«Τρώγε, τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε». Ήταν μια φράση που ακούγαμε πολλοί μεγαλώνοντας. Μια φράση που, ίσως, συνειδητοποιήσαμε την τρομακτική αλήθεια της πολλά χρόνια μετά.
Είναι αυτή η παιδική ανάμνηση αναπόσπαστο κομμάτι των γεμάτων οικογενειακώς τραπεζιών μας; Ίσως για κάποιους. Οι περισσότεροι, ειδικά στην Ελλάδα, έχουμε μάθει να μαγειρεύουμε για δέκα, ενώ στο τραπέζι θα καθίσουν τέσσερις. Παραγγέλνουμε παραπάνω στις ταβέρνες, κυρ Στέφανε, γιατί «τρώμε πρώτα με τα μάτια». Φτιάχνουμε «και μερικά ακόμη, γιατί ντροπή να μη φτάσουν», αλλά ξεχνάμε ότι η πραγματική ντροπή είναι να μένουν φαγητά και να πετιούνται.
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ακούσει κάποιον να λέει ότι "δεν τρώει το ίδιο φαγητό δεύτερη μέρα", τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο δεν ξέρουν αν θα φάνε ούτε σήμερα; Μήπως είναι τελικά η απόδειξη μιας κοινωνίας που, μέσα στην αφθονία της, εκπαιδεύτηκε λάθος; Μήπως φανερώνει μια βαθιά ριζωμένη σχέση απαξίωσης με την τροφή, μια σειρά από μικρές, καθημερινές συνήθειες που προκύπτουν από τον εγκλωβισμό μας στο μικρόκοσμό μας; Γιατί εκείνο το πιάτο μακαρόνια που πέταξες γιατί "σιγά, μια πιρουνιά ήταν", σε κάποιον άλλον χρειάζεται για να επιβιώσει.
