Ροή
Οι επιχειρήσεις ακολουθούν ένα πράσινο marketing αλλά τελικά λίγες είναι εκείνες που είναι πραγματικά πράσινες. Και αυτό δεν σχετίζεται πάντα με θέματα εταιρικής ευθύνης ή με την έλλειψη βούλησης ενσωμάτωσης κριτηρίων ESG. Υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα το οποίο πρέπει να μετασχηματιστεί για να «αγκαλιάσει» και να ενθαρρύνει τις πράσινες πρωτοβουλίες των επιχειρήσεων, το οποίο ξεκινά από τα επιχειρηματικά πλάνα και τους προϋπολογισμούς και καταλήγεις στα φορολογικά και επενδυτικά κίνητρα και στην καταναλωτική συμπεριφορά. Ξεκινώντας από το τέλος, από την πρόθεση αγοράς των καταναλωτών, αυτή επηρεάζεται από την τιμή, η οποία όταν μιλάμε για λιανικό εμπόριο ή υπηρεσίες, αυτή συνήθως είναι πιο «τσιμπημένη».
Το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα μέχρι τώρα ήταν η πορεία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ο ρόλος τους σε μια οικονομία μηδενικού άνθρακα. Πολλά κράτη ορμώμενα από την Πράσινη Συμφωνία έχουν ενεργοποιήσει σχέδια για 100% καθαρή ενέργεια τις επόμενες δεκαετίες. Αλλά αυτό είναι ένα ακριβό «σπορ» καθώς απαιτεί μαζική αλλαγή των ενεργειακών υποδομών η οποία θα κόστιζε δισεκατομμύρια. Και βέβαια, το κόστος αυτό αυξάνεται αν συνυπολογιστούν οι παράπλευρες απώλειες όπως το γεγονός ότι τα αιολικά και ηλιακά πάρκα απαιτούν μεγάλες εκτάσεις γης για να παράξουν ενέργεια (σε αντίθεση με τα ορυκτά καύσιμα στα οποία έχουν μέχρι σήμερα συνηθίσει να βασίζονται οι οικονομίες) στερώντας με αυτό τον τρόπο από τους τοπικούς πληθυσμούς καλλιεργήσιμη και βοσκήσμη γη. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιβραδυνθούν οι προσπάθειες για την πράσινη μετάβαση αλλά ο σχεδιασμός και οι στόχοι θα πρέπει να είναι πιο ρεαλιστικοί, μετρήσιμοι, επιτεύξιμοι και να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις ιδιαιτερότητες της κάθε οικονομίας.
Ομοίως, τα «βιώσιμα» προϊόντα, είτε αυτά είναι πραγματικά βιώσιμα είτε κατ’ επίφαση τιμολογούνται ακριβότερα από τα αντίστοιχα συμβατικά (παρά το γεγονός ότι ακόμη η ζήτηση για πράσινα προϊόντα κινείται εν γένει σε χαμηλά επίπεδα). Οι υψηλότερες τιμές οφείλονται στις ακριβότερες πρώτες ύλες και σε ακριβότερες επιχειρηματικές πρακτικές.
Παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες βιώσιμες επιλογές είναι πιο υγιεινές και πιο φιλικές προς το περιβάλλον από πολλές συμβατικές εναλλακτικές λύσεις, δεν έχουν ακόμη την ανάλογη φήμη για να εκτοξευθούν οι πωλήσεις, επομένως η παραγωγή είναι περιορισμένη (και δεν αξιοποιεί τις λεγόμενες οικονομίες κλίμακας) και επομένως πιο κοστοβάρα.
Ένα πλαστικό πιρούνι είναι αρκετά εύκολο να καλουπωθεί και να παραχθεί μαζικά αλλά ένα πιρούνι από μπαμπού που είναι πιο φιλικό προς το περιβάλλον μπορεί να χρειαστεί περισσότερο χρόνο, πόρους και γυάλισμα. Σύμφωνα με τον The Sustainable Living Guide, οι φιλικές προς το περιβάλλον εταιρείες κάνουν ό, τι μπορούν για να ακολουθούν βιώσιμες πρακτικές στην παραγωγή.
Αυτό γίνεται αισθητό σε πολλές διαφορετικές πτυχές της επιχείρησης. Τα μέσα παραγωγής για ένα «βιώσιμο» πιρούνι ενδέχεται να περιλαμβάνουν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και να συσκευαστούν σε ανακυκλωμένες ή βιοδιασπώμενες συσκευασίες. Μπορεί επίσης να περιλαμβάνει την καταβολή δίκαιου μισθού στους εργαζόμενους. Όλα αυτά τα πράγματα κοστίζουν περισσότερο από τη ρύπανση, τα πλαστικά, την καταπίεση και το πετρέλαιο που πιθανώς χρησιμοποιούνται για την κατασκευή ενός συμβατικού κιβωτίου πιρουνιών.
Ομοίως, στον κλάδο των τροφίμων, οι βιώσιμες καλλιέργειες δεν χρησιμοποιούν τις ίδιες χημικές ουσίες και πρακτικές που χρησιμοποιούνται από τους συμβατικούς καλλιεργητές. Ως αποτέλεσμα, συχνά χρειάζονται περισσότερο χρόνο για την παραγωγή, τη συγκομιδή και την επεξεργασία.
Οι βιώσιμες επιχειρήσεις, δεδομένου ότι εκ φύσεως θεωρούνται καινοτόμες, είναι επιφορτισμένες και με το βαρύ φορτίο του να ανοίξουν την αγορά, επομένως να επιβαρύνουν τους προϋπολογισμούς τους με επιπλέον έξοδα marketing.
Σύμφωνα με το Shopping with Good Intent, η βιώσιμη ζωή βρίσκεται σε άνοδο, αλλά η ζήτηση για βιώσιμα προϊόντα δεν έχει φθάσει σε σημείο που να τα καθιστά εξίσου κερδοφόρα με αντίστοιχα συμβατικά. Οι καταναλωτές δεν είναι ακόμη έτοιμοι να ξοδέψουν περισσότερα για τον «πράσινο» τρόπο ζωής και συχνά η υψηλότερη τιμή προκαλεί χλευασμό καθώς συχνά θεωρούν πως ό,τι είναι πιο φυσικό, ο παραγωγός το λαμβάνει από τη φύση με χαμηλότερο (ή καθόλου) κόστος.
