Ροή
Όταν ένας από τους πλέον γνωστούς και με ισχυρό ρόλο μέχρι σήμερα στην οικονομική πολιτική, καθηγητής του Χάρβαρντ, ο κ. Jason Furman, «εισηγείται» με άρθρο του που φιλοξενεί η Wall Street Journal, ότι η Fed πρέπει να αλλάξει το όριο/στόχο του πληθωρισμού από το 2% που είναι σήμερα στο 3%, τότε κάτι έχει αρχίσει να... κινείται.
Ο κ. Furman πέραν της θέσης του ως καθηγητής στο Χάρβαρντ, υπήρξε (επικεφαλής) οικονομικός σύμβουλος του Μπάρακ Ομπάμα επί οκτώ χρόνια και πριν από αυτό υπήρξε σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον...
Ορισμένοι αναλυτές μετά τη δημοσίευση του συγκεκριμένου άρθρου στην WSJ, μόλις λίγα 24ωρα πριν από την κεντρική ομιλία του Τζ. Πάουελ στο Jackson Hole την Παρασκευή 25/8, θεωρούν ήδη ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το «θέμα» στο περιθώριο της συνάντησης αυτής, ακόμα και αν ο κ. Πάουελ αποφύγει να το αγγίξει είτε άμεσα είτε έμμεσα.
Το γιατί είναι εύκολο να το μαντέψει κανείς.
Μια τέτοια αύξηση του ορίου στόχου για τον πληθωρισμό στο 3% θα δώσει το περιθώριο στη Fed να χαλαρώσει τη μέχρι σήμερα επιθετική της νομισματική πολιτική, να σταματήσει τις αυξήσεις επιτοκίων και να φέρει πιο κοντά το χρονικό σημείο έναρξης της διαδικασίας αποκλιμάκωσης των επιτοκίων.
Σε υποστήριξη του κ. Furman με τρόπο που δείχνει «βιασύνη» βγήκε και ο επίσης γνωστός οικονομολόγος Paul Krugman, ο οποίος με ανάρτησή του στο “twitter" προτρέπει στην κίνηση αυτή, πριν ο κ. Πάουελ εκφωνήσει την τοποθέτησή του, που όλοι περιμένουν για να δουν αν θα θίξει το συγκεκριμένο «καυτό» θέμα.
I'm puzzled by his assertion that there's a lot of work still to do, and that the hardest part may still lie ahead. Most measures of underlying inflation are currently sitting around ... 3%. E.g.: 2/ pic.twitter.com/vy67JGIH5P
— Paul Krugman (@paulkrugman) August 21, 2023
Το έχει κάνει ήδη η ΕΚΤ
Το ενδιαφέρον στο σημείο αυτό είναι να επισημάνουμε ότι αυτό που συζητείται πλέον σαν ενδεχόμενο αλλαγής στο πλαίσιο νομισματικής πολιτικής της Fed, έχει ήδη συμβεί – αλλά όλοι σχεδόν το έχουμε ξεχάσει – με έμμεσο τρόπο στην Ευρωζώνη από τον Ιούλιο του 2021, όταν ακόμη η απειλή του πληθωρισμού χαρακτηριζόταν «προσωρινή».
Τότε στις αρχές του Ιούλη (5/7) άλλαξε τη διατύπωση για το στόχο πληθωρισμού από το 2%, σε 2% αλλά με περιθώριο να κινηθεί πάνω και κάτω από αυτό, αλλά γύρω από αυτό το επίπεδο. Όπως είχε διευκρινισθεί από στελέχη της ΕΚΤ τότε, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ο πληθωρισμός μπορεί να ταλαντεύεται έως και μία μονάδα πάνω ή κάτω από το 2% για επαρκές χρονικό διάστημα, αλλά με τελική επιδίωξη το 2%.
Μια έμμεση δηλαδή ελαστικοποίηση του στόχου του 2%.
Έκτοτε ο πληθωρισμός – ένα χρόνο μετά – ξεπέρασε κατά πολύ την μία μονάδα πάνω από το 2% και χτύπησε επίπεδα δεκαετίας '70, για να μπει στην συνέχεια εδώ και κάποιος μήνες σε τάση αποκλιμάκωσης, τόσο ισχυρής μάλιστα ώστε να να συζητείται πλέον ως σοβαρό ενδεχόμενο η διακοπή των αυξήσεων των επιτοκίων από την ΕΚΤ τον Σεπτέμβριο.
Βέβαια στο περιβάλλον αυτό έχει καταγραφεί διεθνώς μία σχεδόν οριζόντια τάση αύξησης των αποδόσεων των κρατικού χρέους με ξεκάθαρο υπόβαθρο την επιδίωξη των αγορών για αυξημένα κατά το δυνατόν «πραγματικά» επιτόκια αποδόσεων.
Σ' αυτό το περιβάλλον είναι που αναδύεται η «συζήτηση» - λίγα 24ωρα πριν από το Jackson Hole - για το ενδεχόμενο μιας, είτε άμεσης, είτε έμμεσης, μετατόπισης του στόχου πληθωρισμού για την Fed από το 2% στο 3%...
Είναι βέβαιο, πως αποκλείεται η συζήτηση αυτή και τα ερωτήματα που θέτει, να πάρουν μια «σαφή» απάντηση στο Jackson Hole.
Αλλά ακόμα και το ενδεχόμενο να αναφερθεί στην επίσημη συζήτηση θα αποτελέσει καταλυτικό γεγονός για τις αγορές την επόμενη περίοδο με απρόβλεπτες αντιδράσεις.
Η άλλη πλευρά
Η παρουσία όμως και η παράλληλη τοποθέτηση της κας Λαγκάρντ, στη συνάντηση αυτή στο Jackson Hole, αφήνει κάποια περιθώρια αναφοράς στην «κίνηση» αναπροσαρμογής του στόχου του 2% για τον πληθωρισμό, γεγονός που βάζει από το «παράθυρο» στη συζήτηση το θέμα αυτό χωρίς να «δεσμεύει» αναγκαστικά τον Τζ. Πάουελ και την Fed με αυτό.
Γιατί έχει τόση σημασία να μπει το θέμα αυτό στη συζήτηση έστω και έμμεσα;
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η «νομιμοποίηση» ενός υψηλότερου ορίου για το επιθυμητό όριο πληθωρισμού στη νομισματική πολιτική, στην πραγματικότητα «νομιμοποιεί» δύο εξαιρετικά κρίσιμα πράγματα που συμβαίνουν σήμερα.
Δηλαδή το ότι:
- ο πληθωρισμός διολισθαίνει σταδιακά χάρη στη «διάβρωση» των αποταμιεύσεων και στις επιπτώσεις που έχουν οι αυξήσεις των τιμών στην κατανάλωση, ενώ
- παράλληλα η διατήρηση του πληθωρισμού σε αργή αποκλιμάκωση «απαξιώνει» σταδιακά και αντίστροφα την «αξία» του δημόσιου χρέους και την δυσκολία εξυπηρέτησής του...
