Ροή
Η (παρολίγον) νίκη του κ. Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές δεν ήρθε να μας πληροφορήσει για κάτι το οποίο δεν γνωρίζαμε ήδη. Ότι, δηλαδή, την τελευταία πενταετία αυτό που αντιλαμβανόμασταν ως το πρότυπο του Δυτικού Ανθρώπου έχει ουσιαστικά διασπαστεί σε δύο διαφορετικές αντιθετικές προσωπικότητες. Ήρθε όμως να μας πει πως «ο ξοφλημένος και χωρίς λαϊκό έρεισμα κύριος Τραμπ», όπως τουλάχιστον τον παρουσίαζαν τα ΜΜΕ την τελευταία διετία, μόνο ξοφλημένος δεν ήταν. Αν είχε δε επιδείξει ελάχιστα συνετότερη πολιτική διαχείριση όσον αφορά την πανδημία, θα είχε τελικά κερδίσει και αυτές τις εκλογές με χαρακτηριστική άνεση.
Το πρόβλημα δεν είναι πως τα Μ.Μ.Ε. αποτυγχάνουν να κατανοήσουν τον κ. Τραμπ και εκείνος το εκμεταλλεύεται για να φέρνει τους αναλυτές συνεχώς προ εκπλήξεων. Αντιθέτως, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε πλέον σε θέση να προβλέψουμε με ακρίβεια τις τακτικές του. Για παράδειγμα, εδώ και μέρες περιμέναμε ότι θα βγει νωρίς να δηλώσει με παραπλανητικό τρόπο πως δήθεν νίκησε τις εκλογές για να μπορέσει να πυροδοτήσει την αντίδραση της βάσης του όσο το Ανώτατο Δικαστήριο θα χειρίζεται τις προσφυγές του.
Αυτό που η Δημοσιογραφία στο σύνολό της έχει πλήρως αποτύχει να κατανοήσει είναι πως ο κ. Τραμπ δεν είναι ένα αυτόφωτο άστρο. Πίσω του, επίμονα και υπομονετικά, στέκεται μια πολυπληθής μερίδα της Δυτικής κοινωνίας -η νέα, δεύτερη προσωπικότητα της Δύσης- κι εκείνη είναι που προσδίδει πολιτική ώθηση σε ανθρώπους και κομματικούς σχηματισμούς όπως ο δικός του. Η ίδια η ύπαρξη της μερίδας της κοινωνίας αυτής, όμως, είναι που χρόνια τώρα αντιμετωπίζεται από τα Μέσα σαν να είναι απλώς μια ελάσσων ανωμαλία του συστήματος, μια μικρή εξαίρεση στον κανόνα της κανονικότητας και αυτός είναι ο κύριος υπαίτιος της πολιτικής πόλωσης που παρατηρούμε σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο.
Ο «μέσος Δυτικός πολίτης» όπως τα Μέσα τον αναγνωρίζουν είναι αυτός που έχει ευεργετηθεί από την νέα τάξη πραγμάτων της Κοινωνίας της Παγκοσμιοποίησης, της Πληροφορίας, της Ελευθερίας του Εμπορίου και της Τεχνολογίας. Αυτός όμως ο πολίτης ουδέποτε πληροφορήθηκε και παντελώς αγνοεί πως ίσως ακόμη και ο ίδιος του ο γείτονάς ανήκει σε μια άλλη κατηγορία, αυτή των χαμένων της πρόσφατης κοινωνικής αλλαγής. Εκείνων που είδαν την δουλειά τους να μετακομίζει προς ανατολάς, εκείνων που δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις εισαγωγές από χώρες με ημερομίσθια του ενός δολαρίου, εκείνων που θεωρούν πως η παράνομη μετανάστευση τους άφησε άνεργους αλλά ακόμη κι εκείνων, που αν και υποτίθεται πως είναι πολίτες του πρώτου κόσμου, έχουν χάσει την πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά αγαθά όπως η Υγεία, η Παιδεία και η Ασφάλεια.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο ότι η συμβατική πολιτική τάση έχει εδώ και χρόνια ξεγράψει ολόκληρη αυτήν την μερίδα της κοινωνίας. Δεν είναι ούτε καν ότι τα Μέσα Ενημέρωσης δεν τους δίνουν το βήμα να μιλήσουν για τα προβλήματά τους. Είναι ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι αγνοούμε ακόμη και την ίδια την ύπαρξή τους. Διότι έχουμε πλέον πεισθεί από τα Μέσα πως οι κάθε λογής… «Τραμπ» είναι απλώς ένα πρόβλημα κακής πολιτικής αισθητικής και δεχόμαστε να ψηφίζουμε εκείνους τους… «Κλιντον-Μπάιντεν» που αν και υποτίθεται πως τους απασχολεί ο πολιτικός διχασμός, ούτε λέξη δεν έχουν συμπεριλάβει στα προγράμματα τους για το πως πραγματικά θα βοηθήσουν κι εκείνους που βρέθηκαν στην «σκιά» της πρόσφατης οικονομικής προόδου.
Οι άνθρωποι αυτοί όμως υπάρχουν, όπως υπάρχουν και τα προβλήματά τους. Και θα συνεχίσουν να υπάρχουν ακόμη και μετά την εποχή Τραμπ. Αν λοιπόν δεν μιλήσουμε για αυτούς και δεν κατανοήσουμε την θέση τους, σύντομα εκείνοι θα γίνουν η πλειοψηφία και η κυρίαρχη τάση κι εμείς θα παραμείνουμε μια μειοψηφία που θα αναπολεί την πολιτική «υψηλής αισθητικής» των περασμένων εποχών και τους εκφραστές της που στην ουσία θα είναι αυτοί που θα μας φτάσουν εκεί.
Ίσως λοιπόν το πρόβλημα να μην βρίσκεται ούτε στην πολιτική, ούτε στον λαό, ούτε καν στην κοινωνική αλλαγή. Ίσως απλώς να βρίσκεται στην ενημέρωση.
