Από το 1862 και μετά η νέα πλατεία Ομονοίας συνδύαζε την αύρα της μεσοαστικής Αθήνας με εκείνη των τριγύρω εργατικών περιοχών. Το 1877, η πλατεία δενδροφυτεύεται και ευπρεπίζεται. Εκτός από τις λάμπες φωταερίου στο κέντρο της στήνεται μια μαρμάρινη πολυγωνική εξέδρα μουσικής, για να φιλοξενεί κάθε Κυριακή την στρατιωτική μπάντα, η οποία «παιάνιζε προς τέρψη των θαμώνων».
Λίγα χρόνια αργότερα, η πλατεία γίνεται η αφετηρία του ιπποσιδηροδρόμου, ενώ το 1889, στη δυτική γωνία της διασταύρωσης της οδού Αθηνάς με την πλατεία Ομονοίας οικοδομείται σε σχέδια του Ernst Ziller το παραμελημένο σήμερα ξενοδοχείο Μέγας Αλέξανδρος, κατόπιν δωρεάς του Ιωάννη Μπάγκα (ή Πάγκα). Η ανέγερσή του (μαζί με το δίδυμό του Μπάγκειο, λίγο αργότερα) εγκαινιάζει μια νέα εποχή για τα αθηναϊκά ξενοδοχεία, από πλευράς μεγέθους, εσωτερικής διάταξης και εξωτερικής μορφής. Ταυτόχρονα καταφέρνει να γίνει σημείο αναφοράς της κοσμικής κίνησης της πόλης κι αρχίζει να ανταγωνίζεται την αίγλη της πλατείας Συντάγματος.
Στην αναβάθμιση αυτή, βέβαια, βοηθούν και οι αφίξεις νέων καταστημάτων όπως το «Σολώνειο», το «Βυζάντιο», το «Ζούνης», το «Χαραμής», το «Ομόνοια» και φυσικά η γνωστή «Ήβη», όπου συγκεντρώνεται όλος ο «καλός κόσμος» της εποχής.
Οι ιδιοκτήτες των καφενείων της περιοχής προσπαθούν να προσελκύσουν όλο και περισσότερη πελατεία. Σταδιακά ανοίγουν τις πόρτες τους στις κυρίες και δανείζονται στοιχεία από τα ζαχαροπλαστεία. Ελληνικές και ξένες, κυρίως γαλλικές εφημερίδες, καθώς και περιοδικά δημιουργούν άτυπα αναγνωστήρια, ενώ ορχήστρες φροντίζουν για τη μουσική υπόκρουση. Την εικόνα συμπληρώνουν τραγουδιστές και τραγουδίστριες του μελοδράματος.
Δίπλα στον τούρκικο καφέ που έψηνε ο ταμπής με δέκα λεπτά το λεγόμενο δεκαράκι το φλιτζάνι, παρασκευαζόταν και ο «Βιενναίος», ο ευρωπαϊκός καφές, με γάλα ή κρέμα, ο οποίος κόστιζε 40 λεπτά. Το νερό έφτανε από το Μαρούσι σε στάμνες και πληρωνόταν ξεχωριστά, 5 λεπτά το ποτήρι. Πάστες, γλυκά φούρνου, παγωτά και ηδύποτα ήταν μερικά από αυτά που συμπλήρωναν τον κατάλογο.
Εκτός από τα καφενεία, υπήρχαν και τα ζυθοπωλεία, οι ταβέρνες, τα ξενοδοχεία και φυσικά τα καφωδεία και τα καφέ σαντάντ. Τα τελευταία όμως σε συνδυασμό με την άφιξη των αμανετζίδικων στην περιοχή του Ψυρρή, ήταν εκείνα που στέρησαν από την Ομόνοια τον τίτλο της αριστοκρατικής περιοχής και χάρισαν το προβάδισμα στην πλατεία Συντάγματος. Στο τέλος αυτού αιώνα, το 1895 δημιουργείται ο σταθμός του τρένου Αθηνών-Πειραιώς.
Στον «Ρωμηό» του 1907 διαβάζουμε για εκείνη την εποχή:
«Ίτε πάντες εις της Ήβης το γνωστόν ζυθοπωλείον
Νικολή του Γιακουμάκη, τέλειον εκ των τελείων.
Ανοιχτόν μέχρι πρωίας στην Ομόνοιαν εκεί,
εντελής καθαριότης κι’ έξοχος μαγειρική,
μπύρα πρώτη Κλωναρίδη και ποικίλα φαγητά,
ο καλλίτερος ο κόσμος, πάντοτε σ’ αυτό φοιτά».
Ροή
