Ροή
Η Κυβέρνηση «φτιάχνει κλίμα» εν όψει «απόσυρσης». Λογικά, προσπαθεί η απόσυρση να είναι… «απαλή» και δημιουργεί υπόσχεση επιστροφής με δύο τακτικές πολιτικές κινήσεις. Το «μπετονάρισμα» των «δικών της» και τη «ναρκοθέτηση του πεδίου» για τον «επόμενο». «Σώνουμε ότι μπορούμε και επιστρέφουμε δυνατοί» είναι η αποδεκτή συνθηκολόγηση και ό,τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και πέρα πρέπει να ερμηνεύεται υπό αυτό το πρίσμα.
Για την πρώτη επιδίωξη, και αφού έχει αποκλεισθεί ο προσεταιρισμός νέων δυνάμεων, στόχος είναι να διατηρηθούν οι αρχέγονες «πυρηνικές». Οι ανένταχτοι εκ γενετής «αριστεροί», οι ηττημένοι της οικονομίας της αγοράς, της αστικής ανάπτυξης και της κρίσης, τα άτομα με προβλήματα «ταυτότητας», οι «πρόσφυγες του Δημοσίου» τεμπέληδες και ραντιέρηδες, οι «διανοούμενοι γενικώς, και τα λαμόγια κάθε είδους. Ο προνομιακός βιότοπος του ΣΥΡΙΖΑ επεκτάθηκε από το φυσιολογικό 3% στο απίστευτο 30%, με γενναίες δόσεις λαϊκισμού και απαιδευσίας, και λόγω της στρατηγικής ήττας της αστικής δημοκρατικής παράταξης.
Στον αγώνα επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, κεντρική θέση έχει το Κράτος και ο διοικητικός μηχανισμός. Όταν η Διοίκηση υποκύπτει στην Πολιτική έχουμε την Ελλάδα στα «χειρότερά της». Ότι συνέβη συχνά στο παρελθόν, συμβαίνει τώρα σε υπερθετικό βαθμό. «Κάθε πτυχή του τρόπου λειτουργίας του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας μας ρυθμίζεται από νόμους, προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις. Από την υποχρεωτική παροχή αλλαντικών στο πρωινό του κάθε ξενοδοχείου μέχρι τη διοικητική οργάνωση ιδιωτικών μεταλλευτικών έργων», έγραψε ο Διομήδης Σπινέλλης.
Στο παρανοϊκό καθεστώς λειτουργίας του Ελληνικού Κράτους, τα πάντα εκπορεύονται από την Αριστοτέλους 17, το Υπουργείο Υγείας. Η λειτουργία κάθε Κέντρου Υγείας, η «λίστα χειρουργείου» σε κάθε νοσοκομείο, η απόκτηση ιατρικής ειδικότητας, όλα αποφασίζονται και ελέγχονται από εκεί. Και αν κάτι ξεφύγει από τον ασφυκτικό έλεγχο, «διορθώνεται» αμέσως, όπως με το Προεδρικό Διάταγμα με το οποίο το Υπ. Υγείας προσπαθεί τώρα να ανακτήσει» εξουσίες που «έχασε» με τη δημιουργία του ΕΟΠΥΥ το 2010.
Τότε, η ενοποίηση των 28 αυτοτελών κλάδων υγείας των ασφαλιστικών ταμείων σε έναν Οργανισμό αποσκοπούσε να μειώσει τη δαπάνη και με την εφαρμογή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις ηλεκτρονικής διακυβέρνησης στη χώρα. Αυτό σήμαινε αδυναμία παρέμβασης σε αποφάσεις με πολιτικό, κομματικό, και οικονομικό «ενδιαφέρον». Μία από τις ελάχιστες προσπάθειες εξορθολογισμού της Διοίκησης ήταν, όμως, αντίθετη στη λογική «Τα πάντα στο Κράτος και στον Υπουργό με τους ανθρώπους και τον βολονταρισμό του». Ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ σε οτιδήποτε κινείται αυτόνομα αλλά και η πίστη πως «μόνο εμείς είμαστε καλοί και ηθικοί και όλοι οι άλλοι είναι οι κακοί».
Σπασμωδικές κινήσεις πανικού εν όψει πιθανής απώλειας εξουσίας; Φυσιολογική αντίδραση ενός Κόμματος - Κράτους που τώρα δεν μπορεί; Μάχες οπισθοφυλακής του Κρατισμού με «άδεια ταμεία»; Όλα τα παραπάνω, στοιχεία που επιταχύνουν το τέλος της Κυβέρνησης που, ελπίζω πως, δεν έρχεται μαζί με την καταστροφή.
