Έξι βασικές αρχές που θα πρέπει να εφαρμόζονται απαρέγκλιτα προκειμένου το ΔΝΤ να συμμετέχει σε προγράμματα που χρηματοδοτούνται από άλλους μηχανισμούς στήριξης (Regional Financing Arrangements -RFAs), όπως για παράδειγμα το πρόγραμμα του ESM για την Ελλάδα, ενέκρινε το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Στη συνεδρίαση της 26ης Ιουλίου, οπότε και εγκρίθηκαν οι εν λόγω αρχές, οι εκτελεστικοί διευθυντές του ΔΝΤ σημείωσαν ότι στα προγράμματα με άλλους μηχανισμούς στήριξης η χρηματοδότηση του Ταμείου θα παρέχεται μόνο όταν το εκάστοτε πρόγραμμα είναι σύμφωνο με τις δανειοδοτικές πολιτικές του ΔΝΤ και ο ρόλος του Ταμείου στον σχεδιασμό και στην παρακολούθηση των προγραμμάτων είναι ανεξάρτητος από το ύψος της χρηματοδοτικής του συμμετοχής.
Δηλαδή στην περίπτωση της Ελλάδος το Ταμείο θα πρέπει να διατηρεί το κυρίαρχο ρόλο του στο προγράμμα του ESM ανεξαρτήτως το εάν το ΔΝΤ θα συνδράμει (μελλοντικά) 1,6 δις ευρώ, ενώ ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός έχει ήδη συνδράμει 40 δισ. ευρώ.
Μάλιστα, κάποιοι εκτελεστικοί διευθυντές τόνισαν ότι το Ταμείο πρέπει να είναι προετοιμασμένο να αποκλείσει τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα έαν θιγούν οι τομείς εντολής του και σημείωσαν σχετικά ότι τα προγράμματα της ζώνης του ευρώ ( βλ. Ελλάδα) έχουν παράσχει αξιόλογα διδάγματα γιατί πρέπει να γίνεται αυτό.
Οι βασικές αρχές για τη συμμετοχή του ΔΝΤ σε προγράμματα που χρηματοδοτούνται και από άλλους μηχανισμούς είναι οι ακόλουθες :
Αρχή 1: Ανεξαρτησία. Οι όροι συμμετοχής θα πρέπει να σέβονται την ανεξαρτησία του Ταμείου, αλλά και του άλλου μηχανισμού. Οι αποφάσεις του Ταμείου θα πρέπει να συμμορφώνονται με τις δικές του πολιτικές και τις δικές του δομές διακυβέρνησης.
Αρχή 2: Εντολές και τεχνική εμπειρογνωμοσύνη. Οι ρόλοι που διαδραματίζει κάθε οργανισμός σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη μορφή δέσμευσης (π.χ. εποπτεία, δανεισμός) πρέπει να αντικατοπτρίζουν τις αντίστοιχες εντολές και τους στόχους τους.
Αρχή 3: Πρόωρη και συνεχής συνεργασία. Το Ταμείο και οι μηχανισμοί στήριξης θα πρέπει να προσπαθούν να συνεργάζονται σε συνεχή βάση - για να ενισχύουν την ικανότητα πρόληψης κρίσεων - και να συμπράττουν αποτελεσματικά και γρήγορα όταν προκύψει ανάγκη χρηματοδότησης.
Αρχή 4: Συνέπεια και περιορισμένο αρμπιτράζ. Η συνεργασία σε επίπεδο δανεισμού για το Ταμείο απαιτεί συνέπεια, με την έννοια ενός ενιαίου προγράμματος, που θα "ανήκει" στη χώρα μέλος και το οποίο θα μπορεί να υποστηριχθεί από πολλαπλούς πιστωτές. Για να μειωθεί το φαινόμενο η χώρα που δέχεται στήριξη να επιλέγει αυτά που τη συμφέρουν απο το κάθε πρόγραμμα του κάθε μηχανισμού, οι λεπτομέρειες και οι πολιτικές που σχετίζονται με τον προγραμματισμό και την παρακολούθηση των προγραμμάτων πρέπει να είναι διαφανείς και προβλέψιμες. Τέλος, και οι δημόσιες ανακοινώσεις του Ταμείου και των άλλων μηχανισμών θα πρέπει να είναι συντονισμένες και συνεπείς.
Αρχή 5: Αμεροληψία . Η δέσμευση του Ταμείου απέναντι στους μηχανισμούς στήριξης πρέπει να είναι σταθερή. Αυτή η αρχή της ισορροπίας θα εφαρμόζεται στην πράξη, ωστόσο δεν συνεπάγεται απαραίτητα την ίδια μεταχείριση απέναντι σε κάθε μηχανισμό στήριξης, δεδομένων των διαφορετικών χαρακτηριστικών των οργανισμών.
Αρχή 6: Το καθεστώς προτιμητέου πιστωτή. Το καθεστώς του προτιμητέου πιστωτή αντικατοπτρίζει μια διεθνή συμφωνία (που προέρχεται από τη λέσχη των Παρισίων) ότι το Ταμείο αποκλείεται από τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης χρέους. Αυτό πρέπει να διατηρηθεί, δεδομένου ότι απορρέει από το μοναδικό ρόλο του ΔΝΤ. Επιπλέον, ακόμη και αν το Ταμείο καλείται να συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα, η συμμετοχή του είναι κάτι για το οποίο αποφασίζει αποκλειστικά το Ταμείο.
Να σημειωθεί πως οι προαναφερόμενες αρχές προέκυψαν ως αναγκαιότητα από τα προβλήματα συντονισμού που διαπιστώθηκαν στα προγράμματα του ΔΝΤ στη ζώνη του ευρώ και ειδικά στο ελληνικό πρόγραμμα, το οποίο αναφέρεται πολλάκις στην έκθεση που εγκρίθηκε από το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
