Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Το νούμερο ένα πρόβλημα αυτή τη στιγμή για την Ευρώπη είναι πως δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Δεν έχει πυξίδα πολιτικής, δεν έχει κανένα σχέδιο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ευρωπαϊκή οικονομία πορεύεται εντελώς σε αχαρτογράφητα νερά.

Πρώτα απ' όλα, δεν μπορεί να εκτιμηθεί ποια θα είναι η κατάληξη ή η ενδεχόμενη κλιμάκωση στο θέμα του Ουκρανικού. Τα μηνύματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου καθησυχαστικά. Επιπλέον, δεν ξέρει τι να κάνει με τα μηνύματα που έρχονται από την Κίνα και από την Σαγκάη, τα οποία επίσης είναι πολύ ανησυχητικά σε διπλό ταμπλό. Αφενός λόγω του κινδύνου έξαρσης της πανδημίας σε νέα μορφή, αλλά - κυρίως - σε αυτή τη φάση για τις συνέπειες που μπορεί να έχει για τη διεθνή οικονομία μία πολιτική καταστολής που πολύ εύκολα εφαρμόζει ένα απολυταρχικό καθεστώς όπως το κινέζικο, για όποιον λόγο... 

Ήδη το lockdown της Σαγκάης προκαλεί ευρύτερους τριγμούς, δίδοντας μία ιδέα για το εύρος των παρενεργειών. Μιλάμε για την πόλη που αποτελεί το κύριο οικονομικό-εμπορικό κέντρο της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ασίας και η νέα αυτή κρίση έχει ήδη αρχίσει να καταγράφει επιπτώσεις σε παγκόσμια κλίμακα σε χρηματοοικονομικό, εφοδιαστικό αλλά και... ναυτιλιακό επίπεδο.

Και πέρα από όλα αυτά, έχουμε και το θέμα των γαλλικών εκλογών. Ένα θέμα για το οποίο όλοι ελπίζουν, αλλά κανείς δε βάζει το χέρι στη φωτιά για το τι θα γίνει και το πως αυτό θα μπορούσε να αλλάξει δεδομένα και ισορροπίες... 

Την ίδια στιγμή η ΕΚΤ - που επί μακρόν προσπάθησε να «παίξει» με το εύρος του προβλήματος του πληθωρισμού και της ακρίβειας - βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με το άτυπο αίτημα των κυβερνήσεων της ΕΕ να πάρει το παιχνίδι πάνω της. Αλλά πως να το κάνει αυτό; Το μόνο εργαλείο που ουσιαστικά έχει στα χέρια της είναι το επιτοκιακό. Μεγάλο το ρίσκο. Η παροχή ρευστότητας μετέθεσε τα προβλήματα αλλά δεν τα έλυσε. Και δεν θα μπορέσει να ευδοκιμήσει. Από την άλλη πλευρά ακόμα και οι πιο ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης, κλονίζονται από την ενεργειακή κρίση. Όπως η Γερμανία, που βρίσκεται με το ένα πόδι σε υφεσιακή τροχιά αντιμετωπίζοντας αναγκαστική μείωση παραγωγής αλλά και αδυναμία αξιοποίησης της όποιας παραγωγής από την ευρωπαϊκή αγορά που αποτελεί τον κύριο αποδέκτη των εξαγωγών της... 

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν για την Ευρώπη. Πού θα οδηγήσει αυτό; Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, προς το παρόν είναι άδηλο. Είναι όμως εντελώς δεδομένο ότι θα οδηγήσει σε αναθεώρηση πολιτικών. Μένει να δούμε ποιων. Σε αυτό το πλαίσιο είναι γεγονός ότι οι εθνικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα των πιο ευάλωτων χωρών (όπως είναι και η ελληνική), έχουν περιορισμένα όπλα στα χέρια τους. Όπλα, τα οποία ορθά προσπαθούν να τα αξιοποιήσουν όχι με μαζικές κινήσεις αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλισθεί η όσο πιο μακρά διατηρισμότητα και επάρκειά τους.

Σε τι μπορεί να ελπίζει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή; Δυστυχώς, όπως έχουν τα πράγματα, μόνο σε ένα πολύ καλό καλοκαίρι...