Ο επαπειλούμενος δασμός ύψους 107% επί των Ιταλικών ζυμαρικών - θα εισαχθεί από 1ης Ιανουαρίου στις ΗΠΑ - αποτελεί μια καταστροφική εξέλιξη για πλήθος κλάδων και χωρών της ΕΕ: την ίδια την βιομηχανία με έδρα την Ιταλία που παρασκευάζει τα ζυμαρικά, την αγροτική παραγωγή σκληρού σιταριού σε όλες τις Μεσογειακές Ευρωπαϊκές χώρες, το εμπόριο, ακόμη ίσως και τον μακρινό σε εμάς Καναδά, του οποίου η Ιταλική βιομηχανία ζυμαρικών αποτελεί τον καλύτερό του πελάτη για το σιτάρι του.
Σύμφωνα με την Coldireti, την πιο μαζική και δραστήρια ένωση αγροτών της Ιταλίας, αναφερόμαστε σε μια «φορολογητέα ύλη» ύψους 670 εκατ. ευρώ, όσες δηλαδή και οι εξαγωγές ζυμαρικών της Ιταλίας στις ΗΠΑ πέρυσι. Πριν λίγες μόνο ημέρες, η εν λόγω συνεταιριστική οργάνωση, έβγαλε στο δρόμο 20.000 αγρότες και εμπόδισε την εκφόρτωση Καναδέζικου σιταριού σε Ιταλικά λιμάνια, ως μια κίνηση προάσπισης του «Made in Italy Pasta» και κατά συνέπεια της πρωτογενούς παραγωγής σκληρού σιταριού. Τώρα με δήλωση του προέδρου της Ετόρε Πρατίνι, τονίζει ότι όπως προασπίζουμε την δίκαιη τιμή του σκληρού σιταριού, έτσι οφείλουμε να προασπίσουμε και την δίκαιη αξία των Ιταλικών ζυμαρικών.
Οι Ιταλοί παράγοντες της αγοράς, εκτιμούν ότι δασμοί του ύψους αυτού, θα διπλασιάσουν την τιμή στο τραπέζι του Αμερικάνου καταναλωτή, με συνέπεια να χαθεί το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς για τα Made in Italy ζυμαρικά στις ΗΠΑ. Εκτιμούν, ότι τη θέση τους θα πάρουν άλλα ζυμαρικά που ακούγονται σαν Μade in Italy, ή επιμένουν ότι είναι τουλάχιστον ισάξια. Προφανώς, αποκλείουν την εκδοχή να απορροφήσουν ένα σημαντικό μέρος του δασμού που θα επιβληθεί, ώστε να προστατεύσουν την ανταγωνιστικότητα του προϊόντος τους και να μην πληρώσει όλη την διαφορά ο Αμερικάνος καταναλωτής.
Θα υπάρξουν και ωφελημένοι από τους δασμούς!
Να σημειωθεί, ότι αρκετές μεγάλες Ιταλικές φίρμες ζυμαρικών διαθέτουν εργοστάσια στις ΗΠΑ, περιλαμβανομένης της Αριζόνα, όπου παράγεται το ονομαστό Dessert wheat, που θεωρείται το καλύτερο σιτάρι του κόσμου. Άρα, η εντατικοποίηση άμεσα της παραγωγής στις ΗΠΑ και η εν συνεχεία επέκταση της παραγωγικής δυναμικότητας των εκεί εγκαταστάσεών τους, θα καλύψει ένα σημαντικό μέρος της απώλειας για την βιομηχανία και φυσικά θα ευνοήσει τις ήδη εγκατεστημένες εκεί ιταλικές επιχειρήσεις.
Τι γίνεται όμως με την πρωτογενή παραγωγή σιταριού; Προφανώς η ντόπια βιομηχανία ζυμαρικών των ΗΠΑ, θα προμηθευτεί το σκληρό σιτάρι που θα χρειαστεί για να αυξήσει την παραγωγή της από τον γειτονικό της Καναδά. Από αυτό άλλωστε προμηθεύεται και η Ιταλία για να κάνει τα Made in Italy ζυμαρικά της… Κι εδώ υπάρχει ένα θέμα από καιρό, το οποίο η ΕΕ δεν φρόντισε να αντιμετωπίσει.
Made in Italy από σιτάρι του μακρινού Καναδά, το οποίο καλλιεργείται με ανάρμοστες για τα ευρωπαϊκά καλλιεργητικά ήθη κι έθιμα, μάλλον χρειάζεται περισσότερη έρευνα. Αυτό φυσικά δεν είναι της παρούσης, τώρα που άναψε ο πόλεμος. Αλλά δυστυχώς έτσι συμβαίνει πάντα.
Αλλά και πολλοί και βαριά χαμένοι!
Η εξέλιξη λοιπόν αυτή εκτιμάται ότι θα είναι από επιζήμια, έως καταστροφική για όλον τον πρωτογενή τομέα στις μεσογειακές χώρες. Στην Ιταλία παράγονται κάθε χρόνο περί τα 4 εκατ. τόνοι ζυμαρικών από τα οποία το 60% παίρνει το δρόμο για τις διεθνείς αγορές. Οι μεγαλύτερες ποσότητες κατευθύνονται στην Βόρεια Αμερική.
Και όταν λέμε καταστροφική δεν εννοούμε μόνο από την οικονομική σκοπιά. Η αναγκαστική αναδιοργάνωση (βλέπε διάλυση) της παραγωγής σκληρού σιταριού στην πιο ευαίσθητη κλιματολογικά περιοχή του κόσμου, είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα δημιουργήσει πρόβλημα ακόμη και πείνας στις χώρες της Βόρειας Αφρικής, εκεί που το σκληρό σιτάρι καλύπτει τις βασικές καθημερινές ανάγκες του πληθυσμού. 15 ολόκληρα χρόνια μετά την περίφημη Αραβική Άνοιξη, που ξεκίνησε από την αυτοπυρπόληση ενός νεαρού Άραβα κι εξελίχθηκε σε κίνημα που σάρωσε όλο τον Αραβικό κόσμο, όταν αναζητάς διατροφικής φύσεως στοιχεία και πληροφορίες για την περιοχή, είναι βέβαιο ότι θα πέσεις πάνω σε αναφορές σε αυτή. Άρα τα διατροφικά συστήματα στις χώρες αυτές είναι όντως εύθραυστα με τον φόβο στο DNA τους και η παραμικρή ανωμαλία μπορεί να προκαλέσει κατάρρευσή τους.
Κατάρρευση θα προκληθεί και στην σιτοκαλλιέργεια σε όλες τις χώρες που τροφοδοτούν την Ιταλική αγορά, μεταξύ των οποίων και την δικιά μας. Μετά από χρόνια απραξίας, η ελληνική παραγωγή σκληρού σιταριού, είναι δέσμια όχι τόσο των μεγεθών της Ιταλικής αγοράς, όσο των «ελιγμών» των Ιταλών εμπόρων. Δεν χρειάζονται άλλα σχόλια για να κατανοήσει κανείς το θέμα και την μελλοντική του πορεία…
Ώρα να αποδείξει η Μελόνι την επιρροή της στον Τραμπ
Οι Ιταλοί συντελεστές της αγοράς, έσπευσαν αμέσως στην κ. Μελόνι, η οποία διαθέτει άριστες σχέσεις με τον Πρόεδρο Τραμπ. Παράλληλα, ζήτησαν την στήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η μέχρι τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι ο Πρόεδρος Τραμπ, δίνει ελάχιστη σημασία στις παρεμβάσεις οργάνων που δεν εκτιμάει και πολύ, όπως Ενώσεων Κρατών, Διεθνών Οργανισμών κ.α και τελικά μετά από ένα ανατολίτικου τύπου παζάρι, «κόβει κάτι τις από την αρχική προσφορά να το κλείσουμε το θέμα». Νέα ήθη και έθιμα στις διεθνείς σχέσεις!
Αφορμή για την επιβολή δασμού, αποτέλεσε η εκτίμηση των ΗΠΑ ότι υπάρχει κάποιου είδους βοήθεια προς την Ιταλική βιομηχανία ζυμαρικών (dumping). Αντίθετη τυχόν γνωμοδότηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Eμπορίου, που ζητούν οι Ιταλοί να καταφύγει η Κομισιόν, είναι βέβαιο ότι δεν θα ιδρώσει το αυτί του Προέδρου. Συγκεκριμένα, το Υπουργείο Εμπορίου των ΗΠΑ ερευνά σε βάθος τις εταιρείες La molisana και Garofalo αλλά και τις περισσότερες εξαγωγικές εταιρείες. Σύμφωνα με την Ilsole 24, κάθε χρόνο, υπό την πίεση Αμερικάνικων εταιρειών ζυμαρικών, το Υπουργείο ερευνά το Ιταλικό κύκλωμα παραγωγής ζυμαρικών κι επιβάλει δασμούς της τάξης του 1 έως 2%. Φέτος όμως, υπό το πρίσμα των ευρημάτων το ύψος του δασμού έφτασε τα 91,74%, το οποίο προστίθεται σε γενικότερο δασμό ύψους 15%, άρα σύνολο 107% και θα επιβληθεί από 1 Ιανουαρίου 2026!
Από πλευράς ΗΠΑ, ο δασμός αυτός είναι ακριβώς στα μέτρα που επιδιώκει η σημερινή της πολιτική: βάλτε μια βάρδια στα εδώ εργοστάσια άμεσα να καλύψουμε την ζήτηση με ντόπια παραγόμενα προϊόντα και αμέσως ξεκινήστε να στήσετε νέα εργοστάσια και να παράγετε περισσότερο σκληρό σιτάρι, ώστε να αυξήσουμε την εγχώρια προστιθέμενη αξία. Πιστοί στη χρηματοικονομική παγκοσμιοποιήση, δεν τους απασχολεί η προέλευση των κεφαλαίων, αρκεί να κατατεθούν στην Αμερικάνικη επικράτεια.
Τι επιπτώσεις θα έχει αυτή η απόφαση στον θεσσαλικό κάμπο ή την Κεντρική Μακεδονία, περιοχή που βγάζει το καλύτερο ίσως ποιοτικά σιτάρι στην Ελλάδα, δεν τους απασχολεί καθόλου.
Πρέπει να περιμένουμε λίγες ημέρες να κάτσει ο κουρνιαχτός από την ανακοίνωση των μέτρων, αλλά και να δούμε τις αντιδράσεις των μικροχρηματηστηρίων σκληρού σιταριού στη Νότιο Ιταλία, πως αυτές αντιλαμβάνονται τα μέτρα σε μια πλημμυρισμένη από σκληρό σιτάρι διεθνή αγορά.
