Ροή
Το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, στο πλαίσιο του «αφηγήματος» που προσπαθεί να πλασάρει περί «τέλους των μνημονίων», προπαγανδίζει την αύξηση του κατώτατου μισθού. Βεβαίως, αν η κυβέρνηση είχε τέτοιες σκέψεις θα έφερνε για ψήφιση ή έστω για συζήτηση στη Βουλή την πρόταση νόμου του ΚΚΕ, που παραμένει θαμμένη στα συρτάρια της απ’ τον Οκτώβρη του 2016.
Θυμίζουμε ότι το 2016, 513 συνδικαλιστικές οργανώσεις κατέθεσαν σε όλα τα κόμματα τα Βουλής εκτός από τη ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, πρόταση νόμου για τις Συλλογικές Συμβάσεις που ανάμεσα σε άλλα προέβλεπε την κατάργηση όλου του αντεργατικού πλαισίου, διατάξεων και νόμων από το 2010 ως σήμερα, κανένας εργαζόμενος να μην αμείβεται με μισθούς κάτω από 751€, την κάλυψη των απωλειών σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων, κλαδικών κι επιχειρησιακών, με αυξήσεις πάνω από το επίπεδο που αμείβεται σήμερα η πλειοψηφία των εργαζόμενων. Το ΚΚΕ ανταποκρινόμενο στα παραπάνω δίκαια αιτήματα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, κατέθεσε την πρόταση νόμου στη Βουλή, που ως σήμερα παραμένει χωρίς συζήτηση.
Στην ουσία η κυβέρνηση, ακολουθώντας τη γνωστή τακτική «δίνω ψίχουλα, αφού πρώτα έχω πάρει καρβέλια», σχεδιάζει ίσως κάποιες ελάχιστες αυξήσεις, τύπου Πορτογαλίας (0,88 λεπτά την ημέρα), που δε θα θίγουν στο ελάχιστο το αντεργατικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί. Τα στοιχεία, που δείχνουν τις συνθήκες κακοπληρωμένης εργασίας, αφορούν μεγάλο τμήμα των εργαζόμενων και αποτυπώνουν μια κατάσταση που έχει ως αφετηρία την κατάργηση των ΣΣΕ και την νομοθετική ρύθμιση του κατώτερου μισθού στα άθλια επίπεδα των 586€ και 511€ για τους νέους.
Η κατάργηση της ΕΓΣΕΕ και κάθε δικαιώματος που προερχόταν από αυτήν αποτελούσε πάγιο και διακαή πόθο των εργοδοτών. Αποτελούσε το βαρύ πυροβολικό της επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα. Από τις προηγούμενες δεκαετίες που η συμπίεση των μισθών εντασσόταν στο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων ως και σήμερα που η παγίωση των μισθών παραμένει σε άθλια επίπεδα, το χτύπημα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και στους μισθούς, αποτελεί τον πυρήνα της επίθεσης των επιχειρηματικών ομίλων και του πολιτικού προσωπικού τους.
Η δήλωση του πρώην προέδρου του ΣΕΒ πως «η παραδοσιακή ΕΓΣΣΕ δεν απαντά στις σημερινές αγωνίες των εργαζομένων» και πως «η χρησιμότητα της παραδοσιακής ΕΓΣΣΕ έχει ξεπεραστεί από τη σημερινή πραγματικότητα...», είναι ο σταθερός οδηγός στο χτύπημα κάθε αγώνα που διεκδικεί αυξήσεις, που βάζει μπροστά την επαναφορά της ΕΓΣΣΕ. Γι αυτό κάθε απαίτηση των επιχειρηματικών ομίλων, τόσο οι προηγούμενες κυβερνήσεις όσο και η σημερινή, την έκαναν πράξη.
Παράλληλα, τεράστιες είναι οι ευθύνες και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που όχι μόνο δεν μπορούν αλλά και δεν θέλουν να οργανώσουν την αντίσταση των εργαζομένων. Παρέδωσαν στο κεφάλαιο δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης μέσω των «κοινωνικών διαλόγων», κόβοντας και ράβοντας κάθε φορά ακόμα και τις συλλογικές συμβάσεις στα μέτρα και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Τα χρόνια πριν την κρίση μέσα από κοινωνικούς διαλόγους και διαβουλεύσεις με τις εργοδοτικές ενώσεις, διαφύλασσαν σαν «κόρη οφθαλμού» την υψηλή κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, καθηλώνοντας τους μισθούς και τσακίζοντας δικαιώματα μέσα στις συλλογικές συμβάσεις.
Χωρίς ταξικούς αγώνες και διεκδικήσεις από τους εργαζόμενους, οι επιχειρηματικοί όμιλοι όχι μόνο δεν πρόκειται τίποτα να παραχωρήσουν, αλλά θα εμφανίζονται ακόμα πιο απαιτητικοί και προκλητικοί στις αξιώσεις τους. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παραιτούνται από το δικαίωμά τους να απολαμβάνουν όλον τον πλούτο που παράγουν. Τους καλούμε να δυναμώσουν τους αγώνες τους για να βελτιωθούν οι όροι ζωής, μέχρι να διαμορφωθούν σταδιακά οι προϋποθέσεις εξάλειψης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Οι αγώνες που αναπτύσσονται τους τελευταίους μήνες σε μια σειρά κλάδους (μέταλλο, οικοδόμοι, τρόφιμα-ποτά, ηθοποιοί κλπ) με αιχμή την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων με αυξήσεις, είναι ανάγκη να δυναμώσουν και να πολλαπλασιαστούν καθώς δείχνουν το δρόμο της σύγκρουσης και της διεκδίκησης με βάση τις σημερινές ανάγκες.
