Οι βάρδιες, οι υπερωρίες, κι άλλες ιστορίες του τρένου – Αποχαιρετισμός

Χθες βράδυ ήρθε ξαφνικά ο καλός μου ο Τειρεσίας ξεκαρδισμένος στα γέλια και μου λέει: τι ασχολείσαι τόσες μέρες κι εσύ κι οι άλλοι. Η παράγκα είναι πελώρια. Κόμματα εργολάβοι, εργαζόμενοι, όλοι στο κόλπο.

Κι εκεί που τα λέγαμε μου θύμισε μια παλιά ιστορία, πριν χρόνια, που δεν αποδείχτηκε ποτέ, γιατί ποιος να ψάξει τώρα τέτοιες ιστορίες: Έπαιρνε ένας τα χαρτιά των άλλων, ας πούμε 6-7, κι έκανε το δρομολόγιο ας πούμε Λάρισα-Αλεξανδρούπολη. Εκεί ο άλλος τα σφράγιζε. Ας πούμε- ήταν εφτά οι ελεγκτές στο τραίνο κι όχι ένας. Μετά ένας άλλος σφράγιζε με την σειρά του τα αντίστοιχα χαρτιά της , -ας πούμε-, Αλεξανδρούπολης και τέλος του μήνα, όλοι είχαν, – ας πούμε-, άλλα πέντε χιλιάρικα δήθεν οδοιπορικά. Ένας άλλος σταμάταγε στην μέση του πουθενά, και ας πούμε, εμπορευόταν το πετρέλαιο της μηχανής.

Αξέχαστες εποχές με τρένο

Τις αξέχαστες εποχές που διηγούνται στα καφενεία του κάμπου απόμαχοι σιδηροδρομικοί μου θύμισε ο αγαπημένος μου φίλος με αφορμή την πληροφορία ότι στην επίμαχη βάρδια, υπήρχαν τρεις στα χαρτιά, αλλά στην πράξη οι δύο φαίνεται πως έφυγαν μια ώρα νωρίτερα κι άφησαν μόνο τον μοιραίο σταθμάρχη. Ο σταθμάρχης μάλλον τώρα που κατάλαβε ότι έρχονται καταπάνω του τα ισόβια αποφάσισε να μιλήσει.

Ο λογαριασμός

Φυσικά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όλα ήταν τυπικά εντάξει. Απλά κάποιες στιγμές, για λόγους ανωτέρας βίας, πρέπει να γίνει ο λογαριασμός .

Άλλοτε σε αριθμούς κι άλλοτε σε ψυχές. Παλιά γίνονταν κυρίως σε αριθμούς. Να, όπως μου θύμισε ο Τειρεσίας -μετρ του οικονομικού ρεπορτάζ- το 2010 το συσσωρευμένο χρέος του ΟΣΕ ήταν 10,7 δισ. ευρώ. Το 2009 το ετήσιο έλλειμμα ήταν 1,2 δισ. ευρώ. «Όσο ήταν η 13η σύνταξη που κόψανε».

«Κανένας δεν χαλάει την πιάτσα. Κι όποιος το κάνει ψάχνει την ψήφο του» μουρμούρισε, και τον πιστεύω απόλυτα.

Αποχαιρετισμός

Κουτσομπολέψαμε λιγάκι ακόμα τα του κάμπου: την ακινησία των βουλευτών της Λάρισας, τα συντροφικά μαχαιρώματα, τον φόβο των παλιών απέναντι στους νέους. Πρόβλεψη για εκλογές δεν κάναμε, είμαστε σοβαροί στη δουλειά μας. Στο τέλος σοβάρεψε.

«Φεύγω» μου είπε.

Του' δωσα ένα κερί για να’ χει καλό δρόμο και τον χαιρέτησα με απέραντο σεβασμό. Θα μου λείψει.

Η Πυθία