Αν πιστέψει κανείς τα όσα διακινούνται στο πολιτικό παρασκήνιο για το μέλλον της αξιολόγησης, θα μπορούσαμε ίσως να περιμένουμε θεαματικά αποτελέσματα τις επόμενες ημέρες. Με γνώση όμως του σε τι πραγματικά αντανακλώνται οι παρασκηνιακές κινήσεις στην πράξη, είναι σαφές πως εκ νέου παίζεται ένα παιχνίδι λεπτών ισορροπιών, με αρκετές καθυστερήσεις και κυρίαρχη τη λογική who blinks first (ποιος θα υποχωρήσει πρώτος).
Τόσο το Σαββατοκύριακο, όσο και τη Δευτέρα, οι συζητήσεις για τον ρόλο των Βρυξελλών στη διαδικασία άρσης του αδιεξόδου ήταν έντονες. Πράγματι, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ προσπαθεί να συντελέσει, ώστε να βρεθεί παραγωγική διέξοδος, ενώ και ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ βρίσκεται στο ίδιο μέτωπο. Πληροφορίες ήθελαν αμφότερους να προωθούν συμβιβαστικές προτάσεις: ο μεν κ. Γιούνκερ φέρεται να σκέφτεται ακόμα και «σαλαμοποίηση» της αξιολόγησης, με κλείσιμο των βασικών milestones τώρα και συζήτηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων, μαζί με το ρόλο του ΔΝΤ αργότερα, ίσως μετά και τις γερμανικές εκλογές. Ο δε κ. Ντάισελμπλουμ εμφανίζεται να βολιδοσκοπεί όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, ώστε να γίνει ως την Παρασκευή μια συνάντηση, προκειμένου να γίνει ουσιαστική πρόοδος.
Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Η ιδέα της σαλαμοποίησης όντως υφίσταται, αλλά λέγεται πως τόσο το ΔΝΤ όσο και το Βερολίνο επιθυμούν συνολική λύση τώρα, ενώ και το Μέγαρο Μαξίμου επιμένει πως πρέπει να έχουν συμφωνηθεί όλα. Πώς άλλωστε, με βάση κυβερνητικές πηγές, μπορεί να δεχθεί το Μαξίμου ορισμένα πράγματα στα εργασιακά, χωρίς την προοπτική του αντίβαρου π.χ. για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, τα οποία ο Μάριο Ντράγκι αναγόρευσε σε προαπαιτούμενο για QE, όπως εγκαίρως έχει γράψει το Insider.gr; Από την άλλη, η ιδέα του κ. Ντάισελμπλουμ έχει πέσει στο τραπέζι, αλλά όλοι κρατούν για μια σειρά από λόγους πολύ μικρό καλάθι, μιας και θα είναι δώρον άδωρον να προσέλθουν τα συμβαλλόμενα μέρα σε μια συνάντηση χωρίς ουσιαστικά να έχει διανυθεί μέρος της απόστασης που τα χωρίζει στο παρασκήνιο.
Αυτό, πάντως, δεν σημαίνει πως η στρατηγική του Μαξίμου έχει αλλάξει. Κατά πώς φαίνεται, στο κυβερνητικό επιτελείο έχουν αποφανθεί περί του μονοδρόμου να κλείσει η αξιολόγηση, παρά τις εκάστοτε εισηγήσεις για εναλλακτικά σενάρια, με το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών να προκύπτει στους σχεδιασμούς μόνο μέσω ατυχήματος, το οποίο όμως όλοι, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, ξορκίζουν. Σε παρόμοια μήκος κύματος, ως προς τη μεγάλη εικόνα, και η ΝΔ, στελέχη της οποίας προβλέπουν πως ο πρωθυπουργός θα «τα υπογράψει όλα», προκειμένου «να μείνει λίγο ακόμα στην καρέκλα του».
Με αυτό το δεδομένο, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται έτοιμη για παραχωρήσεις, με τη μείωση του αφορολόγητου στην περιοχή (περίπου) των 7.000 ευρώ να θεωρείται «τελειωμένη υπόθεση». Από την άλλη, το Μαξίμου τονίζει πως οι συντάξεις δεν αγγίζονται, άρα αρνείται να νομοθετήσει κάτι σχετικά με την προσωπική διαφορά και δεσμεύεται μόνο να εντάξει το συνταξιοδοτικό στο πεδίο δυνητικών περικοπών του κόφτη. Παράλληλα, η κυβέρνηση μπορεί να δεσμευθεί για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για ορισμένα χρόνια ακόμα, ίσως και πέρα από τα 3, μιας και η πάγια γερμανική άποψη είναι πως, αν μειωθεί ο στόχος για τα πλεονάσματα, η Ελλάδα θα έχει μεγαλύτερες χρηματοδοτικές ανάγκες, τις οποίες δεν μπορεί να καλύψει μόνη της.
Αυτές οι υποχωρήσεις όμως θα πρέπει να έρθουν μέσα σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο παραχωρήσεων και εκ μέρους των δανειστών, κυρίως σε ό,τι αφορά τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Επ’ αυτού όμως η κυβέρνηση περιμένει «κίνηση» από την πλευρά των Ευρωπαίων, προκειμένου και αυτή με τη σειρά της να οριοθετήσει το δικό της πλαίσιο παραχωρήσεων. Ακόμα, αυτή η κίνηση εκ μέρους των Ευρωπαίων δεν έχει γίνει, μιας και αυτοί με τη σειρά τους περιμένουν το ΔΝΤ, το οποίο κλωτσάει το τενεκεδάκι λίγο παρακάτω και επιμένει στην πίεση προς δύο πλευρές, αφενός προς την κυβέρνηση για τα μέτρα, αφετέρου προς το Eurogroup για το χρέος.
Έτσι, στο παρασκήνιο λέγεται πως, αν υπάρξει «κίνηση» και επιμέρους υποχωρήσεις, λύσεις μπορούν να βρεθούν για τα πάντα, με το πακέτο των μέτρων που θα κληθεί να συνομολογήσει προληπτικά η κυβέρνηση να κυμαίνεται περί τα 2,5 δις (χωρίς να περιλαμβάνεται η προσωπική διαφορά δηλαδή). Πλην όμως, μέχρι στιγμής, η κινητικότητα είναι στα λόγια, μιας και στην πράξη παίζεται πάλι παιχνίδι καθυστερήσεων. Θεωρείται, πάντως, δύσκολο, με βάση καλά πληροφορημένες πηγές, να μην υπάρξει εξέλιξη τις επόμενες ημέρες, με το Μαξίμου να θεωρεί πως θα είναι προς την κατεύθυνση της άρσης του αδιεξόδου και μια σειρά Ευρωπαίων αξιωματούχων να επιθυμούν το αυτό.
