οργανώσεις, δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερη καχυποψία στους πολίτες που θέλουν να βοηθήσουν και υπονομεύοντας δυστυχώς στην πράξη ένα ολόκληρο κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης και εθελοντισμού που γεννήθηκε ως ανάγκη μιας κοινωνίας που αγωνιά απέναντι στην οικονομική κρίση που σαρώνει τα πάντα.

Αυτή είναι και η δημόσια ευθύνη όλων όσοι είχαμε την τύχη, όπως εγώ, είκοσι πέντε χρόνια τώρα, να συμμετάσχουμε σε ανθρωπιστικές και κοινωνικές οργανώσεις. Το χρωστάμε στους χιλιάδες ανθρώπων που αγωνίζονται με ανιδιοτέλεια δίπλα μας, αλλά και στους ανθρώπους σε ανάγκη που προσπαθούμε να υπηρετούμε.

Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή

Ακολουθήστε το insider.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.

gazzetta
gazzetta reader insider insider