Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι οποιοδήποτε πακέτο κυρώσεων προς τη Ρωσία (μετράμε 17, πάμε για το 18ο) μπορεί αποτελεσματικά να αλλάξει τα δεδομένα στο πεδίο της μάχης στον επιθυμητό χρόνο. Ίσως διαφοροποιεί ελάχιστα τα δεδομένα στο πεδίο της (όποιας) επικείμενης διαπραγμάτευσης... Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, λοιπόν: Γιατί η ανήμπορη να παρέμβει περισσότερο ΕΕ στην προσπάθεια λήξης του πολέμου και στήριξης του αμυνόμενου να εκτίθεται απέναντι στην παγκόσμια κοινή γνώμη;
Η απάντηση είναι δυσάρεστη μα και αμυδρά ελπιδοφόρα. Γιατί η ΕΕ εκ της φύσης της δεν μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα. Δεν έχει από μόνη της αξιόπιστη δύναμη ισχύος και δεν είναι απολύτως κοινά τα συμφέροντα εντός των 27. Συμβάλλει όπου και όσο μπορεί με βάση την λειτουργία και τη Συνθήκη της. Όμως η ΕΕ δεν είναι… τραμπική. Και ευτυχώς. Φυσικά διαπραγματεύεται με ισχυρά συμφέροντα, προφανώς έχει τα (όποια κοινά) δικά, αναπόφευκτα καλείται να προσαρμόζεται στα δεδομένα αλλά δεν το κάνει με τον νόμο του ισχυρού της μειωμένης πολιτικής αντίληψης. Εκείνου που δεν αντιλαμβάνεται ότι τα συμφέροντά του δεν είναι προσωπικά ούτε βραχυπρόθεσμα. Είναι συμφέροντα του λαού/λαών του και μακροπρόθεσμες οι συνέπειες των αποφάσεών του για όλους.
Υπερασπίζεσαι λοιπόν την αναποτελεσματικότητα;
Εύλογη η ερώτηση. Το αντίθετο, απαντώ. Υπερασπίζομαι μία πραγματικότητα. Δεν ήταν -άρα και δεν μπορεί άμεσα να γίνει- εφικτός στόχος της ήπιας δύναμης της ΕΕ να αντιμετωπίσει μία πραγματικότητα στην οποία πρωταγωνιστούν οι πλέον αυταρχικοί ηγέτες του πλανήτη. Θα πρέπει να το κάνει. Αλλά αυτό απαιτεί διαφοροποίησή της από την παραδοσιακή της ταυτότητα. Για την ακρίβεια επιχειρεί να το κάνει ήδη. Με τεράστιες εθνικές (και γερμανικές) επενδύσεις και στην άμυνα πλέον καθώς και συμφωνίες που δεν εντάσσονται στην παραδοσιακή της λειτουργία. Εντάσσονται -συχνά οριακά- στους κανόνες της. Ενίοτε μάλιστα προκύπτουν και συμμαχίες στις παρυφές της.
Ακόμα λοιπόν κι αν υπάρχουν επιχειρήματα που αμφισβητούν την αναποτελεσματικότητα της ΕΕ σε εγχειρήματα όμως που δεν ήταν ποτέ στο job description της, θα ήταν προτιμότερο να επιμείνουμε σε μία σπουδαία ευκαιρία και πρόκληση. Να αποτελέσει εκείνη το βασικό πυλώνα δυτικής δημοκρατίας όσο οι ΗΠΑ τον αρνούνται. Ρεαλιστικά αν το σκεφτεί κανείς, δε μας έχει μείνει και κάτι καλύτερο…
Διαβάστε περισσότερα άρθρα της στήλης ΑΘΗΝΑ-ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ
Ακολουθήστε το insider.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
