Με τη Θεωρία της Ειδικής Σχετικότητας που διατύπωσε ο Αϊνστάιν το 1905 απέδειξε ότι ο χρόνος διαστέλλεται. Μετά από 110 χρόνια, το μνημόνιο απέδειξε ότι ο χρόνος χάνεται.
Η γενιά των Ελλήνων μεταξύ 30-40 ετών έχει χάσει μια ολόκληρη δεκαετία. Όταν το 2005 ένας πτυχιούχος κέρδιζε 1.000 ευρώ σε μια μισθωτή θέση στον ιδιωτικό τομέα και σήμερα –αν δεν είναι άνεργος–βγάζει με το ζόρι 900 ευρώ, πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς αυτή την δεκαετία εκτός από χαμένη;
Ένας 35άρης σήμερα έχει πάνω από 10 χρόνια επαγγελματική εμπειρία, συνήθως έχει αποκτήσει εξειδίκευση μέσω πρόσθετων σπουδών, όπως ένα μεταπτυχιακό, έχει αλλάξει 2-3 δουλειές –και όλα αυτά, για να βγάζει λιγότερα από ό,τι όταν ξεκίνησε.
Αν, μάλιστα, προσαρμόσουμε τον σημερινό μισθό του στον πληθωρισμό για να είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη, τότε μιλάμε για υποβάθμιση άνω του 25%. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, το διαθέσιμο εισόδημα στην Ελλάδα μειώνεται σταθερά κατά 6,7% μετά το 2008, με αποτέλεσμα το 2015 να έχει χαθεί το 1/4 του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος στη χώρα μας.
Την τάση αυτή επιβεβαιώνουν και τα στοιχεία που ανακοίνωσε την Πέμπτη η Τράπεζα της Ελλάδος. Την πενταετία 2012- 2016 η μείωση των αμοιβών εξαρτημένης εργασίας έχει φθάσει το 23,5%, ενώ μόνο το 50% των μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα έχει μισθό πάνω από 800 ευρώ. Εν τω μεταξύ, το κόστος ζωής συνεχίζει να αυξάνεται. Μόνο η αύξηση του ΦΠΑ τον περασμένο Ιούλιο έχει οδηγήσει σε αύξηση των τιμών κατά 4% το τελευταίο εξάμηνο.
Η περιβόητη εσωτερική υποτίμηση που τόσο σθεναρά υποστηρίζουν οι δανειστές μας, προκειμένου η ελληνική οικονομία να γίνει ανταγωνιστική, έχει δυστυχώς πλήξει περισσότερο τον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα την πιο παραγωγική γενιά των νέων αλλά αρκετά έμπειρων επαγγελματιών για να αποτελέσουν την ατμομηχανή της ανάπτυξης σε μια χώρα.
Η υποτίμηση του νέου ανθρώπινου δυναμικού, όχι μόνο δεν έχει δώσει κίνητρα για αύξηση των επενδύσεων και ανάπτυξη στη χώρα, αλλά έχει καταφέρει να συνθλίψει την αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης γενιάς που δέχεται να δουλεύει πλέον με τα μισά χρήματα, συνήθως «μαύρα», και τις περισσότερες φορές με πολλαπλάσιες απαιτήσεις από τους εργοδότες, αφού «αν δεν θέλεις εσύ, υπάρχει μια ουρά απ’ έξω να περιμένει». Για να μην αναφέρουμε πόσοι έχουν μείνει άνεργοι πάνω στην πιο παραγωγική τους ηλικία.
Και που έχουμε φτάσει οι σημερινοί 35άρηδες; Να ξενοικιάσουμε το σπίτι μας για να επιστρέψουμε στους γονείς μας, να πουλήσουμε το αυτοκίνητό μας γιατί δεν μπορούμε να το συντηρήσουμε, να κάνουμε δύο δουλειές για να καλύψουμε τα στοιχειώδη προσωπικά μας έξοδα, να σκεφτόμαστε τα 2 ευρώ που θα δώσουμε στον καφέ.
Ούτε λόγος για καριέρα, σπουδές, ταξίδια, όνειρα, φιλοδοξία. Σε αυτή την ηλικία, με τη μόρφωση και την προϋπηρεσία μας, θα έπρεπε να έχουμε κάνει αξιόλογη καριέρα, να βγάζουμε χρήματα, να μπορούμε να συντηρήσουμε τη δική μας οικογένεια –και όχι να ζητάμε χρήματα από τους γονείς μας για να «βγάλουμε τον μήνα».
Αν έχει κανείς την ανάγκη να νιώσει τυχερός και να πει «πάλι καλά» στον εαυτό του, μπορεί να κοιτάξει την επόμενη γενιά που τελειώνει τις σπουδές ή έχει κάνει ήδη τα πρώτα βήματα στην αγορά εργασίας.
Αυτά τα παιδιά δεν είχαν καν την ευκαιρία να πιάσουν δουλειά με αξιοπρεπείς όρους –έστω για κάποια χρόνια– ώστε να αποκτήσουν πολύτιμη εμπειρία. Είτε δουλεύουν με stage, βγάζοντας υποτυπώδη χρήματα, είτε αξιοποιούν τις «ευκαιρίες» απόκτησης επαγγελματικής εμπειρίας που πάρα πολλές επιχειρήσεις προσφέρουν τεχνηέντως εκμεταλλευόμενες τους νέους επαγγελματίες. Το αποτέλεσμα είναι το brain drain, δηλαδή η μαζική φυγή επιστημόνων από τη χώρα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, 223.000 νέοι ηλικίας 25-39 ετών εγκατέλειψαν την Ελλάδα την εξαετία 2008-2013 προκειμένου να αναζητήσουν το μέλλον τους στις πιο ανεπτυγμένες χώρες.
Το οξύμωρο είναι ότι τα παιδιά αυτής της γενιάς έχουν τουλάχιστον δύο πτυχία, αφού για να μην βυθιστούν στη μαύρη τρύπα της ανεργίας, οι γονείς τους πληρώνουν ένα ή δύο μεταπτυχιακά προκειμένου να καθυστερήσουν όσο γίνεται την ανώμαλη προσγείωση των παιδιών τους.
Και το μνημόνιο μας έχει προσγειώσει όλους ανώμαλα, ανεξάρτητα σε ποια γενιά ανήκει ο καθένας –20άρης, 35άρης ή 60άρης που περιμένει τη σύνταξη.
