Ροή
Το μήνυμα από τη Γαλλία είναι ηχηρό και πρέπει να προβληματίσει. Και εδώ αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι πολίτες έχουν κουραστεί να αναζητούν τον... λιγότερο κακό και γυρίζουν την πλάτη στους πολιτικούς.
Με συνολική αποχή της τάξης του 70% στον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών και με αποχή σοκ (ακόμα περισσότερο) που ξεπέρασε το 80% στις ηλικίες έως 35 ετών, το αποτέλεσμα δεν πρέπει να θεωρηθεί καμπανάκι, αλλά… καμπαναριό ολόκληρο. Όταν το «αύριο» και το «μεθαύριο» μιας χώρας, οι νέοι της, αποφασίζουν να ρίξουν μαύρο σε όλο το πολιτικό σύστημα, τότε για ποια πολιτική με μέλλον να μιλήσουμε, για ποιον σχεδιασμό εθνικής και ευρωπαϊκής πολιτικής. Η αποδοκιμασία είναι ξεκάθαρη στη χώρα που αποτελεί τον ένα από τους δύο ισχυρότερους πόλους του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Μη μένουμε στα ποσοστά Μακρόν ή Λεπέν. Μικρή σημασία έχει το 19 ή 20 ή και… 30% ακόμα, επί ενός μόλις 30% του πληθυσμού. ΟΚ, κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι ήταν περιφερειακές εκλογές και μάλιστα ο πρώτος γύρος. Οπότε τα πολιτικά συμπεράσματα είναι σχετικά. Δεδομένης και της αποχής. Μα ακριβώς η αποχή είναι το ζήτημα. Και μη γελιέται κανείς. Οι περιφερειακές εκλογές κάτι λιγότερο από έναν χρόνο πριν τις προεδρικές πάντα ήταν μία πρόβα, ένα πρόκριμα των κεντρικών εξελίξεων. Και το μήνυμα ήταν σαφές. Κανείς!
Και αυτό παρατηρήθηκε σε μία εξόχως πολιτικοποιημένη κοινωνία όπως είναι η γαλλική. Μία κοινωνία πολωμένη πολιτικά, με ζωηρές διεκδικήσεις. Ε, δεν έχει δα περάσει και τόσος καιρός από τα κίτρινα γιλέκα… Μία Γαλλία που όπως και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αναζητά λύσεις για την επόμενη ημέρα της πανδημίας. Και που η κοινωνία της γνωρίζει καλά ότι τα δύσκολα είναι μπροστά. Καθώς άλλωστε θυμάται πολύ καλά και χωρίς ψευδαισθήσεις ότι λίγο πριν την πανδημία, τα δύσκολα ήταν και τότε μπροστά. Η πανδημία μπορεί να τα μετέθεσε αλλά και τα διόγκωσε. Και η αγωνία για την επόμενη ημέρα είναι μεγάλη.
Και απαντήσεις δεν βλέπει να υπάρχουν. Και για την πορεία της χώρας αλλά και για την πορεία της Ευρώπης ή μάλλον για αλλαγή πορείας που αν ήταν επιβεβλημένη μία φορά προ ενάμιση έτους, τώρα είναι χίλιες… Αυτό το μήνυμα της γαλλικής κοινωνίας, ότι και να συμβεί στον επόμενο γύρο δεν πρέπει να το αγνοήσουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες. Και ακόμα και αν κάποιοι στην Ε. Ε. μπορεί να νιώθουν πολιτικά ασφαλείς, ακόμα και αν νιώθουν ότι παίζουν χωρίς αντίπαλο ή αν απολαμβάνουν δάφνες ή θεωρούν ότι έχουν κάποιες «λύσεις» στην τσέπη, ας αναλογιστούν τι συνέβη στη Γαλλία και ας δώσουν όλες τους τις δυνάμεις να συνδιαμορφώσουν μία νέα ευρωπαϊκή πολιτική με οδηγό και τα διδάγματα της πανδημίας. Μία πολιτική αναπτυξιακή και όχι περιοριστική. Μία πολιτική μαζί με τις κοινωνίες και όχι ερήμην τους. Γιατί αλλιώς όταν θα έρθει η ώρα του δικού τους πρώτου εκλογικού γύρου, μπορεί οι χώρες τους να θυμίσουν Γαλλία...
