Ροή
Για τους Έλληνες, η πρόταση του Ιταλού προέδρου της δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα στον Μάριο Ντράγκι να αναλάβει τη συγκρότηση κυβέρνησης λύση στο οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο του 2011, που όλοι, βέβαια, ξέρουμε πώς κατέληξε.
Η ομοιότητα… έχει ασφαλώς σημείο αναφοράς το γεγονός ότι τόσο ο Μάριο Ντράγκι όσο και ο Λουκάς Παπαδήμος προέρχονταν από τα υψηλότερα κλιμάκια της ΕΚΤ. Ήτοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας η οποία εδώ και καιρό, πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας επιτρέπει με τις παρεμβάσεις και στις δύο οικονομίες να ανα-χρηματοδοτούν το τεράστιο χρέος τους, που διαφορετικά θα είχε οδηγηθεί σε αναγκαστική «αναδιάρθρωση» από τις αγορές.
Τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία φωτίζουν αυτή την ομοιότητα με ξεκάθαρο τρόπο: Η ΕΚΤ έχει «αγοράσει» μέχρι στιγμής 136 δισ. ευρώ ιταλικά κρατικά ομόλογα και 18,9 δισ. ευρώ ελληνικά. Μόνο τον τελευταίο μήνα οι αγορές αυτές ήταν 18,1 δισ. ευρώ για τα ιταλικά και 2,6 δισ. ευρώ για τα ελληνικά…
Κάπου εκεί όμως τελειώνουν σε μεγάλο βαθμό οι «ομοιότητες», αλλά συνεχίζουν οι... αναλογίες.
Το τρέχον ιταλικό πολιτικό αδιέξοδο, μέσα στις συνθήκες γενικευμένης ύφεσης και πανδημίας έχει μετατρέψει την ιταλική οικονομία σε μία γιγάντια «μπαρουταποθήκη» για την Ευρωζώνη, καθώς αυτή εξακολουθεί να βυθίζεται στις συνέπειες της πανδημίας και της απειλής – σύμφωνα με τον Ντράγκι – «μετάλλαξης της ύφεσης σε μακροχρόνια αποτελμάτωση».
Το ιδιωτικό χρέος της Ιταλίας σε συνδυασμό με το τρίτο μεγαλύτερο κρατικό χρέος στον πλανήτη (τα άλλα δύο είναι το γιαπωνέζικο και το …ελληνικό) απειλεί να τινάξει στον αέρα το τραπεζικό της σύστημα και μαζί του κάθε ανάχωμα στο τραπεζικό ευρω-σύστημα. Η ανάθεση του σχηματισμού κυβέρνησης στον Μάριο Ντράγκι από μία ουσιαστική πλευρά είναι «ευρωπαϊκή υπόθεση» και όχι απλά ιταλική…
Αν το 2010 - 11 η κρίση χρέους στην Ελλάδα αποτέλεσε το «πειραματόζωο» για την δημιουργία οικονομικών εργαλείων αντιμετώπισης από την πλευρά της Ευρωζώνης των διεθνών συνεπειών της κατάρρευσης της Lehman Brothers, η κρίση στην Ιταλία σήμερα σε συνθήκες παγκόσμιας πανδημίας και παρατεταμένης ύφεσης στην Ευρωζώνη, αποτελεί το… μονοπάτι για να κινηθεί η ευρωπαϊκή «μηχανή» σε αναζήτηση της exit strategy από τον φαύλο κύκλο της πανδημίας και της ύφεσης.
Τότε το πολιτικό σκέλος της διαδικασίας ανατέθηκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Τώρα η πολιτική διαχείριση ανατίθεται σε κάποιον του οποίου η πολιτική «δεξιοτεχνία» αναμφίβολα κουβαλάει πολύ ισχυρότερες εμπειρίες από εκείνες του Έλληνα καθηγητή και κεντρικού τραπεζίτη.
Η «γραμμή» Ντράγκι είναι στην τρέχουσα κατάσταση είναι απλή και ξεκάθαρη: πρέπει οι τράπεζες να δανείσουν με μηδέν επιτόκιο και πλήρη εγγύηση από το κράτος στις επιχειρήσεις που θα απαγορευτεί η απόλυση από την εργασία. Βέβαια για να κάνουν κάτι τέτοιο οι τράπεζες θα πρέπει να προηγηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο το «πράσινο φως» για την ενιαία ευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων και πλήρη ελευθερία στις κυβερνήσεις για να εγγυηθούν μία τέτοια κίνηση.
Για τον Ντράγκι όπως ο ίδιος είπε μετά τον Μάρτη του 2020, «υπάρχει το κακό και το καλό χρέος».
Το κακό είναι αυτό που έχει ξοδευτεί άσκοπα, το καλό είναι αυτό που θα εξασφαλίσει, κατά την δική του θέση, την επανεκκίνηση της οικονομικής δραστηριότητας.
Το κόστος «της διστακτικότητας» μπροστά την δράση αυτή «μπορεί να είναι ανεπανόρθωτο και οι ευρωπαίοι πρέπει να είναι αλληλέγγυοι μπροστά σ’ αυτό που έτσι κι αλλιώς είναι κοινός σκοπός…».
Με αυτή την «γραμμή» σε Ιταλία και Ευρωζώνη, η ανάληψη της ιταλικής κυβέρνησης από τον Μάριο Ντράγκι, ίσως διαμορφώνει ένα άλλο σκηνικό στην Ευρωζώνη, εν όψη και της αποχώρησης της Άγγελα Μέρκελ τον ερχόμενο Σεπτέμβρη από την γερμανική Καγκελαρία…
