Όπως αναφέρει το Bloomberg, αυτή την εβδομάδα στις μπρασερί της Γαλλίας υπήρχε μόνο ένα θέμα συζήτησης: Η πρόταση του πρωθυπουργού Φρανσουά Μπαϊρού να καταργηθούν δύο ή τρεις αργίες τον Μάιο για να περιοριστεί το αυξανόμενο έλλειμμα του προϋπολογισμού. Στη χώρα της εβδομάδας εργασίας των 35 ωρών, αυτό ισοδυναμεί με προδοσία. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού φαίνεται να το μισεί, τα συνδικάτα το έχουν χαρακτηρίσει κήρυξη πολέμου και η ακροδεξιά το έχει χαρακτηρίσει πρόκληση.
Η οργή είναι λίγο υπερβολική. Αν αφαιρέσουμε δύο αργίες, οι Γάλλοι θα είχαν εννέα, κάτι που μοιάζει θετικά... γερμανικό - μέχρι να προσθέσουμε τις 25 ημέρες άδειας μετ' αποδοχών, κάτι που φέρνει τη Γαλλία σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με την Ισπανία. Και δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τις επιπλέον ημέρες που λαμβάνουν πολλοί εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα επειδή εργάζονται περισσότερες από 35 ώρες. Η αλήθεια είναι ότι η Γαλλία είναι ένα μέρος όπου το ημερολόγιο είναι ένα παζλ Sudoku, για να βρεθεί ο ιδανικός συνδυασμός αργιών και διακοπών. Φέτος, ήταν δυνατό να τοποθετηθούν στρατηγικά πέντε ημέρες άδειας και να ληφθούν 32 ημέρες άδεια.
Αλλά ακόμα κι αν αυτό το μέτρο επιβιώσει με κάποιο τρόπο από την πολιτική αντίδραση, υπάρχουν δύο προβλήματα. Το ένα είναι ότι όσον αφορά την έξοδο της γαλλικής οικονομίας από την ύφεση, είναι μάλλον μικρής σημασίας. Θεωρητικά θα προσέθετε περίπου 4,2 δισεκατομμύρια ευρώ (4,9 δισεκατομμύρια δολάρια) στο δημόσιο ταμείο, ποσό που αντιστοιχεί σε περίπου 10% των εξοικονομήσεων που επιδιώκει η κυβέρνηση τον επόμενο χρόνο.
Το άλλο είναι ότι ισοδυναμεί με το να εργάζεσαι περισσότερο για λιγότερα, αντί για τη φιλοσοφία «εργάζεσαι περισσότερο για να κερδίζεις περισσότερα» που προωθούσε ο Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν όταν εξελέγη για πρώτη φορά. Οι εργαζόμενοι δεν θα λάμβαναν επιπλέον μισθό για τον μήνα, ενώ ταυτόχρονα θα εκτίθεντο σε άλλα μέτρα λιτότητας που έχει ετοιμάσει η κυβέρνηση. Είναι ένα προσωρινό μέτρο, όχι μια διαρθρωτική μεταρρύθμιση.
Και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι αυτό που χρειάζεται η Γαλλία για να αποτρέψει την αστοχία του κοινωνικού της μοντέλου. Ενώ είναι λάθος να λέμε ότι η Γαλλία είναι η νέα Ελλάδα, έχει από τους υψηλότερους δείκτες χρέους και ελλείμματος στην ευρωζώνη και από τους χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης (αν και μπροστά από τη Γερμανία).
Η «ανοιχτή» οικονομία της βρίσκεται υπό μακροπρόθεσμη πίεση από τη δημογραφική παρακμή και την ασθενή παραγωγικότητα. Και ενώ οι πρόσφατες μεταρρυθμίσεις έχουν κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση, ακόμη και ο Μακρόν έχει να επιδείξει έργο δαπανώντας μεγάλα ποσά σε μια κρίση, αλλά αποτυγχάνοντας να κάνει περικοπές όταν η «καταιγίδα» υποχωρεί και η κατάσταση δείχνει να «εξισορροπεί». Αυτό καθιστά πιο δύσκολη μακροπρόθεσμα την επένδυση σε δεξιότητες, τεχνολογία και υποδομές που είναι κρίσιμες για την ενίσχυση της οικονομικής ευημερίας μακροπρόθεσμα.
Αντί να υιοθετεί τη γλώσσα ενός νοικοκυριού που ζει πέρα από τις δυνατότητές του, κάτι που μόνο θα επιδεινώσει τις κοινοβουλευτικές διαμάχες για την εξάντληση των πλουσίων και τη συρρίκνωση του κράτους, η κυβέρνηση Μακρόν θα πρέπει να μιλάει περισσότερο για πολύτιμους πόρους που παραμένουν ανεκμετάλλευτοι. Αυτοί περιλαμβάνουν την εύρεση εργασίας για περισσότερους ανθρώπους, όχι την απομάκρυνση δύο επιπλέον ημερών από όσους ήδη εργάζονται. Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ δείχνουν ότι το συνολικό ποσοστό απασχόλησης της Γαλλίας, που ανέρχεται στο 69%, εξακολουθεί να είναι κάτω από τον μέσο όρο - η γεφύρωση του χάσματος θα μπορούσε να προσθέσει έως και 10% στην παραγωγή, σύμφωνα με τον οικονομολόγο της Natixis SA, Πάτρικ Άρτους.
Περισσότερες θέσεις εργασίας για τους ηλικιωμένους εργαζόμενους, η ένταξη περισσότερων γυναικών στην αγορά εργασίας και μια έξυπνη προσέγγιση στη μετανάστευση θα βοηθούσαν την ανάπτυξη, θα αντιστάθμιζαν τη δημογραφική πρόκληση του κύματος συνταξιοδότησης των boomers και θα μείωναν την πίεση στα δημόσια οικονομικά. Η φορολογική επιβάρυνση των εργαζομένων ήδη υπονομεύει την ικανότητα των επιχειρήσεων να αυξάνουν τους μισθούς.
Αυτό προφανώς δεν θα εκτονώσει ξαφνικά την επικριτική στάση σε μια διαιρεμένη κοινωνία. Ούτε θα δημιουργήσει ξαφνικά ένα θαύμα παραγωγικότητας, εκτός αν νεοσύστατες επιχειρήσεις τεχνητής νοημοσύνης όπως η Mistral καταφέρουν ξαφνικά μια σημαντική ανακάλυψη. Αλλά αν ο στόχος είναι η διατήρηση ενός γαλλικού και ευρωπαϊκού τρόπου ζωής σε μια εποχή επιβράδυνσης της ανάπτυξης, υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για να το πετύχουμε από το να ξαναφτιάξουμε την ατζέντα των αργιών, καταλήγει το Bloomberg.
