Ροή
Στις 30 Σεπτεμβρίου, μετά από μια σειρά κίβδηλων δημοψηφισμάτων που διεξήχθησαν σε κατεχόμενα εδάφη στην Ουκρανία, η ρωσική κυβέρνηση δήλωσε ότι τέσσερις ουκρανικές περιοχές είναι πλέον επίσημα μέρος της Ρωσίας. Όπως αναφέρει το Foreign Affairs, η προσάρτηση ήρθε εν μέσω μιας «μερικής» ρωσικής επιστράτευσης, που στην πραγματικότητα γίνεται γρήγορα μεγάλης κλίμακας και έχει αφήσει πολλούς Ρώσους άναυδους και ανήσυχους. Με αυτές τις κινήσεις, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει εισέλθει σε ένα νέο στάδιο στο οποίο τα διακυβεύματα έχουν αυξηθεί δραματικά.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν διατρανώνει ότι πρόκειται να κάνει ό,τι χρειάζεται για να κερδίσει, ακόμη και με ορατό τον κίνδυνο να υπονομεύσει το δικό του καθεστώς. Πιστεύοντας τυφλά στη δική του ορθότητα, ο Πούτιν μπορεί να καταφύγει σε πυρηνικά όπλα εάν τα γεγονότα στην Ουκρανία συνεχίσουν να καταρρίπτουν τις φιλοδοξίες του. Το βασικό ερώτημα είναι εάν η ελίτ και η ευρύτερη κοινωνία της Ρωσίας, είναι έτοιμες να συνοδεύσουν τον πρόεδρό τους σε αυτό το ταξίδι προς την κόλαση ή αν ο Πούτιν, διπλασιάζοντας το καταστροφικό του στοίχημα στην Ουκρανία, έχει ανοίξει μόνο τον δρόμο για το δικό του τέλος.
Ένα όχι και τόσο μεγαλοπρεπές τελεσίγραφο
Η αντεπίθεση της Ουκρανίας, που ξεκίνησε στα τέλη Αυγούστου, άλλαξε εντελώς τους υπολογισμούς του Πούτιν σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να πολεμήσει η Ρωσία. Το προηγούμενο σχέδιό του, βασισμένο στην ιδέα ότι το Κίεβο δεν θα τολμούσε να πραγματοποιήσει μια πλήρη επίθεση στις ρωσικές θέσεις, προϋπέθετε ότι το Κρεμλίνο είχε άφθονο χρόνο για να εγκατασταθεί στα εδάφη που είχε καταλάβει, ενώ η ουκρανική κυβέρνηση, εξαντλημένη από τον πόλεμο και με την οικονομία σε ερείπια, αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να συνθηκολογήσει.
Η στρατηγική του σχεδίου του Πούτιν παραμένει η ίδια. Οραματίζεται ότι το Κίεβο θα πέσει, καθώς ο πρωταρχικός σκοπός του σε αυτόν τον πόλεμο παραμένει να θέσει τέλος σε αυτό που θεωρεί ως «αντι-ρωσικό» γεωπολιτικό σχέδιο που διαχειρίζεται η Δύση και να εξασφαλίσει μια μακροπρόθεσμη ρωσική παρουσία στο ουκρανικό έδαφος. Ωστόσο, οι τακτικές που θα χρησιμοποιήσει ο Πούτιν για την επίτευξη αυτού του στόχου έχουν αναθεωρηθεί ριζικά. Οι στρατιωτικές απειλές για τις ρωσικές θέσεις στην Ουκρανία, με βάση τους λανθασμένους υπολογισμούς του Κρεμλίνου, έχουν φτάσει στο σημείο όπου το Κρεμλίνο έχει ουσιαστικά εκδώσει ένα τελεσίγραφο προς τον κόσμο: Είτε η Ρωσία θα κερδίσει την Ουκρανία, είτε θα καταφύγει σε πυρηνική κλιμάκωση.
Αυτό το τελεσίγραφο έχει τρία κύρια μέρη. Το πρώτο είναι να δηλώνει τμήματα της Ουκρανίας ως ρωσικό έδαφος. Η προσάρτηση τεσσάρων περιοχών-Λουχάνσκ, Ντόνετσκ, Χερσώνα και Ζαπορίζια- σημαίνει ότι η Ρωσία έχει μετατρέψει τεχνητά τον πόλεμό της για να καταστρέψει την Ουκρανία ως ανεξάρτητο κράτος σε πόλεμο αυτοάμυνας εναντίον ξένων στρατιωτικών δυνάμεων. Η προσάρτηση είναι μια μορφή διαμαρτυρίας κατά της εμπλοκής της Δύσης στην ουκρανική σύγκρουση. Προσδιορίζει τη στρατιωτική βοήθεια της Δύσης στην Ουκρανία ως ισοδύναμη με επιθετικότητα κατά της Ρωσίας. Με την προσάρτηση αυτών των εδαφών, ο Πούτιν στέλνει ένα ωμό μήνυμα: Η συνέχιση να βοηθά το Κίεβο αναπόφευκτα θα οδηγήσει τη Δύση σε άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία, κάτι που πιστεύει ότι οι δυτικές πρωτεύουσες θα ήθελαν να αποφύγουν. Αυτή η κίνηση αντικατοπτρίζει επίσης μια άλλη σημαντική αλλαγή στην κατανόηση της τρέχουσας κατάστασης από το Κρεμλίνο. Πριν από την αντεπίθεση του Κιέβου, η Μόσχα δεν πίστευε ότι η δυτική βοήθεια θα μπορούσε να αλλάξει δραστικά την ισορροπία των δυνάμεων και να δημιουργήσει συνθήκες υπό τις οποίες η Ουκρανία θα απειλούσε στρατιωτικά τη Ρωσία. Τώρα, το κάνει.
Πυρηνικός εκβιασμός
Μια άλλη πτυχή του τελεσίγραφου του Πούτιν είναι η επιλογή χρήσης πυρηνικών, η οποία είναι πλέον ξεκάθαρα στο τραπέζι. Αφού αρχικά χαλάρωσε τη ρητορική του το καλοκαίρι, ο Πούτιν επέστρεψε επικαλούμενος αυτήν την ύστατη απειλή, ως τρόπο για να επηρεάσει τη δυτική πολιτική για την Ουκρανία. Τον Απρίλιο, όταν οι ρωσικές δυνάμεις υποχώρησαν από τις αποτυχημένες επιθέσεις εναντίον του Κιέβου και του Τσερνιχίφ, το Κρεμλίνο στράφηκε στον πυρηνικό εκβιασμό, με τον Πούτιν να προτείνει ότι η κυβέρνησή του ήταν πρόθυμη να επιτρέψει τη χρήση πυρηνικών όπλων «αν χρειαστεί» και κατηγορώντας ουσιαστικά τη Δύση για τις ρωσικές αποτυχίες. Μέχρι τον Μάιο, ωστόσο, αυτή η ρητορική είχε εκλείψει. Ο Πούτιν είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ακόμη και με τη βοήθεια της Δύσης, η Ουκρανία ήταν καταδικασμένη να χάσει τελικά.
Με τον ρωσικό στρατό να ζορίζεται, σχολιαστές και αξιωματούχοι υποστηρίζουν και πάλι τη χρήση πυρηνικών όπλων στην Ουκρανία. Έχουν γεμίσει τις οθόνες της τηλεόρασης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με πυρηνικές απειλές. Οι χρήστες υπέρ του Κρεμλίνου στο Telegram, μιας ρωσικής εφαρμογής ανταλλαγής πληροφοριών, σφύζει από εκατοντάδες δημοσιεύσεις που δικαιολογούν το νόμιμο δικαίωμα της Μόσχας να χρησιμοποιεί τακτικά πυρηνικά όπλα στην Ουκρανία ή προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι ο Πούτιν είναι σοβαρά έτοιμος να καταφύγει στα πυρηνικά όπλα στην Ουκρανία, σε περίπτωση περαιτέρω κλιμάκωσης. Η αφθονία των αναρτήσεων που επιμένουν ότι «ναι, μπορεί», «πρέπει» και «θα» δεν είναι μόνο μέρος μιας σκόπιμης εκστρατείας εκφοβισμού της Δύσης, αλλά και μια απόδειξη της αυξανόμενης αποφασιστικότητας μεταξύ των πιο αφοσιωμένων, φιλόδοξων και φιλοπόλεμων στοιχείων της ελίτ και της κοινωνίας της Ρωσίας ότι ο πόλεμος πρέπει να κερδηθεί ανεξάρτητα από το κόστος.
Είτε ο Πούτιν μπλοφάρει είτε όχι, η απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων δημιουργεί υψηλότερες προσδοκίες στις ελίτ για το πόσο μακριά είναι διατεθειμένος να φτάσει ο Πούτιν και μειώνει δραματικά το περιθώριο ελιγμών σε μια υποθετική μελλοντική πολιτική διαπραγμάτευση για την Ουκρανία. Για να αφαιρέσει το πυρηνικό χαρτί από το τραπέζι, ο Πούτιν θα πρέπει να δει την επιτυχημένη στρατιωτική προέλαση των ρωσικών δυνάμεων, σε συνδυασμό με τα μηνύματα από την Ουάσιγκτον ότι η Δύση θα συρρικνώσει τον ρόλο της στη σύγκρουση. Εάν αυτές οι απαιτήσεις δεν ικανοποιηθούν -και είναι ασφαλές να πούμε ότι δεν θα ικανοποιηθούν- η Ρωσία θα καταφύγει στην πυρηνική επιλογή: Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα που επιδιώκει να διαμορφώσει ο Πούτιν, κρατώντας στην πραγματικότητα τον κόσμο όμηρο.
Απόλυτος πόλεμος
Αυξάνοντας τα διακυβεύματα μέσω της προσάρτησης των ουκρανικών περιοχών και των επικλήσεων του για πυρηνικό πόλεμο, ο Πούτιν ανέβασε επίσης την ένταση και στο εσωτερικό κάνοντας τους απλούς Ρώσους μέρος του πολέμου. Η διαταγή επιστράτευσης του τον Σεπτέμβριο, έπιασε τους Ρώσους εξαπίνης. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και το πρώτο μισό του Σεπτεμβρίου, οι δημοσκοπήσεις κατέγραψαν άνοδο της θετικής διάθεσης στη ρωσική κοινωνία, αυξανόμενη κόπωση από τη στρατιωτική ρητορική και μείωση του ενδιαφέροντος για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αν και το φιλοπολεμικό τμήμα του κατεστημένου, μαζί με τον στρατό, απαίτησε από τον Πούτιν να ανακοινώσει επιστράτευση το συντομότερο δυνατό, εκείνοι στην προεδρική διοίκηση που επιβλέπουν την εσωτερική πολιτική, προσπάθησαν να ελαχιστοποιήσουν τον πόλεμο στο μυαλό του κοινού. Προσπάθησαν να ηρεμήσουν τους οργισμένους υπερεθνικιστές που υποστήριζαν να καταλάβει η Μόσχα το Κίεβο. Τώρα, η επιστράτευση έχει αλλάξει ανεπανόρθωτα τις ζωές εκατομμυρίων Ρώσων. Στην τελευταία δημοσκόπηση του Levada Center, το 47% των ερωτηθέντων είπε ότι η μερική επιστράτευση τους έκανε να αισθάνονται «άγχος, φόβο και φρίκη», το 23% αισθάνθηκε «σοκ» και το 13% «θυμό και αγανάκτηση». Μόνο το 23% είπε ότι αισθάνεται «υπερηφάνεια για τη Ρωσία». Ακόμα κι αν η επιστράτευση δεν έχει προκαλέσει μαζικές διαμαρτυρίες, έχει υπονομεύσει την εμπιστοσύνη του κοινού στο κράτος και στα κρατικά μέσα ενημέρωσης.
Πέρα από το ερώτημα πώς η επιστράτευση θα επηρεάσει τις εσωτερικές υποθέσεις, αυτή η δραστική πολιτική απόφαση αποκαλύπτει πολλά για τις προτεραιότητες του Πούτιν. Ο πρόεδρος τόλμησε να ανακοινώσει αυτή που φαίνεται να είναι η πιο αντιδημοφιλής πολιτική απόφαση στα 22 χρόνια διακυβέρνησης του, ανεξάρτητα από το πώς η μαζική στρατολόγηση θα πυροδοτήσει θυμό, δυσαρέσκεια και κοινωνικές εντάσεις και θα απειλήσει την εσωτερική πολιτική σταθερότητα. Αυτή η απόφαση θέτει υπό αμφισβήτηση οποιαδήποτε περαιτέρω κοινωνική ενοποίηση μεταξύ των αρχών και των απλών Ρώσων, όσον αφορά τον πόλεμο.
Μέχρι πρόσφατα, η πλειοψηφία των Ρώσων αποδέχτηκε την εκδοχή που πρόσφερε το Κρεμλίνο: Ο Πούτιν θα πολεμούσε για «ιστορική δικαιοσύνη» κατά των Ουκρανών «Ναζί», βασιζόμενος σε «επαγγελματίες» και εθελοντές για να αποτρέψει τις στρατηγικές απειλές που θέτει στη Ρωσία η εμπλοκή της Δύσης στην Ουκρανία. Αυτό το αφήγημα βρήκε σημαντική κοινωνική υποστήριξη, αλλά με μια σημαντική προϋπόθεση: Ότι η Ρωσία πολεμούσε χωρίς την άμεση ανάμειξη των απλών Ρώσων, οι οποίοι ζουν τη ζωή τους λίγο πολύ ως συνήθως από τότε που ξεκίνησε η εισβολή. Η επιστράτευση διέλυσε αυτό το «συμβόλαιο». Έχοντας επιλέξει την επιστράτευση, παρά την προβλέψιμη οργή του κοινού, ο Πούτιν έδειξε ότι εάν πρόκειται για επιλογή μεταξύ επίτευξης των στόχων του στην Ουκρανία και κατευνασμού της ρωσικής κοινωνίας, ο ίδιος θα επιλέξει το πρώτο, θυσιάζοντας τη λαϊκή υποστήριξη στο εσωτερικό για τη γεωπολιτική νίκη στην Ουκρανία. Είναι μια ορατή αντίθεση για εκείνους που υποστήριξαν ότι ο φόβος του Πούτιν για κατάρρευση της πολιτικής του υποστήριξης μεταξύ των Ρώσων, θα τον εμπόδιζε να λάβει ριψοκίνδυνες αποφάσεις. Στην πραγματικότητα, πλέον μόνος του θέλει να κερδίσει το στοίχημα της νίκης στην Ουκρανία, ασχέτως του κόστους.
Το δηλητηριώδες χάπι
Το πυρηνικό τελεσίγραφο και η διαταγή επιστράτευσης του Πούτιν, άσκησαν σημαντική πίεση τόσο στη ρωσική κοινωνία, όσο και στις ολοένα και πιο νευρικές ρωσικές ελίτ, οι οποίες πρέπει να αποφασίσουν ποιο σενάριο απώλειας είναι λιγότερο τραγικό: Να συνοδεύσουν τον εξαγριωμένο ηγέτη μέχρι το τέλος, να ξεφύγουν τόσο από τον Πούτιν όσο και από την τιμωρία της Δύση ή να περιμένουν την ήττα της Ρωσίας. Αυτές οι προοπτικές θέτουν τον Πούτιν σε μια άνευ προηγουμένου ευάλωτη θέση. Την εμμονή του με την Ουκρανία δεν την μοιράστηκε ποτέ στον ίδιο βαθμό η πλειονότητα της ρωσικής ελίτ, και την ετοιμότητά του να θυσιάσει χιλιάδες ζωές Ρώσων δεν την συμμερίζεται μεγάλο μέρος του εκλογικού του σώματος. Φαίνεται να προωθεί ένα σενάριο στο οποίο είναι ο μόνος που έχει την ικανότητα να πληρώσει ό,τι τίμημα χρειαστεί και να πολεμήσει κάτω από το λάβαρο «όλα ή τίποτα». Η μανιακή πορεία δράσης του προέδρου, φέρει μια διακριτή και πικρή γεύση αυτοκτονικής αγανάκτησης.
Θα ήταν λάθος, ωστόσο, να πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να γίνει χειρότερο. Σε αυτό το στάδιο, όσο κι αν φαίνεται ο Πούτιν στη γωνία, εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει. Στα μάτια του, η επιστράτευση θα βοηθήσει τον ρωσικό στρατό να διώξει τις ουκρανικές δυνάμεις από τα πρόσφατα προσαρτημένα εδάφη και να πείσει τη Δύση να υποχωρήσει από την Ουκρανία, αφήνοντας το Κίεβο καταδικασμένο να παραδοθεί, δίνοντας την ευκαιρία στη ρωσική κυβέρνηση να δημιουργήσει μια καρικατούρα κανονικότητας στις υπό κατάληψη περιοχές.
Τι συμβαίνει λοιπόν όταν τα πράγματα δεν πάνε για άλλη μια φορά σύμφωνα με το σχέδιο; Τι συμβαίνει όταν οι ρωσικές δυνάμεις αποτυγχάνουν να νικήσουν τους Ουκρανούς, η Δύση αυξάνει τη στρατιωτική της βοήθεια και αγνοεί επιδεικτικά τον εκβιασμό του Πούτιν και οι άνθρωποι στα προσαρτημένα εδάφη συνεχίζουν να αντιστέκονται στους Ρώσους κατακτητές τους, στοχεύοντας ανώτερους αξιωματούχους και διοικητικά κτίρια σε τρομοκρατικές επιθέσεις; Τότε θα φτάσει η κομβική στιγμή, που η μόνη επιλογή που θα βλέπει ο Πούτιν στη διάθεσή του είναι η πυρηνική. Θα είναι επίσης μια καθοριστική στιγμή για τις ρωσικές ελίτ, που ακόμα δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν αυτό το χειρότερο σενάριο, κάτι που πολλοί σήμερα αποφεύγουν να σκεφτούν. Οι εσωτερικές πολιτικές συνθήκες μπορεί να έχουν φτάσει στο σημείο όπου ανώτεροι αξιωματούχοι θα τολμούσαν να μην υπακούσουν, να μιλήσουν πιο δυνατά και να πολεμήσουν μεταξύ τους πιο αποφασιστικά. Η Ουκρανία μπορεί να γίνει ένα «δηλητηριώδες χάπι» για τον Πούτιν: Επιδιώκοντας να το καταπιεί, καταδικάζει τον εαυτό του σε ήττα.
Επιμέλεια Τέρρυ Μαυρίδης
Φωτογραφία@ ΑΡ
