Υπό άλλες προϋποθέσεις, μια συζήτηση για τη διαπλοκή στη Βουλή θα αρκούσε για να ανεβάσει το ηθικό των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και να τους δώσει ανάσες ενόψει της δύσκολης συνέχειας. Αυτή η συζήτηση την Τετάρτη στη Βουλή όμως ήταν πολύ διαφορετική, μιας και η κατάσταση εκκρεμότητας, στην οποία βρίσκεται η χώρα δεν ήταν εύκολο να ξεχαστεί, ούτε καν για τους κυβερνητικούς βουλευτές, οι οποίοι βρίσκονται με την απειλή των σκληρών μέτρων να επικρέμαται από πάνω τους.
Παρά το γεγονός λοιπόν πως ο κ. Τσίπρας είχε μπροστά του το πρόσφορο έδαφος της αναφοράς στα θέματα της διαπλοκής, επέλεξε παράλληλα να αναφερθεί και στις εκκρεμότητες της συζήτησης με τους θεσμούς, η οποία εξελίσσεται όλο και πιο προβληματικά για το Μέγαρο Μαξίμου. Και αυτό, γιατί οι θεσμοί «στυλώνουν» τα πόδια, περιγράφουν με σαφήνεια τα σκληρα προαπαιτούμενα για την επάνοδό τους στην Αθήνα και απαιτούν από την κυβέρνηση δύσκολες πολιτικές αποφάσεις.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο κ. Τσίπρας έσπευσε να ξορκίσει την προληπτική νομοθέτηση μέτρων, επικαλούμενος εκ νέου τη θετική υπεραπόδοση ως προς τους στόχους της οικονομίας. «Εμείς θέλουμε εθνική γραμμή για να αρνηθούμε άδικα μέτρα όχι για να τα περάσουμε», υπογράμμισε καλώντας εκ νέου τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να πάρουν θέση για τα σοβαρά ζητήματα που άπτονται της διαπραγμάτευσης. Επεχείρησε δε έτι μια φορά να ταυτίσει τη ΝΔ και τον κ. Μητσοτάκη με τις «ακραίες» θέσεις του ΔΝΤ και του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Wolfgang Schaeuble, λέγοντας πως η αξιωματική αντιπολίτευση καλεί εμμέσως πλην σαφώς την κυβέρνηση να αποδεχθεί τις αιτιάσεις τους, όμως δεν έχει το θάρρος να το κάνει.
Παράλληλα όμως ο πρωθυπουργός ξόρκισε, μαζί με την προληπτική νομοθέτηση μέτρων, και τις εκλογές. «Μην χαλάτε το χρόνο με ξαναζεσταμένο φαγητό. Η κυβέρνηση απέδειξε, όταν οι αποφάσεις ήταν βαριές και δύσκολες, το αίσθημα ευθύνης της με μεγάλο κόστος», είπε ο κ. Τσίπρας, απαντώντας στα σενάρια περί Grexit και χαρακτήρισε τις εκλογές με ανοιχτή την αξιολόγηση είτε απερισκεψία είτε χρήσιμη ηλιθιότητα. Τόνισε δε έτι μια φορά πως η κυβέρνηση θα κριθεί το φθινόπωρο του 2019 και όχι νωρίτερα.
Τούτων δοθέντων, είναι σαφές πως το Μέγαρο Μαξίμου έχει καταλήξει σε ορισμένες βασικές σταθερές θέσεις. Αρχικά, δεν θέλει σε καμία περίπτωση τις εκλογές, οι οποίες με αυτό το δεδομένο μπορούν να προκύψουν μόνο ως ατύχημα και όχι με «ευθύγραμμο» αφήγημα. Παράλληλα, όμως, επιμένει στις θέσεις του και αποκρούει τα σενάρια προληπτικής νομοθέτησης μέτρων. Κάπου εδώ τελειώνουν όμως οι «σταθερές» και ξεκινούν οι «μεταβλητές»: το τι μπορεί να κάνει το Μέγαρο Μαξίμου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τι θέλει να κάνει το ΔΝΤ, με κοινοτικές πηγές να περιγράφουν ως «κάκιστο σενάριο» το ενδεχόμενο το Ταμείο να μην πάρει οριστική απόφαση στις 6/2 και να κλωτσήσει πάλι το τενεκεδάκι λίγο παρακάτω.
Κάπως έτσι, το Μαξίμου μπορεί σε ρητορικό επίπεδο να επιμένει και στους δύο ανωτέρω άξονες, κυβερνητικές πηγές και ιδίως από το οικονομικό επιτελείο όμως αντιλαμβάνονται την ανάγκη η ελληνική πλευρά να κινηθεί, μιας και είναι αυτή που κατά βάση έχει να χάσει από σενάριο επανάκαμψης της ελληνικής κρίσης-όσο και αν ο κ. Τσίπρας λέει πως «η Ευρώπη δεν χρειάζεται αχρείαστες κρίσεις». Άλλωστε, ήδη το χρονικό πλαίσιο είναι ασφυκτικό και η ημερομηνία της 20ης Φεβρουαρίου μοιάζει αρκετά κοντινή για να υπάρχει πλήρης συμφωνία, με αποτέλεσμα να εκτιμάται στο παρασκήνιο πως μπορεί ως τότε να έχει σκιαγραφηθεί ένας πολιτικός καμβάς δούναι και λαβείν και οι τεχνικές λεπτομέρειες των προαπαιτούμενων να αποκρυσταλλωθούν έως τις αρχές Μαρτίου (σ.σ. θα μπορούσε να πιστοποιηθεί το Staff Level Agreeement) και σε ένα έκτακτο Eurogroup μέσω τηλεδιάσκεψης.
Όπως και να έχει, τα δύσκολα είναι μπροστά για την Αθήνα. Οι θεσμοί ζητούν νομοθέτηση μείωσης του αφορολόγητου και ένταξη της προσωπικής διαφοράς στον ενισχυμένο κόφτη, υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για μια δεκαετία και φυσικά κλείσιμο της αξιολόγησης με νέες παραχωρήσεις από την Αθήνα στα εργασιακά και στα ενεργειακά. Το τυράκι; Πέραν του QE (ίσως όχι τον Μάρτιο, αλλά τον Απρίλιο), μια περιγραφή για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, αλλά όχι οριστική απόφαση ελέω άρνησης της Γερμανίας.
