Ροή
Πολύ μελάνι έχει χυθεί τους τελευταίους ιδιαίτερα μήνες στην περιοχή μας για την «αντιμετώπιση της λειψυδρίας», την «παρατεταμένη ανομβρία» κλπ. Παράλληλα έχει ξεδιπλωθεί μία εκστρατεία για να πειστούν οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, συνολικά οι δημότες ότι οι ίδιοι έχουν «σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί» και για αυτό οφείλουν να δεχτούν περίπου αδιαμαρτύρητα τα «αναγκαία» κατασταλτικά μέτρα που έχουν αποφασίσει όλες οι ΔΕΥΑ με την έγκριση των δημοτικών αρχών όλων των δήμων.
Κι αυτά τη στιγμή που όλοι πληρώνουμε πανάκριβα για νερό που δεν μπορούμε να πιούμε ενώ ιδιαίτερα φέτος το καλοκαίρι καλούμαστε να το πληρώσουμε ακόμα πιο ακριβά.
Τι έχουμε βιώσει όμως ως δημότες όλα αυτά τα χρόνια; Άλλαξαν τόσες κυβερνήσεις, υπουργοί, νομάρχες-περιφερειάρχες, δήμαρχοι και διοικήσεις στις ΔΕΥΑ κι όμως ποτέ δεν υλοποιήθηκε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, που να περιλαμβάνει προληπτική συντήρηση, διαρκή εκτίμηση της κατάστασης και βελτίωση των υποδομών ύδρευσης-αποχέτευσης-άρδευσης, την μελέτη και εκπόνηση των αναγκαίων αντιπλημμυρικών και αρδευτικών έργων και σχεδίων έκτακτης ανάγκης για σενάρια καταστροφής και όχι μόνο από φυσικά αίτια.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, η περιφερειακή και οι δημοτικές αρχές προσπαθούν να κρύψουν τις διαχρονικές ευθύνες τους για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Ταυτόχρονα μέσα από διάφορες ημερίδες, εκδηλώσεις κλπ προετοιμάζουν το έδαφος για ένα νέο γύρο ιδιωτικοποίησης του νερού, της διαχείρισης του και των αναγκαίων έργων υποδομής, μετατρέποντάς το σε ακόμη πιο ακριβό εμπόρευμα!
Κι αυτό γιατί η εμπορευματοποίηση του νερού και η νέα αντιλαϊκή πολιτική τιμολόγησής του αποτελούν κεντρική πολιτική της ΕΕ για το νερό, που αποτυπώνεται στη κοινοτική οδηγία – πλαίσιο για το νερό του 2000, με την οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία ήδη απ’ το 2003. Η πολιτική της ΕΕ αξιοποιεί ως πρόσχημα την εξοικονόμηση της ζήτησης νερού και προωθεί την εμπορευματοποίησή του ως εργαλείο για την προώθηση της εξοικονόμησης. Στην πραγματικότητα, η εμπορευματοποίηση του νερού και της διαχείρισής του είναι γνήσιο τέκνο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των κατευθύνσεων της ΕΕ, που κυβέρνηση-περιφέρεια-δήμοι υπηρετούν πιστά.
Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο η πολιτική κυβερνήσεων-περιφέρειας-δήμων, δεν εστιάζει ούτε στα αναγκαία τεχνικά έργα και τις πολιτικές εμπλουτισμού των υπόγειων και επίγειων υδροφορέων, ούτε στην αναγκαιότητα προστασίας των δασών, που συμβάλλουν καθοριστικά στον εμπλουτισμό των υδροφορέων. Αντιπαραθέτουν τεχνητά την προτεραιότητα της χρήσης του νερού για ύδρευση με τις χρήσεις του νερού σε κλάδους της παραγωγής, όπως των Τροφίμων και της Ενέργειας, δηλαδή σε κλάδους εξίσου απαραίτητους για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρακάμπτονται ακόμα και αξιόλογες μελέτες, όπως αυτή του Πολυτεχνείου Κρήτης για «τα υδρολογικά ισοζύγια της Κρήτης», που αποδεικνύουν ότι αυτά είναι θετικά ακόμα και σε περιόδους μεγάλης ανομβρίας, και οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι «νερό υπάρχει» άρα αλλού πρέπει να αναζητηθεί η λύση, η διέξοδος από το υπαρκτό πρόβλημα.
Το ΚΚΕ καλεί το λαό να μπει στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στην εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση του νερού από τους μονοπωλιακούς ομίλους, την εξουσία του κεφαλαίου που υπηρετούν κυβέρνηση και ΕΕ, περιφέρεια και δήμοι για τους οποίους το νερό, όπως άλλωστε και τα τρόφιμα, η γη, τα δασικά οικοσυστήματα, οι φυσικοί πόροι, αποτελούν εμπορεύματα, ελέγχονται και αναπτύσσονται με γνώμονα την κερδοφορία των μονοπωλίων.
Οι εργαζόμενοι και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τη «δίκαιη ανάπτυξη» και τη «μεταμνημονιακή εποχή» που προπαγανδίζει η κυβέρνηση για πολύ απλά δίκαιη ανάπτυξη σ’ ένα άδικο σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη που ικανοποιεί και τις λαϊκές ανάγκες και την κερδοφορία του κεφαλαίου.
«Καθαρή έξοδος» για το λαό σημαίνει κατάργηση των μνημονιακών νόμων, αναπλήρωση οικονομικών απωλειών, ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Το βασικό όπλο σήμερα του εργαζόμενου λαού βρίσκεται στην ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Τίποτε δεν πρόκειται να χαριστεί στο λαό. Γι’ αυτό χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη του εργατικού – λαϊκού κινήματος για αυξήσεις σε μισθούς, Συλλογικές Συμβάσεις, κατάργηση των αντιλαϊκών φόρων, των χαρατσιών, για δημόσια – δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, για να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις της λαϊκής περιουσίας, για νερό κοινωνικό αγαθό, φθηνό, ελεγμένο και ποιοτικό.
Το ΚΚΕ επιμένει πως η αξιοποίηση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης του Νερού θα μπορεί να κατοχυρώνει το νερό ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα. Θα μπορεί να διασφαλίζει τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αφού θα έχει ξεριζωθεί ο ανταγωνισμός των χρήσεων και της αξιοποίησης του νερού με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος και θα αξιοποιεί το τεράστιο πλεονέκτημα του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της κοινωνικοποιημένης παραγωγής. Αυτός ο σχεδιασμός μόνο μπορεί να προβλέπει και να ικανοποιεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών και στο συγκεκριμένο τομέα.
Για να ανοίξει ο δρόμος προς αυτή τη μόνη ελπιδοφόρα διέξοδο της εργατικής εξουσίας, οι σημερινοί αγώνες ενάντια σε κάθε αύξηση, κάθε μορφή εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της διαχείρισης του νερού, για φθηνό ποιοτικό νερό, για υλοποίηση αναγκαίων τεχνικών έργων εξασφάλισης επάρκειας και ορθολογικής χρήσης του νερού χωρίς ΣΔΙΤ, για πλήρη σταθερή εργασία των εργαζόμενων στον κλάδο, με διασφάλιση των δικαιωμάτων τους, πρέπει να στοχεύουν στη συνολική ανατροπή της κοινοτικής πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού, που επιτρέπει την επιχειρηματική δράση με κριτήριο το κέρδος, τόσο από ιδιωτικούς ομίλους όσο και από μεικτές επιχειρήσεις και κοινοπραξίες.
Για να έχει ο αγώνας συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική, πρέπει να προτάξει την απαίτηση να ικανοποιηθεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών και όχι να επιλέξει το δήθεν «λιγότερο επώδυνο μοντέλο» εμπορευματοποίησης του νερού ή να αποδεχτεί τη μεταφοράς των χρόνιων ευθυνών κυβερνήσεων-περιφέρειας-δήμων στις πλάτες των δημοτών.
