Ροή
Ελάχιστες μέρες πριν τις προεδρικές κάλπες στην Τουρκία την 14η Μαΐου ο γερμανικός τύπος αρχίζει να ασχολείται λίγο πιο εντατικά με αυτές.
Ενδεικτικό είναι το δημοσίευμα της Welt, σύμφωνα με το οποίο, ο απερχόμενος πρόεδρος της χώρας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κάνει ό,τι μπορεί για να παραμείνει στην εξουσία, αν και αυτή βρίσκεται σήμερα σε χειρότερη κατάσταση από ποτέ.
Έξι κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους -υπό τον Κιλιτσντάρογλου- για να του αποσπάσουν την εξουσία, υπενθυμίζει η γερμανική εφημερίδα, συμπληρώνοντας πως οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν μια στενή κούρσα.
«Ο Ερντογάν έχει μπλέξει στο αδιέξοδο της απολυταρχίας», δηλώνει ο τέως Γερμανός Πρέσβης στην Άγκυρα, Μάρτιν Έρντμαν. «Και εκεί βρίσκεται τώρα. Υπάρχει μόνο ο τοίχος μπροστά του».
Δέκα εβδομάδες μετά τους καταστροφικούς σεισμούς στη νοτιοανατολική Τουρκία, το μεγαλύτερο μέρος των ερειπίων στο Adiyaman έχει καθαριστεί. Μια αγορά άνοιξε ξανά σε ένα σοκάκι. Αλλά τίποτα δεν είναι όπως ήταν πριν. Περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις αρχές Φεβρουαρίου, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.
«Η βοήθεια προήλθε από τους ίδιους τους πολίτες. Όχι από το κράτος», αναφέρει κάτοικος της περιοχής. Eπίσης, «οι διασώστες ήρθαν πολύ αργά» αναφέρει η ίδια πηγή. «Μέχρι στιγμής δεν έχω πει τίποτα κακό για όσους ψηφίζουν ΑΚΡ», σημειώνει. «Εκείνους που εξακολουθούν να τους ψηφίζουν σήμερα, δεν θα τους συγχωρήσω ποτέ», συμπλήρωσε.
Οι σεισμοί έχουν αφήσει ένα εθνικό τραύμα, αναφέρει η Welt. Σε ποιο βαθμό έβλαψαν πολιτικά τον Ερντογάν μένει να φανεί. Πολλοί άνθρωποι είναι αναστατωμένοι επειδή η κυβέρνηση ανέχτηκε τα κατασκευαστικά ελαττώματα. Άλλοι λένε ότι οι σεισμοί ήταν θεϊκή μοίρα. Αλλά η διάθεση ήταν ήδη κακή πριν από την καταστροφή. Πέρυσι, ο πληθωρισμός σκαρφάλωσε κατά περιόδους πάνω από το 80%. Τα κρεμμύδια, οι πατάτες και το ψωμί έγιναν ακριβά. Δεν βοηθάει το γεγονός ότι ο πρόεδρος αύξησε τρεις φορές τον κατώτατο μισθό. Η οικονομική πολιτική του Ερντογάν κάποτε τον έκανε επιτυχημένο, τώρα μπορεί να τον ρίξει.
Αντί να αυξήσει το βασικό επιτόκιο, μια αποδεδειγμένη συνταγή κατά της υποτίμησης του νομίσματος, απέλυσε κάθε επικεφαλής κεντρικής τράπεζας που αντιδρούσε στην πολιτική του για χαμηλά επιτόκια.
Η συμμαχία υπό τον Κιλιτσντάρογλου, από την άλλη μεριά, υπόσχεται επιστροφή στις παραδοσιακές οικονομικές πολιτικές, θέλει να καταργήσει το προεδρικό σύστημα και να ενισχύσει τη δημοκρατία. Τα κόμματα ενσαρκώνουν διαφορετικές ιδεολογίες- τα ενώνει η επιθυμία να απαλλαγούν από τον Ερντογάν. Οι δημοσκοπήσεις τους δίνουν καλές πιθανότητες. Για πρώτη φορά, ο Ερντογάν δεν είναι το ξεκάθαρο φαβορί σε εκλογές.
Υπάρχουν, όμως, αμφιβολίες για το αν θα ήταν πρόθυμος να εγκαταλείψει την εξουσία χωρίς μάχη σε περίπτωση ήττας.
Την περασμένη εβδομάδα, ο υπουργός Εσωτερικών του μίλησε για «απόπειρα πολιτικού πραξικοπήματος από τη Δύση» σε σχέση με τις εκλογές.
Σύμφωνα με τη Welt, δύο γεγονότα στην πρόσφατη ιστορία της Τουρκίας μπορούν να ρίξουν φως στις προοπτικές για μια δημοκρατική μετάβαση της εξουσίας:
Oι βουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο του 2015
Το κόμμα του Ερντογάν έχασε την απόλυτη πλειοψηφία του επειδή το φιλοκουρδικό HDP ξεπέρασε το όριο και μπήκε στο κοινοβούλιο.
Μια κυβέρνηση συνασπισμού θα έπρεπε να είχε σχηματιστεί εντός 45 ημερών. Αντ' αυτού, η ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ της Άγκυρας και της κουρδικής τρομοκρατικής οργάνωσης PKK, την οποία είχε κάποτε ξεκινήσει ο Ερντογάν, απέτυχε. Ένοπλοι Κούρδοι μαχητές οχυρώθηκαν σε κατοικημένες περιοχές στα νοτιοανατολικά της χώρας και ο τουρκικός στρατός χρησιμοποίησε τανκς και πυροβολικό εναντίον τους.
Ολόκληρες συνοικίες ισοπεδώθηκαν και σε ορισμένες περιπτώσεις η απαγόρευση κυκλοφορίας διήρκεσε μήνες. Παράλληλα, Κούρδοι μαχητές πραγματοποίησαν επιθέσεις στη δυτική Τουρκία. Εν μέσω της κρίσης, ο Ερντογάν έβαλε να επαναληφθούν οι εκλογές. Ήταν η ώρα της εκτελεστικής εξουσίας: το ΑΚΡ βελτίωσε το αποτέλεσμά του κατά 8,6 ποσοστιαίες μονάδες. Ένα χρόνο αργότερα, η ασυλία σχεδόν όλων των βουλευτών του HDP άρθηκε.
Ο Ερντογάν τους αποκαλεί κοινοβουλευτικό βραχίονα των τρομοκρατών. Επί του παρόντος, βρίσκονται σε εξέλιξη διαδικασίες για την απαγόρευση του κόμματος. Οι παρατηρητές την κατατάσσουν ως πολιτικά υποκινούμενη.
Οι δημοτικές εκλογές του 2019
Στην Κωνσταντινούπολη, ο Εκρέμ Ιμάμογλου του αντιπολιτευόμενου CHP έβαλε υποψηφιότητα εναντίον ενός πιστού του Ερντογάν - και κέρδισε. Ο πρόεδρος, ωστόσο, δεν θέλησε να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα. Άλλωστε, ο ίδιος ο Ερντογάν ήταν αυτός που είχε πει κάποτε: «Όποιος κερδίσει την Κωνσταντινούπολη, κερδίζει την Τουρκία». Λόγω των υποτιθέμενων παρατυπιών, έβαλε να διεξαχθεί εκ νέου η ψηφοφορία.
«Ο Ερντογάν μας πολέμησε», θυμάται ο Ιμάμογλου στο γραφείο του στο δημαρχείο της Κωνσταντινούπολης. «Πριν επαναληφθούν οι εκλογές, έκανε συγκεντρώσεις, ήταν σε κάθε συνοικία της Κωνσταντινούπολης». Δεν βοήθησε. Ο Ιμάμογλου στην πραγματικότητα αύξησε το προβάδισμά του κατά πάνω από 800.000 ψήφους. Αυτό, λέει σήμερα, ήταν το πρώτο σημάδι ότι η εποχή Ερντογάν έφτανε στο τέλος της.
Πως φτάσαμε στο σήμερα
Η Welt, κάνει μία αναδρομή στο παρελθόν του Ερντογάν και στο πως από φορέας της ελπίδας για τη Δύση μετατράπηκε σε ένα διχαστικό πολιτικό, αν και όπως σημειώνει η γερμανική εφημερίδα διαμόρφωσε το πεπρωμένο της Τουρκίας όσο κανένας άλλος μετά τον ιδρυτή του κράτους Κεμάλ Ατατούρκ:
- Κέρδισε τις εκλογές ως δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης τη δεκαετία του '90. Ο Ερντογάν κυβέρνησε αποτελεσματικά, εκσυγχρονίζοντας τμήματα της προβληματικής υποδομής. Ταυτόχρονα, απαγόρευσε το σερβίρισμα αλκοόλ σε δημόσιους χώρους. Το να είσαι κοσμικός και μουσουλμάνος, είπε σε συνέντευξη Τύπου, δεν ήταν δυνατόν. Ως υπέρμαχος του πολιτικού Ισλάμ, ερχόταν σε σύγκρουση με την αυστηρά κοσμική τάξη που είχε δώσει στην Τουρκία ο Ατατούρκ. Οι γυναίκες που φορούσαν μαντίλα απαγορεύονταν τότε να φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο- ο Ερντογάν έστειλε τις κόρες του στο εξωτερικό για σπουδές. Η τουρκική ελίτ ήταν αστική, όχι πολύ θρησκευόμενη, μοντέρνα - και μερικές φορές περιφρονούσε τον παραδοσιακό πληθυσμό της Ανατολίας. Ως δήμαρχος, ο Ερντογάν απήγγειλε ένα ποίημα: «Οι μιναρέδες είναι οι ξιφολόγχες μας, οι τρούλοι τα κράνη μας, τα τζαμιά οι στρατώνες μας και οι πιστοί ο στρατός μας». Ένα δικαστήριο το θεώρησε αυτό ως υποκίνηση του λαού και τον καταδίκασε σε φυλάκιση. Ο Ερντογάν πήγε στη φυλακή ως ισλαμιστής και βγήκε, όπως φάνηκε, τέσσερις μήνες αργότερα ως αναμορφωμένος άνθρωπος. Είχε συνειδητοποιήσει ότι ένα αυστηρά ισλαμικό κόμμα δεν ήταν ούτε ικανό να κερδίσει την πλειοψηφία ούτε συμβατό με τον κρατικό μηχανισμό και ίδρυσε με λίγους συντρόφους του το μοντέρνου τύπου Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, ή εν συντομία ΑΚΡ. Αντιπροσώπευε τις μουσουλμανικές αξίες χωρίς να διαφημίζει ένα θρησκευτικό πρόγραμμα.
- Στις βουλευτικές εκλογές του 2002, το κεντροδεξιό κόμμα κέρδισε πάνω από το 1/3 των ψήφων. Η παραμελημένη συντηρητική πλειοψηφία της Τουρκίας είχε δώσει στον Ερντογάν τη νίκη. Ακολούθησαν χρυσά χρόνια. Ως πρωθυπουργός, ο Ερντογάν κατάργησε τη θανατική ποινή, ενίσχυσε την καταπολέμηση των βασανιστηρίων, προώθησε τη χρήση της κουρδικής γλώσσας, εισήγαγε την καθολική ασφάλιση υγείας, έχτισε γέφυρες, δρόμους και αεροδρόμια. Αναδύθηκε μια τουρκική μεσαία τάξη.
Το 2004, ο τότε Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ απένειμε στον Ερντογάν το βραβείο του Ευρωπαίου της χρονιάς και τον εξήρε ως «μεγάλο μεταρρυθμιστή πολιτικό». Λίγο αργότερα, οι Βρυξέλλες και η Άγκυρα ξεκίνησαν επίσημα τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ. Ο Ερντογάν θεωρήθηκε από πολλούς ως απόδειξη ότι και τα δύο είναι δυνατά: το Ισλάμ και η δημοκρατία, η παράδοση και η μεταρρύθμιση. Οι επικριτές του, από την άλλη πλευρά, προειδοποίησαν: Η τάση προς τον αυταρχισμό ήταν εγγενής στη βιογραφία του Ερντογάν. Έπρεπε να αποδειχθεί ότι είχαν δίκιο.
Διαβάστε επίσης:
Ένας άνθρωπος ενάντια στο λαό του
Το πάρκο Γκεζί στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης είναι ένας δυσδιάκριτος χώρος πρασίνου. Τον Μάιο του 2013, μερικές δεκάδες περιβαλλοντικοί ακτιβιστές στρατοπέδευσαν εκεί. Οι μπουλντόζες είχαν μετακινηθεί για να καθαρίσουν τα δέντρα και να προετοιμάσουν τον χώρο για την κατασκευή ενός αντίγραφου οθωμανικού στρατώνα. Ο Ερντογάν είχε προωθήσει προσωπικά το έργο. Δεν θα ανεχόταν διαδηλωτές να στέκονται εμπόδιο στο δρόμο του.
Οι αστυνομικοί ψέκασαν δακρυγόνα και έβαλαν φωτιά στις σκηνές. Πολλοί άνθρωποι στην Τουρκία εξοργίστηκαν από τη δυσανάλογη αντίδραση. Το κάλεσμα «καταλάβετε το Γκεζί» εξαπλώθηκε στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως επιχείρηση διάσωσης μερικών δέντρων στρεφόταν πλέον κατά της κυβέρνησης. Οι διαμαρτυρίες εξαπλώθηκαν σαν πυρκαγιά σε όλη τη χώρα.
Μέσα σε τρεις μήνες, πάνω από τριάμισι εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της Τουρκίας. Ο Ερντογάν συνέτριψε βίαια το κίνημα. Χιλιάδες τραυματίστηκαν, χιλιάδες συνελήφθησαν, αρκετοί πέθαναν. Η αντίδρασή του στις διαδηλώσεις Γκεζί ξεσκέπασε τον Ερντογάν διεθνώς. Ο μεταρρυθμιστής αποδείχθηκε απολυταρχικός.
Μπορεί κανείς να εκλάβει την ακραία αντίδραση του Ερντογάν στην κριτική ως φόβο πτώσης. Μυρίζει παντού εχθρούς. Όποιος δεν είναι υπέρ του είναι εναντίον του. Αυτό φάνηκε ήδη το 2008, όταν το κυβερνών κόμμα AKP σχεδόν απαγορεύτηκε. Ο Ερντογάν είχε απαιτήσει να επιτραπεί η μαντίλα ως θρησκευτικό και πολιτικό σύμβολο στα πανεπιστήμια. Αυτό του απέφερε την κατηγορία ότι πάει ενάντια στην κοσμική τάξη του κράτους. Του έλειπε μόνο η ψήφος ενός δικαστή στην ενδεκαμελή επιτροπή του Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Ο Ερντογάν το συνειδητοποίησε: Για να παραμείνει στην εξουσία, θα έπρεπε να ανατρέψει το σύστημα. Βήμα-βήμα, εκδίωξε την παλιά κεμαλική ελίτ από τον κρατικό μηχανισμό και αποδυνάμωσε τον στρατό, ο οποίος παραδοσιακά θεωρεί τον εαυτό του θεματοφύλακα του Συντάγματος. Υπό την έννοια των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, τη θέση του θα έπρεπε να είχαν πάρει θεσμοί με ελεγκτική λειτουργία. Αυτό όμως δεν συνέβη. Αντ' αυτού, ο Ερντογάν επιδίωξε να επεκτείνει τη δική του εξουσία. «Η δημοκρατία είναι μόνο το τρένο στο οποίο ανεβαίνουμε μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας», είχε πει τη δεκαετία του '90.
Η μεγαλύτερη ρήξη ήρθε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα τον Ιούλιο του 2016, με τους αποστάτες στρατιώτες να χρησιμοποιούν τανκς και μαχητικά αεροσκάφη για να πυροβολούν ακόμη και πολίτες που στέκονταν στο δρόμο τους. Ο ίδιος ο Ερντογάν γλίτωσε οριακά από μια απόπειρα δολοφονίας. Το πραξικόπημα συνετρίβη - και ο πρόεδρος ξεκίνησε την «εκκαθάριση», όπως είπε.
Θεωρεί τον ισλαμιστή ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος ζει στις ΗΠΑ, ως τον εγκέφαλο πίσω από το πραξικόπημα. Ο ίδιος το αρνείται. Δεκάδες χιλιάδες ύποπτοι πραξικοπηματίες και υποστηρικτές του Γκιουλέν συνελήφθησαν και περισσότεροι από 100.000 κρατικοί υπάλληλοι απολύθηκαν. Επιπλέον, ο Ερντογάν φυλάκισε πολλούς από τους πολιτικούς του αντιπάλους και επικριτές του. Το 2017, έβαλε τον λαό να ψηφίσει ένα προεδρικό σύστημα που του έδωσε εκτεταμένες εξουσίες. Το τουρκικό κράτος δικαίου είναι μια σκιά του παλιού του εαυτού. Ο Ερντογάν δεν ήταν ποτέ πιο ισχυρός.
Ένας άνθρωπος εναντίον του υπόλοιπου κόσμου
Αλλά και στο διπλωματικό πεδίο με τη Δύση, δυσκόλεψαν σταδιακά οι σχέσεις του καθεστώτος Ερντογάν. Ενδεικτικά, αναφέρεται πως ο Γερμανός Πρέσβης, Μάρτιν Έρντμαν κλήθηκε συχνά στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών κατά τη διάρκεια της θητείας του ως πρεσβευτής - συνολικά 25 φορές.
Ο ίδιος λέει για τον εαυτό του ότι έζησε «την ουσιαστική πενταετία του μετασχηματισμού της Τουρκίας από το 2015 έως το 2020 από μια λειτουργική δημοκρατία σε μια προεδρική απολυταρχία».
Όσο λιγότερη ελευθερία επέτρεπε ο Ερντογάν στη χώρα του, τόσο πιο επιθετική γινόταν η εξωτερική του πολιτική.
Οι σχέσεις με τη Δύση, ιδίως με τη Γερμανία, επιδεινώθηκαν. Αρκετοί Γερμανοί φυλακίστηκαν, συμπεριλαμβανομένου ενός δημοσιογράφου της Welt am Sonntah, του Deniz Yücel.
Όταν η Bundestag κήρυξε τις σφαγές των Αρμενίων πριν από περίπου 100 χρόνια ως γενοκτονία, η τουρκική κυβέρνηση απαγόρευσε στους Γερμανούς βουλευτές να επισκεφθούν την αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ, στη νότια Τουρκία.
Κάποια στιγμή, ο Ερντογάν κατηγόρησε μάλιστα την τότε καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ για «ναζιστικές μεθόδους» επειδή το Βερολίνο είχε απαγορεύσει προεκλογικές εμφανίσεις Τούρκων πολιτικών.
Στον πυρήνα της, όμως, η πολιτική της Γερμανίας για την Τουρκία παρέμεινε ήπια, ακόμη και μετά την αντικατάσταση της κυβέρνησης Μέρκελ από την τρικομματική κυβέρνηση Σολτς.
Ειδικά οι Πράσινοι είχαν διαφημίσει μια εξωτερική πολιτική αξιών. Σύμφωνα με τοντέως Γερμανό Πρέσβη στην Άγκυρα, Έρντμαν, αυτό οφείλεται και στη συμφωνία για το μεταναστευτικό, βάσει της οποίας οι Βρυξέλλες πληρώνουν την Τουρκία για τη φροντίδα των Σύρων προσφύγων.
Από τότε ο Ερντογάν έχει απειλήσει αρκετές φορές ότι θα ανοίξει τις πύλες στους πρόσφυγους προκειμένου να αποσπάσει παραχωρήσεις από τους Ευρωπαίους. «Νομίζω ότι αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν θέλετε να διαταράξετε το σύστημα Ερντογάν», λέει ο ‘Ερντμαν. «Επίσης επειδή κρατάει αυτόν τον μοχλό».
Οι δεσμοί της Τουρκίας με τη Δύση φαίνονταν κάποτε αυτονόητοι- είναι μέλος του ΝΑΤΟ από τη δεκαετία του 1950. Η στρατηγική της θέση μεταξύ Ευρώπης και Ασίας την καθιστά χώρα-κλειδί. Όμως, εδώ και μερικά χρόνια ο Ερντογάν ακολουθεί μια πολιτική αμφιταλαντεύσεων. Κατηγορεί τη Δύση ότι καταδίκασε μόνο με μισή καρδιά την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ήξερε πώς να το χρησιμοποιήσει αυτό προς όφελός του. Λίγες εβδομάδες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, προσκάλεσε τον Ερντογάν στην Αγία Πετρούπολη. Ένα χρόνο αργότερα, η Άγκυρα ανακοίνωσε συμφωνία για το ρωσικό σύστημα αεράμυνας S-400. Η Ουάσινγκτον φοβήθηκε ότι οι Ρώσοι θα μπορούσαν να αποκτήσουν πληροφορίες για τα αμερικανικά αεροσκάφη - και απέκλεισε την Τουρκία από το πρόγραμμα μαχητικών F-35.
Στον ρωσικό επιθετικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας, η Τουρκία παρέδωσε όντως από νωρίς πολεμικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη στο Κίεβο και έκλεισε τη μοναδική πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα για πολεμικά πλοία.
Ταυτόχρονα, ο Ερντογάν επέκτεινε το εμπόριο με τη Μόσχα και, μαζί με τον Πούτιν, σχεδιάζει έναν κόμβο ρωσικού φυσικού αερίου στην Τουρκία. Όταν η Σουηδία και η Φινλανδία θέλησαν να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ μπροστά στην απειλή της Μόσχας, ο Ερντογάν μπλόκαρε τη διαδικασία για μήνες.
Ο Ερντογάν δεν ενδιαφέρεται για τον ανταγωνισμό της Δύσης με ανελεύθερες δυνάμεις.
Ο Τούρκος πρόεδρος, σύμφωνα με τη Welt, αισθάνεται υποχρεωμένος στα δικά του συμφέροντα, γεγονός που φαίνεται στο ότι στέλνει χερσαία στρατεύματα στη βόρεια Συρία για να πολεμήσει τις κουρδικές πολιτοφυλακές, οι οποίες είναι ταυτόχρονα στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ στον αγώνα κατά της τρομοκρατικής πολιτοφυλακής IS.
Η ίδια στάση φαίνεται και στην εδαφική διαμάχη της Τουρκίας με την Ελλάδα, η οποία παραλίγο να οδηγήσει σε ένοπλη σύγκρουση στην ανατολική Μεσόγειο το καλοκαίρι του 2020.
