Ροή
Επί τάπητος φαίνεται πως βάζει ξανά ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Κρίστιαν Λίντνερ (FDP) το ζήτημα της μείωσης των φόρων στη Γερμανία.
Αυτό φαίνεται από τη νέα ανάλυση εμπειρογνωμόνων του Λίντνερ -την οποία αποκάλυψε η Handelsblatt - την ίδια ώρα που πυκνώνουν τα σύννεφα μίας νέας ύφεσης στη Γερμανία - σύμφωνα με την οποία η εν λόγω χώρα ανήκει «στην ομάδα των χωρών με υψηλή φορολογία».
«Στη Γερμανία, τόσο η φορολόγηση των επιχειρήσεων όσο και η επιβάρυνση της εργασίας με φόρους και εισφορές είναι υψηλές σε διεθνή σύγκριση», γράφουν οι εμπειρογνώμονες τoυ Λίντνερ. Ο υπουργός Οικονομικών είναι πιθανό να το θεωρήσει αυτό ως επιβεβαίωση του αιτήματός του για μείωση της φορολογίας, σημειώνει το ίδιο δημοσίευμα.
Ο ίδιος θέλει να στηρίξει τις επιχειρήσεις και έχει παρουσιάσει ένα σχέδιο του λεγόμενου νόμου περί αναπτυξιακών ευκαιριών για το σκοπό αυτό.
«Μια χαμηλότερη φορολογική επιβάρυνση των επιχειρήσεων μπορεί επομένως να αποτελέσει ισχυρότερο κίνητρο για καινοτομία και επενδύσεις», αναφέρει η νέα ανάλυση του Υπουργείου Οικονομικών. «Μια χαμηλότερη επιβάρυνση της εργασίας μπορεί επίσης να βελτιώσει τα κίνητρα απασχόλησης και να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη».
Ενώ η έκθεση υποστηρίζει τη θέση της χώρας με υψηλή φορολογία σε πολλά σημεία, υπάρχουν και αντίθετες διαπιστώσεις. Σε ορισμένους τομείς, η Γερμανία αποδεικνύεται περισσότερο χώρα χαμηλής φορολόγησης. Επισκόπηση των σημαντικότερων αποτελεσμάτων:
Φόροι: Η επιβάρυνση στη Γερμανία σε επίπεδο ρεκόρ
Ο Λίντνερ αποκρούει τακτικά τις εκκλήσεις του SPD και των Πρασίνων για αύξηση της φορολογίας, επισημαίνοντας ότι τα κρατικά έσοδα βρίσκονται σε επίπεδα ρεκόρ. Τα απόλυτα νούμερα, ωστόσο, δεν έχουν μεγάλη σημασία: όσο η οικονομία αναπτύσσεται, τόσο αυξάνονται συνήθως και τα φορολογικά έσοδα.
Πιο σημαντικό για την αξιολόγηση είναι ο φορολογικός δείκτης, δηλαδή τα φορολογικά έσοδα σε σχέση με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ). Το 2021, το ποσοστό κορυφώθηκε στο 24,6%. Το 2020, το ποσοστό ήταν 21,7%, έναντι 22,2% το 2010.
Αυτό τοποθετεί τη Γερμανία στην κατώτερη μεσαία θέση διεθνώς. Μεταξύ των βιομηχανικών χωρών που συγκρίνονται, ο φορολογικός συντελεστής είναι χαμηλότερος στην Τσεχική Δημοκρατία με 17,4% και υψηλότερος στη Δανία με 46,8%.
Η επιβάρυνση είναι σημαντικά υψηλότερη εάν στους φόρους προστεθούν οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης. Ο εν λόγω συντελεστής εισφοράς ήταν 39,5% το 2021. Το 2010, το ποσοστό ήταν 35,5%. Αυτό έφερε τη Γερμανία στο ανώτερο μέσο του 2021. Στις περισσότερες σκανδιναβικές χώρες, αλλά και στη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιταλία και την Αυστρία, ο φορολογικός συντελεστής είναι ακόμη υψηλότερος (πάνω από 40%), ενώ η Ιρλανδία, οι ΗΠΑ και η Ελβετία έχουν σχετικά χαμηλούς συντελεστές (κάτω από 30%).
Η φορολογική αναλογία ως συνολικό μέγεθος δεν λέει τίποτα για την κατανομή του βάρους. Για το σκοπό αυτό, η ανάλυση συγκρίνει το ποσό των επιμέρους φόρων.
Η Γερμανία λαμβάνει τακτικά τον άδοξο τίτλο του δεύτερου σε φόρους και δασμούς. Οι συγκριτικά υψηλές εισφορές κοινωνικής ασφάλισης είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτες εδώ. Όσον αφορά τη φορολογία, η Γερμανία βρίσκεται στο ανώτερο μέσο όρο.
Αν όμως προστεθούν και οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης (με την εισφορά του εργοδότη), η επιβάρυνση αυξάνεται σημαντικά. Ένας άγαμος με μέσο εισόδημα επιβαρύνθηκε πέρυσι με 47,8%. Μόνο στο Βέλγιο ο μέσος μισθωτός πρέπει να πληρώνει περισσότερα στο κράτος (53%). Η επιβάρυνση είναι χαμηλότερη στην Ελβετία.
Ωστόσο, η κατάταξη της Γερμανίας αλλάζει όταν λαμβάνονται υπόψη οι οικογένειες και όχι οι εργένηδες. Μια οικογένεια με δύο παιδιά, όπου μόνο ο ένας σύζυγος κερδίζει ένα μέσο εισόδημα, δεν χρειάζεται να πληρώσει καθόλου φόρο εισοδήματος, σύμφωνα με την επισκόπηση. Αυτό οφείλεται στο διαχωρισμό των συζύγων και στις φορολογικές ελαφρύνσεις.
Εάν ο άλλος σύζυγος κερδίζει επιπλέον 67% του μέσου μισθού, η φορολογική επιβάρυνση είναι 9,7%. Αυτό είναι επίσης σχετικά χαμηλό σε διεθνή σύγκριση. Ωστόσο, όταν λαμβάνονται υπόψη οι κοινωνικές εισφορές, η επιβάρυνση των οικογενειών με έναν μέσο μισθωτό αυξάνεται στο 32,9%. Αυτό επαναφέρει τη Γερμανία στο ανώτερο μέσο.
Η Γερμανία δεν βρίσκεται στην κορυφή όσον αφορά τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή
Ανεξάρτητα από το αν είναι άγαμοι ή οικογένειες, είναι κυρίως οι κοινωνικές εισφορές που ευθύνονται για την υψηλή επιβάρυνση σε διεθνή σύγκριση, και όχι πρώτα οι φόροι. Η Γερμανία απέχει επίσης πολύ από το να βρίσκεται στην κορυφή όσον αφορά τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή.
Οι ανώτατοι φορολογικοί συντελεστές κυμαίνονται από10% στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία έως 55,95% στην Ιαπωνία, γράφει το Υπουργείο Οικονομικών. Αντίστοιχα, η Γερμανία βρίσκεται στη μέση του πεδίου με ανώτατο συντελεστή φορολογίας εισοδήματος 47,48%.
Πέρυσι, ο υψηλότερος φορολογικός συντελεστής 45% οφειλόταν από φορολογητέο ετήσιο εισόδημα 277. 825 ευρώ. Επιπλέον, οι υψηλόμισθοι πρέπει να πληρώνουν την προσαύξηση αλληλεγγύης, η οποία δεν έχει καταργηθεί γι' αυτούς. Αυτό σημαίνει επιβάρυνση 47,48%.
Στη Γαλλία, είναι 55,52% από 500. 000 ευρώ, στο Βέλγιο είναι μέχρι 53,5% από μόλις 42. 370 ευρώ. Στην Ιρλανδία, ο μέγιστος φορολογικός συντελεστής είναι 48% και οφείλεται από 70. 000 ευρώ. Σε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ο φορολογικός συντελεστής είναι χαμηλότερος.
Υπάρχει επίσης υψηλός ανώτατος φορολογικός συντελεστής στον Καναδά, ο οποίος είναι 53,53% στην επαρχία του Οντάριο, για παράδειγμα, και οφείλεται από 168. 000 ευρώ. Στις ΗΠΑ, οι ανώτατοι φορολογικοί συντελεστές διαφέρουν ανάλογα με την πολιτεία. Ο ανώτατος φόρος στις ΗΠΑ είναι 37% από εισόδημα 530. 400 ευρώ. Επιπλέον, υπάρχουν προσαυξήσεις από τα κράτη. Στη Νέα Υόρκη, ο μέγιστος φορολογικός συντελεστής είναι 51,78%, αλλά μόνο από τα τα 24,5 εκατομμύρια ευρώ και πάνω.
Μεταξύ των κρατών που εξετάστηκαν, μόνο η Νορβηγία, το Λουξεμβούργο και η Ελβετία έχουν γενικό φόρο περιουσίας.
Η Ισπανία εισήγαγε έναν προσωρινό φόρο αλληλεγγύης για τα μεγάλα περιουσιακά στοιχεία το 2022, ο οποίος κυμαίνεται από 0,3 έως 3,5 τοις εκατό. Υπάρχει ένα επίδομα 700. 000 ευρώ. Στη Γαλλία, ο φόρος περιουσίας εφαρμόζεται πλέον μόνο στα ιδιωτικά ακίνητα.
Ωστόσο, τα περισσότερα κράτη έχουν ορισμένους φόρους που σχετίζονται με την ιδιοκτησία, όπως ο φόρος γης.
Σχετικά χαμηλός φόρος επί των πωλήσεων στη Γερμανία
Η Γερμανία τείνει να είναι μια χώρα με χαμηλή φορολογία όσον αφορά τον φόρο κύκλου εργασιών, γνωστό και ως φόρο προστιθέμενης αξίας για τους καταναλωτές από το σούπερ μάρκετ. «Ο κανονικός συντελεστής ΦΠΑ 19 % στη Γερμανία το 2022 βρίσκεται στη χαμηλότερη κλίμακα σε σύγκριση με την ΕΕ», αναφέρεται στην έκθεση του υπουργείου Οικονομικών.
Ο φορολογικός συντελεστής είναι χαμηλότερος μόνο στο Λουξεμβούργο (17%) και στη Μάλτα (18%). Στη Γαλλία και την Αυστρία, ο κανονικός συντελεστής είναι 20%. Είναι υψηλότερος στη Δανία και τη Σουηδία (25 %). Η Ουγγαρία κατέχει την πρώτη θέση στην ΕΕ με 27%.
Η Γερμανία είναι από τους ηγέτες στη φορολόγηση των επιχειρήσεων. «Η συνολική φορολογική επιβάρυνση των επιχειρήσεων το 2022 κυμαίνεται από 10% στη Βουλγαρία έως πάνω από 30% στην Ιαπωνία», αναφέρει η έκθεση του Υπουργείου Οικονομικών. «Η Γερμανία παραμένει λίγο κάτω από το συνολικό όριο της συλλογικής φορολογίας του 30%»
Στη Γερμανία, ο εταιρικός φόρος εισοδήματος ανέρχεται σε 15%. Επιπλέον, υπάρχει ο φόρος εμπορίου, ο οποίος ποικίλλει κάπως ανάλογα με τον συντελεστή φορολογίας του δήμου. Κατά μέσο όρο, αυτό οδηγεί σε επιβάρυνση 29,9%.
Στην ομάδα σύγκρισης, το ποσοστό είναι υψηλότερο μόνο στην Ιαπωνία και τη Μάλτα. Ωστόσο, στη Μάλτα υπάρχουν πολλοί ειδικοί κανόνες που οδηγούν σε μερική επιστροφή.
Εκτός από τους φορολογικούς συντελεστές, ωστόσο, εξίσου σημαντικό είναι και το είδος του φόρου που πρέπει να καταβληθεί. Μπορούν οι εταιρείες να μειώσουν τα φορολογητέα κέρδη τους Για παράδειγμα, σε πολλές χώρες υπάρχει η δυνατότητα συμψηφισμού συσσωρευμένων ζημιών. Η δυνατότητα μεταφοράς ή ανάκτησης ζημιών έχει «επίδραση στην πραγματική φορολογική επιβάρυνση των εταιρειών που δεν πρέπει να υποτιμάται», αναφέρεται στο έγγραφο.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Οικονομικών, η Γερμανία είναι συγκριτικά γενναιόδωρη, ενώ σε άλλες χώρες οι «κανόνες αποζημίωσης ζημιών είναι πιο περιοριστικοί από ό,τι στη Γερμανία». Μέρος του σχεδιαζόμενου νόμου του Λίντνερ για τις αναπτυξιακές ευκαιρίες είναι η περαιτέρω χαλάρωση των κανόνων για τον συμψηφισμό των ζημιών και η επέκταση των παραχωρήσεων που ισχύουν από την εποχή της πανδημίας του κορονοϊού.
